• انقلاب که معنای آن تلاش برای ادامه‌ی نهایی اعتراضات تا نابودی نظام است، اساساً به ضرر جامعه‌ی مدنی ایران است، بنابراین در این برهه‌ی تعیین‌کننده سیاسی فقط یک «راه حل میانی» می‌تواند جامعه‌ی ایران را از این بحران خارج نماید. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲ تير ۱٣٨٨ -  ۲٣ ژوئن ۲۰۰۹

یکی از پرسش‌هایی که امروز ذهن هر ایرانی متعهد را به خود مشغول ساخته این است که سرانجام این اعتراضات به کجا خواهد انجامید و بهترین راه حل در این مرحله برای جامعه ایران چیست؟
چشم‌اندازهایی که می‌توان برای این اعتراضات در نظر گرفت از دو امکان اساسی خارج نیست: ۱- یا انقلاب یعنی نابود کردن تمام نظام، که با توجه به عدم وجود نهادهای مردم نهاد و نبود احزاب سیاسی دموکراتیک قدرتمند نتیجه‌ی نامطلوبی برای جامعه ایران خواهد داشت، ۲- یا پیدا کردن یک راه حل میانی که بتواند در جهت دموکراسی یعنی تقویت جمهوریت و تقویت جامعه‌ی مدنی گام بردارد.
به اعتقاد من شق اول یعنی انقلاب که معنای آن تلاش برای ادامه‌ی نهایی اعتراضات تا نابودی نظام است، اساساً به ضرر جامعه‌ی مدنی ایران است، بنابراین در این برهه‌ی تعیین‌کننده سیاسی فقط یک «راه حل میانی» می‌تواند جامعه‌ی ایران را از این بحران خارج نماید.
به طور خلاصه می‌توان گفت که این راه حل میانی می‌بایستی رهبری کنونی را حذف کند و به جای آن یک «شورای رهبری» منصوب کند و در کنار آن انتخابات را باطل کرده و انتخابات مجددی را ساماندهی کند.
زیرا حتا اگر ابطال انتخابات توسط رهبر کنونی یعنی خامنه‌ای تأیید شود و آقای موسوی از این انتخابات پیروز بیرون آید، ما با یک مشکل حقوقی نسبتاً بزرگی مواجه خواهیم شد: مجلس شورای اسلامی. در حال حاضر اکثریت قریب به اتفاق این نهاد متعلق به باند احمدی‌نژاد- خامنه‌ای است. مجلس می‌تواند عملاً موانع عظیمی بر سر راه دولت موسوی قرار دهد و به اصطلاح با اهرمهای قانونی علیه تحکیم جمهوریت وارد صحنه شود.
در این جاست که نقش آقای هاشمی در قانع کردن روحانیت برای تعیین یک «شورای رهبری» برای جامعه ایران سرنوشت‌ساز می‌باشد. یکی از عوارض وجود «شورای رهبری» شکاف بزرگ در مجلس خواهد بود که این خود می‌تواند راه اصلاحات را برای موسوی هموار سازد.
ولی رسیدن به این راه حل میانی نیازمند اعتراضات وسیع جامعه‌ی مدنی ایران است. زیرا بدون فشار پیگرانه از پائین، خامنه‌ای و یارانش به هیچ عنوان حاضر به عقب‌نشینی نخواهند بود. به اعتقاد نگارنده اگر جامعه‌ی مدنی ایران که امروز تأکیدش بر جمهوریت است بتواند به این هدف برسد، برنده‌ی این مبارزات خواهد بود.