• در جریان برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ دو گردهمایی بزرگ در تاریخ ۶ و ۷ فوریه از سوی مخالفان سیاست های ناتو در میدان مارین پلاتز مونیخ برگزار شد. تظاهرات ۷ فوریه اما با حضور قریب به ۵ هزار نفر از فعالین و احزاب و نهادهای مدنی و صلح طلب آلمان، بزرگترین تظاهرات سالانه در مونیخ بشمار می رود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۰ بهمن ۱٣٨۷ -  ٨ فوريه ۲۰۰۹

چهل و پنجمین کنفرانس امنیتی مونیخ روز جمعه ۱۸ بهمن ماه (6 فوریه) در حالی با سخنرانی وزیر امورخارجه و معاون صدراعظم آلمان، فرانک‌والتر اشتاین‌مایر در زمینه ی خلع سلاح جهانی گشایش یافت که هزاران نفر از مخالفان جهانی سازی امریکایی و سیاست های هشت کشور بزرگ صنعتی جهان خیابان های مونیخ و هتل بایرشر هوف محل منتهی به اقامت ۳۰۰ شخصیت فعال در عرصه‌ی سیاسی، دیپلماتیک و امنیتی از ۵۰ کشور جهان را به صحنه ای برای اعتراض به سیاست های قدرت های بزرگ سرمایه داری جهان بدل کرده بودند. بنا بر اخبار منتشره در رسانه ها، برنامه اتمی ایران نخستین موضوع بحث کنفرانس امنیتی مونیخ است و علی لاریجانی رئیس مجلس اسلامی به همراه وزیر خارجه ی جمهوری اسلامی و همراهان، مهمان ویژه ی کنفرانس هستند.
اخبار کنفرانس مونیخ از سوی بیش از 300 خبرنگار از بیش از 50 کشور به سراسر جهان مخابره می شود واز حضور خبرنگاران مستقل ایرانی به غیر از برخی خبرنگاران خبرگزاری های رسمی جمهوری اسلامی خبری نیست .حدود 3500 پلیس از محل برگزاری این نشست که در هتل بایرشر هوف است حفاظت می کنند. برخی رسانه های غربی، سخنرانی جو بایدن، معاون رئیس‌جمهور آمریکا را نقطه عطف روز دوم کنفرانس امنیتی مونیخ عنوان کرده اند. بایدن قول داده است که آمریکا به چندجانبه‌گرایی بازگردد و از ارزش‌های دموکراتیک پاسداری کند. او گفته است که ایران بر سر دو راهی ایستاده است.

کنفرانس مونیخ، کانون توجه جهانی
نشست امنیتی مونیخ اولین بار در سال 1962 برگزار شد. در آن زمان این نشست ور کونده تاگونگ نامیده می‌شد. ایده‌ تشکیل چنین نشستی اولین بار از سوی ناشر آلمانی اوالد فون کلایست مطرح شد. در سال 1991 به دلیل جنگ خلیج فارس و 1997 به دلیل بازنشستگی فون کلایست و عدم تمایل برای مدیریت نشست مونیخ، این نشست برگزار نشد. بعد از فون کلایست، هورست تلچیک مشاور سیاسی خارجی و امنیتی سابق هلموت کوهل صدر اعظم وقت آلمان در سال 1998 ریاست واداره این نشست را عهده دارشد. در سال 2008 نیز ریاست این کنفرانس به ولفگانگ اشنایدر اعطا شد.
برخی ناظران سیاسی چهل و پنجمین کنفرانس امنیتی مونیخ را نقطه عطفی در روابط سیاسی دو قدرت بزرگ دوران جنگ سرد، آمریکا و روسیه ارزیابی کرده اند و معتقدند شروع به کار دولت باراک حسین اوباما در ایالات متحده می تواند کورسوهایی از امید به تغییر را تقویت کند در مقابل هستند ناظرانی که بحران کنونی نظام سرمایه داری را به ماهیت این سیستم اقتصادی مربوط دانسته و تجربه ی بیش از دو دهه پیگیری سیاست های نئولیبرالی و بحران های پدید آمده ی ناشی از آن را بیش از آن بغرنج می دانند که برگزاری چنین کنفرانس هایی حتی قادر به ایفای نقش مسکن در آن باشد. از سوی دیگر، کارشناسان سیاسی کنفرانس امنیتی مونیخ را نخستین آزمون فراتر از مرزهای آمریکا برای دولت جدید این کشور ارزیابی کرده و پیش بینی کرده اند که جو بایدن، معاون رئیس جمهور امریکا در زمینه‌ی برنامه نصب سامانه موشکی در شرق اروپا سیاست واشینگتن را اعلام کند. وضعیت افغانستان از دیگر موضوعات کنفرانس امنیتی مونیخ عنوان شده است. خشنونت و درگیری‌های مسلحانه در افغانستان با وجود حضور ده‌هزار سرباز خارجی به رهبری ناتو از جمله موضوع‌های بحث و گفتگو است.
از میان ۳۰۰ نماینده‌ی عالی‌رتبه سیاسی شرکت کننده در کنفرانس امنیتی مونیخ می‌توان از جو بایدن معاون رئیس‌جمهور آمریکا، آنگلا مرکل صدراعظم آلمان، نیکلا سارکوزی رئیس‌جمهور فرانسه، پاپ د هوپ اسخفر دبیرکل سازمان ناتو و خاویر سولانا دیپلمات ارشد اتحادیه اروپا در سیاست خارجی نام برد.
وولفگانگ ایشینگر، سیاست‌مدار عالی‌رتبه آلمانی در مسائل خارجی و امور امنیتی که ریاست کنفرانس امنیتی مونیخ را برعهده دارد، ابراز امیدواری کرده است که شرکت کنندگان در این نشست به "گفتگویی سازنده" بپردازند.
ایشینگر به هفته نامه سیاسی Bayernkurier گفته است: «کنفرانس امنیتی مونیخ می‌تواند سمت و سوی بسیاری مناسبات سیاسی را تعیین کند، از جمله در ارتباط با روسیه، مناقشه با ایران، راهبرد افغانستان و یا حتی در یافتن پاسخ به پرسش‌هایی مانند روند صلح خاورمیانه. تمامی این مسائل، مسائل مهم روز هستند.»
از جمله برنامه‌های ویژه‌ی که در چهارچوب کنفرانس امنیتی مونیخ برگزار می شود، برنامه‌ای آموزشی برای کارآموزان و فارغ‌التحصیلان امور سیاست خارجی است.
بیست ‌و چهار شرکت کننده از اروپای شرقی، آمریکای شمالی، خاورمیانه و آلمان برای شرکت در این برنامه به مونیخ دعوت شده‌اند. ‌وزیران خارجه بریتانیا، پاکستان و لهستان از جمله سیاستمدارانی هستند که با این برنامه همکاری می‌کنند.
به گفته‌ی وزیر خارجه‌ی آلمان، روسیه نیز به عنوان بخشی از اروپا، مولفه‌ای مهم در ساختار امنیت جدید جهان خواهد بود. او گفته است که کنفرانس مونیخ باید حاوی پیامی مبتنی بر اقدام و همکاری بین‌المللی باشد، باید الگوی فکری دوران جنگ سرد به کنار گذاشته شود و سال ۲۰۰۹ به سال تحول و دگرگونی بدل شود. اشتاین مایر دولت جدید آمریکا را به‌خاطر حرکت در چنین راستایی مورد ستایش قرار داد.
به گفته‌ی اشتاین مایر، واشنگتن پس از سال‌ها سردی مناسبات با ایران، اینک آماده‌ی گفتگوی مستقیم با این کشور است. او علی لاریجانی، رئیس مجلس ایران که در جلسه حضور داشت و سایر رهبران ایران را فراخواند که فرصت را از دست ندهند.

یک راه حل:انقلاب!
علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی ایران یکی دیگر از سخنران روز افتتاحیه‌ی کنفرانس مونیخ بود. او آمریکا را متهم کرد که در مناقشه‌ای هسته‌ای ایران از معیارهای دوگانه‌ای پیروی می‌کند، زیرا در حالی که واشنگتن سیاست اتمی ایران را محکوم می‌کند، همزمان برنامه‌ی اتمی اسرائیل و آزمایش‌های اتمی پاکستان و هند را موضوعی عادی می‌داند و علیه این کشورهای هیچ‌گونه تحریمی اعمال نمی‌شود. لاریجانی در ادامه‌ی سخنرانی خود به حمله ی امریکا به عراق و افغانستان اشاره کرد و این کشور را عامل کشته‌شدن شمار زیادی از مردم این دو کشور دانست. به رغم گمانه زنی هایی که پیش از آغاز کنفرانس در محافل خبری و رسانه ای وجود داشت، تحلیل گران احتمال ملاقات بایدن و لاریجانی در کنفرانس امنیتی مونیخ را بسیار کم ارزیابی کرده اند.
وال استریت جرنال می نویسد تاکنون اقدامات برلین برای "توقف واقعی برنامه هسته ای ایران" ناکافی بوده است و به گزارش روزنامه‌ آلمانی دی تسایت بر خلاف دوره‌های قبلی، در کنفرانس امنیتی مونیخ تنها نمایندگان غربی حضور ندارند و این کنفرانس شاهد نمایندگانی از آسیا نیز می‌باشد؛ امری که مطمئنا کار را برای ولفگانگ اشنایدر رییس این دوره از کنفرانس مونیخ مشکل‌تر خواهد نمود. اشنایدر گفته است: نباید انتظار نتایج رسمی و قطعی از این نشست داشت. این نشست بیشتر فرصتی را برای رویارویی و مذاکره مستقیم نمایندگان کشورهای مختلف فراهم می‌آورد.
در جریان برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ دو گردهمایی بزرگ در تاریخ 6 و 7 فوریه از سوی مخالفان سیاست های ناتو در میدان مارین پلاتز مونیخ برگزار شد. تظاهرات 7 فوریه اما با حضور قریب به 5 هزار نفر از فعالین و احزاب و نهادهای مدنی و صلح طلب آلمان، بزرگترین تظاهرات سالانه در مونیخ بشمار می رود. پرچم های سرخ رنگ منقوش به تصاویر "رزا لوکزامبورگ" و "چه گوارا" همپا با پرچم های سفید رنگ صلح طلبان و پرچم های رنگین کمان و آدمکهای برخی مقامات کشورهای عضو ناتو و برخی چهره های عجیب و غریب آنارشیست ها و پانک ها، با نور و رقص و موسیقی چهره ای دیگر به مرکز شهر مونیخ بخشیده بود. حضور چشمگیر نیروهای پلیس اما تنها برای حفاظت از نظم تظاهرات بود هر چند در آخرین دقایق این تظاهرات در پی درگیری تعدادی از شرکت کنندگان با پلیس برخی از آنها دستگیر شدند. شعار اصلی تظاهرات "یک راه حل: انقلاب" بود که در کنار شعارهای "زنده باد همبستگی جهانی"، "نه به ناتو ،نه به جنگ"،"نه به امپریالیسم، نه به کاپیتالیسم"، "پول ملت آلمان را خرج اسلحه نکنید"و.. روز نه چندان سرد هفتم فوریه ی مونیخ را به عصر پیوند داد.

soheilasefi.blogfa.com