عنوان : پاسخی کوتاه.............
ضمن تشکر از همه عزیزانی که با طرح نظرات و بیان انتقادات خویش به پالایش دیدگاههای مطروحه در نشریه کمک می کنند خواستم در پاسخ به نظر آقای بیاتی عرض نمایم که حضور نظامیان در ارکان قدرت بمنظور پرکردن خلاء و شکافی است که بین حکومت و ملت پیش آمده است که همانا عدم مشروعیت حکومت است . در این شرایط یا جناحهای حکومتی با سازش و تفاهم بین خود و انجام رفرم موقتا این شکاف را پر می کنند یا اپوزسیون توانائی آنرا دارد که با سازماندهی نیروهای جامعه و گروهها اراده و قدرت خود و جامعه را به قدرت تحمیل نماید .
به امید دیدار
۵۷۹۷ - تاریخ انتشار : ۱۶ دی ۱٣٨۷       

عنوان : اکثریت خاموش
متاسفانه ٌتغییر ساختارهای قدرت برای اداره کشور مبتنی بر دموکراسیٌ در رژیم اسلامی ایران امکان پذیر نمی باشد. اصلاح طلبان حکومتی هم با وجود سپاه و بسیج عملا جز حرف زدن کاری از پیش نمیبرند.

با بالاتر رفتن میانگین سنی(۷۰سال به بالا) روحانیونی که نسل اول رهبران انقلاب را تشکیل میدانند، صحنه سیاست ایران شاهد حضور سرداران سپاه در پستهای کلیدی در دولت و مجلس شده است. تحلیل رفتن قوای فکری و جسمی افرادی مثل خامنه ای و رفسنجانی باعث قدرت گرفتن سپاهیانی شده که در سالهای ۳۰ ببعد بدنیا آمده و در میانسالی بشدت بدنبال کسب قدرت سیاسی و مالی در جامعه و کنار زدن آخوندها هستند.

این رهبران سیاسی نظامی همانطوریکه سردار ذوالقدر در انتخابات قبلی گفت با «طرحهای چند لایه » عملا سیستم رای گیری را بنفع کاندیدای مورد نظر تغییر میدهند. درانتخاب احمدی نژاد نیز اینکار را با شعار «هر بسیجی ۱۰ نفر را به پای صندوق بیار» انجام دادند.

در طی ۱۰ سال آینده با مرگ طبیعی روحانیون نسل اول شاهد درگیریهای شدیدی ( چه بسا بطور مسلحانه ) بین این سرداران جهت کسب قدرت و بیرون راندن روحانیون از صحنه خواهیم بود. فاز اول این درگیریها را نیز با بی اعتنای احمدی نژاد نسبت به مراجع قم در موضوعات مختلف طی چند ماه اخیر شاهد بوده ایم.

اکثریت خاموش جامعه هم همچنان به خاموشی و گذران زندگی مشغولند و در کنار صحنه تماشاگر دعوای پا برهنه هایی خواهند بود که به برکت انقلاب به سرداری سپاه و میلیاردهای برج ساز تبدیل شده اند با حسابهای خارج از کشور، که برای کسب زر و زور به هرکاری تن میدهند، حتی نابودی ایران.

به قول یکی از شاعران معاصر " روزگار غریبی است" که غریبتر نیز خواهد شد.
۵۶٨٨ - تاریخ انتشار : ۱٣ دی ۱٣٨۷