عنوان : چو آتش بجوشم سبو در سبو --- به خون در نشانم همه گفتگو
وقتی به یادش می افتم به خود می گویم:

چو آتش بجوشم سبو در سبو
به خون در نشانم همه گفتگو

سخن را طولش دادم ، اینها همه بهانه است
وقتی کسی را دوست میداری ، می خواهی در بابش بیشتر و بیشتر بگویی ، یعنی آتشناک برخیزی و جام جام از خمره ی جان بر گیری و به پیک و پیاله های زمان بریزی
تا با هیچ خود بستیزی. یعنی در واقع نوشتن شعر قبل از هر چیز برای نجات خود است. یعنی تا آرام بگیری آتش از خود برمی داری و به دفتر می سپاری. تا هم رها شوی و هم آتش بماند ماندگار.

گاه آن آتش در درون تو است ، اما تو آن را بر دفتر نمی نشانی تا به قرون و اعصار بکشانی . از این رو بود که چند روز پیش به شاعری نامه ای نوشتم که چکیده اش این است:
ای کسی که شعله در جیب جان داری ، ای که شعر فراوان در نهان داری ، ترا چه می شود که من گرسنه را در زمانه ی فقر و بی شعری اینگونه می آزاری ، آیا تو مگر مرض داری!؟
من عمداً نامه را فاش کردم ، چون می شناسمش خوب. همین روز ها است که سر کله اش پیدا شود.
۴۴۰۶ - تاریخ انتشار : ۲۰ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : غروبان
"ای غرور شعله و امواج ها"
شاید بهتر بود نوشته شود:
ای غرور شعله در امواج ها
من هنگام نوشتن این مصرع ، نقاشی پر ، زیبا و خون آلودی را در نطر داشتم که صورتگرش خود دست طبیعت است. اینک آن صحنه را برایتان به تصویر می کشم تا دیده شود که در لحظه ی شعر بر شاعر چه می گذرد.

عشق دریا و خورشید


هنگام غروب خورشید گاه صحنه ای غریب رخ می دهد ، که جان می ستاند و می دهد . مردم دریایی می دانند که من چه می گویم.

شعر گیلکی
عشق دریا و خورشید


غروبان
که خورشید
خو رخته اوسانه
غروبان
که دریای عاشق
خورشیده دوخوانه
بیده اید
پسر عاشق زمین - دریا
آتشه مانه؟!


ترجمه

عشق دریا و خورشید


غروب ها
که خورشید
قصد رفتن می کند
غروب ها
که دریای عاشق
خورشید را به خود می خواند
دیده اید
پسر عاشق زمین - دریا
آتش را می ماند؟!
۴۴۰۵ - تاریخ انتشار : ۲۰ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : از اضافی آمده بر ما مگیر
ای غرور شعله و امواج ها
ای عزیز کشته در تاراج ها
پوزش ای یار مصدق ای دلیر
از اضافی آمده بر ما مگیر
۴۴۰٣ - تاریخ انتشار : ۲۰ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : جهاندار جاوید
شکوه جهان از از رخت شادمان
شکوه جهانی جهاندار جاوید مان
۴۴۰۲ - تاریخ انتشار : ۲۰ آبان ۱٣٨۷