• سئوال این است که چرا شدیدترین مخالفت ها با پورنوگرافی درست در رژیم های توتالیتر مذهبی و غیر مذهبی، آنجا که آزادی، دمکراسی و حقوق بشر را سرکوب و انسانها را در محراب جمعی ی رمه توده های ناآگاه، قربانی می کنند، دیده می شود؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱٨ فروردين ۱٣٨٨ -  ۷ آوريل ۲۰۰۹

"کاتیکا گوناوان" یک هنرپیشه تلویزیون اندونزی است. او، دو- سه سال پیش (۲۰۰۶ میلادی)، اولین شماره مجله پلی بوی (Playboy) اندونزی را منتشر کرد. عکس روی جلد و عکس های صفحات داخلی مجله، نه در ردیف عکس های مجله اصلی پلی بوی، بلکه در ردیف عکس هایی بودند که مجلات زنان و دیگر مجلات معمولی در کشورهای دارای آزادی و دمکراسی، چاپ می کنند. اما این مانع از آن نشد که تعدادی از متعصبان شستشتوی مغزی شده مسلمان، به دفتر مجله حمله نکنند و با خشم و تهدید، تعطیلی مجله را خواستار نشوند.

پلی بوی و مجلات مشابه تقریبآ در همه کشورهای مسلمان آسیا و آفریقا ممنوع اعلام شده اند، بعبارتی، در آندسته از کشورهایی که شدیدترین سرکوب ها نسبت به زنان اعمال می شود. مخالفت با پورنو در کشورهایی همچون چین کمونیست و شوروی سابق هم وجود داشت، و در زمانی عقب تر، در آلمان هیتلری هم پورنو ممنوع بود.

سئوال این است که چرا شدیدترین مخالفت ها با پورنوگرافی درست در رژیم های توتالیتر مذهبی و غیر مذهبی، آنجا که آزادی، دمکراسی و حقوق بشر را سرکوب و انسانها را در محراب جمعی ی رمه توده های ناآگاه، قربانی می کنند، دیده می شود؟ اغلب این رژیمها ادعا می کنند که از حیثیت، کرامت و ارزش زن دفاع می کنند. اما اگر مسئله واقعآ چنین است، چرا درست در همین رژیم هاست که زنان از کمترین حقوق انسانی خود برخودارند؟ مثلآ در ایران خودمان، زنان را سنگسار می کنند که شیوه ای وحشیانه و   غیرانسانی است، فعالان جنبش زنان را به میخ می کشند، طبق قانون اساسی زن نمی تواند رئیس جمهور شود، چند همسری را قانونی می کنند، زنان حق مسافرت به خارج یا استخدام بدون اجازه شوهر را ندارند، حق حضانت کودکان به پدرها و نه مادرها، داده می شود، دختران بدون اجازه والدین حق ازدواج ندارند. از آن بدتر، از تصویب قانونی در منع تجاوز به زنان در خانواده ها طفره می روند، و گرنه کیست که نداند که در بسیاری از زناشویی ها، چه تجاوزات جنسی که در اتاق های خواب (و دیگر اتاقها هم) اتفاق نمی افتد. رژیم های توتالیتر مذهبی و غیرمذهبی براحتی از این گونه سئوالات می گذرند و در عوض صدای بوق و کرنای تبلیغات تهییجی خود را بلندتر بگوش آن رمه شستشوی مغزی شده می رسانند.

از یاد نباید برد که بخشی از فمینیستها و چپ های ایدئولوژی زده هم با پورنوگرافی مخالفت می کنند. مخالفت این دو گروه با پورنوگرافی ظاهرآ با این بهانه صورت می گیرد که پورنوگرافی در ادامه خود به سوء استفاده جنسی از زنان و کودکان، کالا شدن زن، و گسترش خودفروشی زنان منجر می شود. هیچ تحقیقی در جهان، صحت این ادعاها را تآئید نکرده، و هیچ محقق جدی و بی طرفی، مهر تآئید بر آنها نمی زند.
شدت کودک آزاری، تجاوزات جنسی به کودکان و زنان، و تن فروشی زنان و تجارت سکس در کشورهای دیکتاتورزده مسلمان و غیرمسلمان خیلی گسترده تر از کشورهای دارای دمکراسی که در آنها پورنوگرافی آزاد اعلام شده، می باشد. وسعت تجارت سکس در تایلند و تبعیضات و بی حقوقی و خودفروشی گسترده زنان در ایران، خود صحت این گفته را تآئید می کنند. علاوه بر آن، آمارهای موجود در دانمارک و سوئد گواه بر آن دارند که در دهه هفتاد میلادی زمانی که پورنوگرافی در این دو کشور آزاد اعلام شد، آمار تجاوزات جنسی به کودکان و زنان نه تنها بیشتر نشد بلکه در مواردی هم کاهش یافت. در مقابل، همانطور که گفته شد، همه داده ها دال بر آن دارند که بیشترین تجارت سکس، و ظلم و حق کشی و تبعیض و تجاوزات به کودکان و زنان در رژیم های توتالیتر که پورنوگرافی را منع کرده اند، صورت می گیرد.

اگر نقشه ای از جهان ترسیم، و کشورها را بر اساس سطح رشد دمکراسی، سطح رفاه اجتماعی، و سطح حقوق زنان و برابری جنسی، با رنگ مشخصی علامت گذاری کنیم، آنوقت خواهیم دید که پورنوگرافی در کشورهایی آزاد است که دمکراسی بیشتری دارند، سطح رفاه اجتماعی بهتری دارند، و برابری زن و مرد، هم در قوانین و هم در روابط و فرهنگ اجتماعی، پیشرفته تر است. در عوض در کشورهای دارای رژیم های دیکتاتوری، یعنی آنجا که نابرابری جنسی و بی حقوق زنان بیشتر، دمکراسی کمتر، و فقر بیشتری رواج دارد، پورنوگرافی هم ممنوع است.
با این حساب، پورنوگرافی معیار و شاخصی از رفاه اجتماعی، دمکراسی، برابری جنسی، و سطح رشد اجتماعی و فرهنگی است.
چین امروزی نمونه جالبی است؛ رشد اقتصادی چین در دهه های اخیر، تا حدودی دیکتاتوری کمونیستی را به عقب رانده، سطح رفاه مردم بهتر شده، و از غلظت قوانین تبعیض آمیز کاسته شده، و به همان اندازه هم پورنوگرافی آرام آرام جای پایی برای خود پیدا می کند. حضور پورنوگرافی در یک جامعه بعنوان شاخص رشد دمکراسی و اجتماعی است و نه بی هویتی مردمان آن جامعه.

با توجه به آنچه گفته شد، سکوت مدافعان حقوق بشر و دمکراسی در برابر دستگیری افراد به جرم نوشتن و راه اندازی سایت های مربوط به روشنگری جنسی و پورنو، بودار است و نشان از آن دارد که علیرغم همه ادعاها، اما دوستان هنوز ذهنیت شرقی-اسلامی خود را نگه داشته اند. امیدوارم چنین نباشد و شاهد دفاع بی قید و شرط از دستگیرشدگان باشیم و دستگیری های حکومتی در اذهان مردم جامعه را از اعتبار ساقط کنیم.

------------------------------------------
این مطلب را برای شماره ۵ فصلنامه "جنسیت و جامعه" تهیه کرده بودم اما با توجه به انتشار خبر دستگیری افرادی " به جرم راه اندازی سایت های پورنوگرافی" توسط حکومت اسلامی، بر آن شدم که با کمی تغییر، آن را زودتر منتشر کنم.