• عاشورای تهران بر خلاف عاشورای کربلا، تاسوعا یی را هرگز بدنبال نخواهد داشت، یعنی که هرگز خاموش نشود و در غم و اندوه غرق نگردد. چون سراسر شور پیوست به آینده است و آزادی نه بازگشتی بسوی گذشته و دوران امامان مظلوم و معصوم، مبرا از هرگونه خطاکاری ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲ تير ۱٣٨٨ -  ۲٣ ژوئن ۲۰۰۹

روز شنبه سی ام خرداد ٨٨، خیابانهای تهران به صحرای کربلا تبدیل شد. بوی خون به مشام میرسید و دود اشک آور، فضا را پر ساخته بود. لشگر یزید آماده بود که در دفاع از نظام تسلیم و اطاعت و یا فرمانروایی و فرمانبرداری، بزند و بکوبد، ویران نموده و خون بریزد. در روز عاشورا اگر چه امام حسین دارای لشگری ناچیز و اندک بود، اما او و یارانش مسلح و شمشیر بدست بودند. امام، قبل از آنکه سرش از تن جدا گردد، صدها سر را با شمشیر خود بر زمین افکنده بود. در عاشورای تهران، سپاهیان خامنه ای، یزید زمان، در برابر لشگر انبوه میر حسین تنی چند، بیش نبودند، اما با خود و ذره و با ابزار خشم و خشونت، تا دندان مسلح به میدان آمده بودند. که پنجه در پنجه لشگری افکنند که تنها جان خود را در کف داشت و بس. لشگر میر حسین نه آموزش رزم دیده بودند و نه از برای جنگ و خونریزی در صحنه ظاهر شده بود. اسلحه ی آنها نه مسلسل و کلت با گلوله های آتشین بود، نه چوب و چماق و نه دشنه و با توم. لشگر خامنه ای بنام دفاع از دین اسلام و اصل و اصول دین محمد برزمگاه آمده بود. در حالیکه لشگر میر حسین عاری از هر ابزار دفاعی برای ابراز عشق به امید و آزادی در برابر لشگر یزید خون آشام قرار گرفته بود. آنچه لشگر ناچیز و اندک حسین را از لشگر انبوه میر حسین جدا میسازد، این است که اولی مسلح بود و برای تحصیل رضای الله شمشیر میزد، دومی با دست هایی پر از خالی برای زندگی و سر افرازی سینه خود را سپر آماج گلوله ها میساخت. بی باکی و جسارت لشگر میر حسین بود که سپاهیان خامنه ای را خشمگین و شرور و شر انگیز میساخت. عدم ترس و هراس در لشگر یان میر حسین بود که در دل لشگر خامنه ای سهم و وحشت انداخته و بنیان آنرا پاک متزلزل ساخته بود. چرا که لشگر خامنه ای اگرچه بنام اسلام، همچون حیوانی درنده لشگر میر حسین را هدف حملات بیرحمانه خود قرار میداد، با این وجود اساسا لشگری بوده است مزدور. از این روی در ارتکاب به شنیع ترین اعمال هرگز رویگردان نبوده است. پیر و جوان، مرد و زن، کوچک و بزرگ را یکسان مورد تجاوز و ضرب و جرح قرار میدادند و جسم و جان شان را زخمین و خونین میساختند. کشتگان و مجروحین مثل اکبر و اصغر، فرزندان امام، نو نهال نبودند، بلکه جوان بودند و در عنفوان زندگی. تفاوت دیگری نیز بین عاشورای کربلا و عاشورای تهران وجود دارد که باید آنرا نیز در نظر داشت. اولی رزمی بود که سرنوشت آن در کمتر از یک روز روشن گردید، حال آنکه عاشورای تهران یک عاشورای طولانی و دنباله دار است. کسی نمیتواند با اطمینان خاطر بگوید تا چه زمانی بطول خواهد انجامید و کدام یک غالب و فاتح خواهد گردید.



اینجا لازم است که اعتراف کنیم که بدنامی یزید در تاریخ نه بر اساس عقل سلیم و بی طرفی بلکه بر اساس احساس و عواطف و ضرورت های اسطوره سازی بوده است، که به ثبت رسیده است. اینجا فرصت مناسبی ست که از یزید اعاده شرف و حیثیت کنیم. چه او در ابتدا دست بیعت بسوی دشمن خود دراز، و امام را به صلح و آشتی دعوت نمود. این حسین بود که از بیعت با یزید امتناع کرد و به استقبال جنگ و خونریزی شتافت. چرا که او خلافت را حق مسلم خود میدانست. حال آنکه میر حسین هرگز خلافت یزید زمان را که بر مسند ولایت نشسته است نه مورد چالش قرار داده است و نه بر روی او شمشیر کشیده است و چیزی جز خدمتگزاری و حفظ بارگاه ولایت در سر نداشته است. با این وجود یزید زمان با شمر، بن ذی الجوشن بر علیه میر حسین و حامیان آنان بیعت نمود و به قلب لشگر صلح و آشتی، اما معترض و مقاوم، حمله ور گردید . اگر در تاریخ از یزید، ابن معاویه، به سبب قتل امام حسین، بنام جنایت کار یاد میشود، از علی خامنه ای، یزید زمان، هم بنام جنایتکار یاد خواهد شد و هم خیانتکار. یزید زمان، فقط دست بکشتار نمیزند، بلکه برای حفظ قدرت، تقلب و ریاکاری را حقیقت و درستکاری میخواند و بنام عدالت دست خود را به خون بیگناهان آلوده میکند. ربودن رای مردم را میگویند خیانت به اعتماد و ایمان آنان . یزید، خلیفه ی اموی، جانی بود و بیرحم، اما دزد و متقلب و دروغگو نبود. او نه مجیز مردم را میگفت و نه به آنها و عقل و شعور شان توهین میکرد. حال آنکه خلیفه خامنه ای همه ی آن چیزی ست که یزید نبود و حتی چیزی بیشتر.

عاشورای تهران را یزید زمان، ولی فقیه، علی خامنه ای، تنها به آن دلیل براه انداخت که تاب و توان شنیدن «نه» را دارا نبود. او در تبعیت از پیامبر اسلام، خواستار چیزی کمتر از تسلیم و اطاعت مطلق نبود. بر منبر ولایت اعلام نمود که یازده ملیون رای «نه» به معنای «آری» بوده است. از این پس نه گویان مسئول جان خود هستند و باین ترتیب فتوای کشتار نه گویان را صادر و صحرای کربلا را در سی ام خرداد ٨٨ در تهران باز آفرینی نمود. یزید زمان، از آنجا که به قدرت خود غره شده است، فراموش کرده است که عاشورای تهران نمیتواند در یکروز و در اندک مدتی کمتر از ۲۴ ساعت، خاتمه یابد. عاشورای تهران برعکس عاشورای کربلا، هرگز به تاسوعا ختم نمیشود.

در پایان روز عاشورا، پس از دادن کشته و زخمی، یعنی در شبانگاه، لشگر میر حسین بر پشت بام ها صعود نمودند و فریاد برآوردند «الله و اکبر» نه به معنای اعتراف به حقارت و بندگی بلکه به معنای «نه.» یعنی که نفی دیکتاتوری و مطلق گرایی. الله و اکبر میر حسین را نباید با الله و اکبر حسین اشتباه گرفت. زبان و معنی الله و اکبر تابع زمان است و مکان، حقیقتی است متغیر نه مطلق. این است که الله و اکبر که زمانی برای خامنه ای و سپاهیان ش طلیعه قدرت و حکومت ولایت بود، هم اکنون بیانگر تمرد است و سر پیچی. الله و اکبر تابع زمان است و رفتار و کردار است که به آن معنی میدهد نه بالعکس. در عاشورای تهران، آنان که بخاک و خون خود غلتیدن، الله و اکبر بود که بر سر زبانشان جاری بود. و فریاد الله و اکبر است که بگوش میرسد وقتی جلادان خامنه ای بر روی مردم شمشیر میکشند. زمانی بود که پاسداران دین، خون ت را مباح میدانستند. اگر از ایراد الله و اکبر، به معنای اعتراف به حقارت و بندگی امتناع میورزیدی. هم اکنون بخاک و خون میکشانند هر جنبنده ای را که الله و اکبر بر زبان ش جاری شود. الله و اکبر هم اکنون نیش زهر آلودی ست که ولایت فقیه را با سرنوشت محتوم خود روبرو میسازد. خلیفه خامنه ای روزی بر دوش الله و اکبر مسند قدرت را تسخیر نمود، اما امروز بلای جسم و جانش گردیده است. این است که در تاریکی شب به خانه های مردم شبیخون میزنند و به حریم خصوصی مردم تجاوز میکنند، به آن دلیل که آوای الله و اکبر بگوش شان رسیده است.

عاشورای تهران بر خلاف عاشورای کربلا، تاسوعا یی را هرگز بدنبال نخواهد داشت، یعنی که هرگز خاموش نشود و در غم و اندوه غرق نگردد. چون سراسر شور پیوست به آینده است و آزادی نه بازگشتی بسوی گذشته و دوران امامان مظلوم و معصوم، مبرا از هرگونه خطاکاری. اگر عاشورای کربلا، افسانه ای است و اسطوره ای به آن دلیل بوده است که پیوسته همچون ابزاری بکار گرفته شده است برای پوشش حقارت و بندگی. حال آنکه عاشورای تهران حرکتی است در سوی کسب آزادی و حرمت و کرامت انسانی.


fmonjem@gmail.com