• انسانهای این جا عادت ندارند نظرات دیگر و آراء دیگر را بشنوند. فوروم اجتماعی جهانی در کراچی برای بسیاری از انسانهای این جا از اقشار بسیار تحتانی و استثمار شده جامعه گرفته تا اقلیت های مذهبی این امکان را به وجود آورد تا دور هم جمع شوند و صدای خود را بگوش بقیه برسانند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۷ فروردين ۱٣٨۵ -  ۶ آوريل ۲۰۰۶

ششمين فوروم اجتماعی جهان در پاکستان
انسانهای اين جا عادت ندارند نظرات ديگر و آراء ديگر را بشنوند. فوروم اجتماعی جهانی در کراچی برای بسياری از انسانهای اين جا از اقشار بسيار تحتانی و استثمار شده جامعه گرفته تا اقليت های مذهبی   اين امکان را به وجود آورد تا دور هم جمع شوند و صدای خود را بگوش بقيه برسانند. برای مثال مسيحی های تحت تعقيب پنجاب و يا هندوهای سيند شرکت نموده بودند. از همه جا زنان در اين کنفرانس بزرگ شرکت کرده بودند و داستان های تکان دهنده از فشار و استثمار و تبعيض تعريف می کردند.
طاريق علی – برگردان: ناهيد جعفر پور
آخر هفته گذشته ششمين فوروم اجتماعی جهان در کراچی پاکستان با سخنرانی های بسيار و موزيک های مختلف از جمله موزيک صوفی ها افتتاح گرديد. دقيقا افتتاح فوروم همزمان بود با برگزاری صدمين سالگرد ليگای اسلامی از سوی کسانی که بر اين کشور رهبری می نمايند. ( ليگای اسلامی حزبی است که پاکستان را متحد نمود از آن زمان مرتبا باندی شرور جای خود را به باندی شرورديگر می دهد. امروز اين حزب در دستان جاکشان سياسی قرار گرفته است که اين حزب را چون فاخشه خانه ای اداره می کنند).
قدرت مندان بر اين کشور اين بار صدمين سالگرد ليگای اسلامی را برای تقديم کردن "سازمان رهبران اونيفرم پوش پاکستان" به ژنرال مشرف برگزار نمودند.
 
اما آنچيزی هم که رهبران اپوزيسيون سکولار اين کشور يعنی نواز شريف و بينظير بوتو انجام دادند، اين بود که آنها تنها در مدت زمان خدمتشان با هم ديگر بر سر مال اندوزی بيشتر رقابت نمودند. امروز هر دو آنها در تبعيد بسر می برند و در صورت بازگشت به پاکستان بايد از اينکه بخاطر زد و بندهايشان دستگير شوند ترس داشته باشند. اما مسلما هيچکدام از اين دو نه علاقه ای دارند که به دامن شهيد پرستان برگردند و نه اصولا حاضرند کنترل بر سازمانهای خود را از دست بدهند.
 
  احزاب مذهبی پاکستان که در منطقه زير کنترلشان يعنی بخش مرزی شمال غربی پاکستان نشسته اند و سياست های نئوليبرالی را با خوشحالی پياده می کنند، ناتوان از رسيدگی به معضلات مردم فقير، آتش خشم خود را بر عليه زنان و ليبرال های بی خدائی که از زنان دفاع می کنند گشوده اند و حقوق آنان را زيرپا می گذارند.
 
از آنجا که ارتش به نقش رهبری خود مطمئن است و همچنين سياستمداران رسمی بی خاصيتند، "جامعه متمدن" دوران شکوفائيش است. فرستنده های خصوصی تلويزيونی ـ و شرکت های بزرگ و کوچک نئوليبرالی چون قارچ از زمين سبز می شوند. جالب اينجاست که مصاحبه با اغلب اين فرستنده ها قانونی است مثلا يکی از اين فرستنده ها با من يکساعت تمام در باره "آينده جنبش کمونيستی جهان" مصاحبه نمود.  
 
اما جبهه گيری يا حمله به دين اسلام و يا ارتش و جبهه گيری برعليه شبکه های نظامی که امروز بر پاکستان حکومت می نمايند از اين فاعده مستثنی است و جرم حساب می شود. اگر "جامعه متمدن پاکستان" بطور واقعی خطری برای برگزيدگان گردد، در اين صورت کف زدنها سريعا تبديل به يک کوه خشمناک حمله و تهديدات از سوی رهبريت پاکستان خواهد شد.
با اين حساب و با توجه به اين زمينه ها هيچ عجيب بنظر نمی رسد که چرا فوروم اجتماعی جهان از سوی دستگاه محلی شهر کراچی پشتيبانی شد و مجوز برگزاری گرفت.
 
فوروم جهانی در اين فاصله بخشی از روند جهانی شدن است و به رهبران عقب نگاه داشته شده کمک می کند که احساس مدرن بودن را کنند. سمينارهای فوروم کراچی به هيچ وجه از سمينار های فوروم های مناطق ديگر متفاوت تر نبود. در اين کنفرانس بزرگ در حدود هزاران انسان عمدتا از پاکستان و نمايندگانی از هندوستان، بنگلادش، سری لانکا، کره جنوبی و برخی کشورهای ديگر شرکت نموده بودند.
 
دهقانان و جنبش کارگری چين و بخصوص روشنفکران منتقد اين کشور حضور نداشتند. همچنين از ايران و مالزی کسی شرکت ننموده بود. اسرائيلی هائی که دولت اردن را شکل داده اند، هيئت فلسطينی را آزار داده بودند. تنها مشتی نماينده فلسطينی موفق شده بودند از زير کنترل آزاردهنده شديد دولت اردن رد شوند و خود را به کراچی برسانند. افزون بر اين زلزله ۲۰۰۵ پاکستان بسياری از برنامه های فوروم را مخدوش کرده بود.   از اين رو به لحاظ سازماندهی اصلا مقدور نبود که به اين جا و آنجا مسافرت نمود و مردم مناطق ديگر اين قاره را قانع نمود که در فوروم کراچی شرکت کنند.
 
به جز اين حتی خود سازماندهان فوروم هم کاملا علاقمند بودند که بشود در اين کنفرانس بزرگ صدائی از ابوقريب و يا گوآنتامانو و با فلوجه شنيد.  
اما تنها اين حقيقت که اصولا چنين کنفرانسی اجازه يافت در پاکستان برگزار گردد بايد بسيار مثبت و قابل توجه ارزيابی شود.
انسانهای اين جا عادت ندارند نظرات ديگر و آراء ديگر را بشنوند. فوروم اجتماعی جهانی در کراچی برای بسياری از انسانهای اين جا از اقشار بسيار تحتانی و استثمار شده جامعه گرفته تا اقليت های مذهبی   اين امکان را به وجود آورد تا دور هم جمع شوند و صدای خود را بگوش بقيه برسانند. برای مثال مسيحی های تحت تعقيب پنجاب و يا هندوهای سيند شرکت نموده بودند. از همه جا زنان در اين کنفرانس بزرگ شرکت کرده بودند و داستان های تکان دهنده از فشار و استثمار و تبعيض تعريف می کردند.
همچنين بخش مهمی از دهقانانی که بر عليه خصوصی سازی مزارع نظامی اوکارا می جنگند وماهيگيران سيند که موجوديتشان به خطر افتاده است و معترض بودند که رودخانه بزرگ هيندو تغيير مسير داده می شود و آب مردم فقيری را که هزاران سال است از آن آب استفاده می کنند از آنان گرفته خواهد شد، در اين کنفرانس بزرگ شرکت داشتند.  
کارگران بلوچستان در باره خشونت وحشيانه ارتش در منطقه شان شکايت داشتند.
کامن معلم برای ما توضيح داد که سيستم آموزشی پاکستانی ديگر وجود ندارد. مردم عادی که سخنرانی می کردند، پر از خشم به تجزيه و تحليل اوضاع می پرداختند. اين انسانها همه با هم در مقابل طبقه سياسی پاکستان موضعی قاطع داشتند. اکثر سخنرانی ها در باره فرستنده های مهم خصوصی تلويزيونی و راديوئی (گئو، هوم، هندو) موضع گيری داشت و گفته می شد که اين فرستنده های خصوصی با هم ديگر بر سر گزارشات در حال رقابت اند.
 
اين چنين حرکت بزرگ فوروم جهانی و احساس زيبايش به طرف پاکستان هم کشيده شد و از آنجا هم گذر نمود. اما از اين گذر چه چيزی بر جای ماند؟ به اعتقاد من خيلی کم.   گذشته از استقبال خوب و هدف خوب و احساس خوب   و اين مهم که چنين واقعه مهمی در پاکستان هم رخ داد اما اين واقعيت بر جاست که درسياست اين کشور برگزيده گان حکومت می کنند. تازه گذشته از اين چيز زيادی هم در اينجا نيست. با وجود اينکه گروه های کوچک راديکال تمامی تلاش شان را می کنند اما سازمانی ملی و يا جنبشی که برای بيچيزان و برای مردم سخن بگويد وجود ندارد. وضعيت اجتماعی کشور خراب است. در اين وضعيت حتی آمارهای دستکاری شده هم نتوانسته است تغييری دهد. آماری که از سوی نخست وزير شوکت عزيز که مردی از بانک جهانی است استخراج می گردد.
 
سازمان های غير دولتی هم جانشين خوبی برای جنبش های واقعی اجتماعی و سياسی نيستند و نخواهند بود. در پاکستان شايد اين سازمانهای غير دولتی بعنوان "ان جی   او اس" عمل کنند اما بطور جهانی آنها "و گ او اس" يعنی همان سازمان های دولتی غربی هستند.
  پول دهندگان تنها با اين شروط به اين سازمان ها کمک مالی می کنند که اهداف شان برآورده شود. البته اين به آن معنی نيست که برخی از اين سازمان های غير دولتی کار خوب نمی کنند اما مسئله مهم اينجاست که تمامی هدف اين است از اين طريق و توسط اين سازمان ها کوچکترين فعاليت چپ ها و روشنفکران ليبرال خرد شود و محو گردد.
اغلب اين زنان و مردان برای اين مبارزه می کنند که سازمان غيردولتی شان از کمک های مالی افراد بی نصيب نشوند و بودجه شان قطع نشود.(کسی که برای اين سازمانها کار نکند، حتما به يک شبکه رسانه ای خصوصی وصل و محتاج است).
مبارزات کوچک رقابتی تبديل به مبارزات بزرگتر گشته اند. مبارزه سياسی در شکل و محتوای سازمانهای ريشه ای در اينجا اصلا معمول و شناخته شده نيست.
مدل آمريکای لاتين که در نتيجه پيروزی چاوز و مورالس شروع به گسترش يافت از بمبئی و کراچی فرسنگ ها فاصله دارد.
 
توضيح مترجم: از طارق علی دو کتاب جديد منتشر شده است بنام های :    
  'Street Fighting Years'   و 'Speaking of Empires & Resistance'