اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۶ تير ۱٣٨٨ -  ۲۷ ژوئن ۲۰۰۹

بعد از اعتراضات توده ای دو هفته ی گذشته که به بهانه ی اعتراض به تقلب در انتخابات آغاز شد. این اعتراضات عملا تبدیل به ضد کودتای سپاه و رهبری شده بود. نقطه اوج این اعتراضات را می توان روز شنبه ٣۰ خرداد دانست. در روز ٣۰ خرداد سال ٨٨ بعد از سخان تند خامنه ای و تهدید صریح وی در کنار آن درخواست عاجزانه اش از سپاه و دیگر سرکوب گران رژیم برای سرکوب شدید مردم بار دیگر مردم به خیابان ها ریختند. در این روز بود که دیگر شعارها فراتر از خواست ابطال انتخابات به سوی خواست ابطال کلیت نظام جمهوری اسلامی و مرگ دیکتاتوری حاکم بر ایران رفت. البته بعد از برخوردهای شدید در روز شنبه شعله ی این اعتراضات خاموش نشد اما نیرو های سرکوب گر در هفته ی گذشته سعی کردند با حضور بسیار پررنگ تر در خیابان ها و میادین اصلی شهر اعتراضات مردم را خاموش کنند. عملا نیرو های سرکوب گر در شهر تهران و دیگر شهرهای بزرگ با استقرار در خیابان های اصلی و میادین این شهر ها را تبدیل به پادگان نظامی کرده اند.
در این شرایط بیم آن می رود که رژیم با اتخاذ این تاکتیک و همچنین بازداشت های گسترده فعالان سیاسی و مردم عادی و ایجاد رعب و وحشت در کنار وقت کشی و استفاده از تمامی دستگاه های تبلیغاتی و صدا و سیمای حکومتی اش سعی کند یک جنگ فرسایشی را به مردم تحمیل کند. در این شرایط به نظر می رسد باید مردم برای اتخاذ سیاست های اعتراضی شان دقت نظر بیشتری باکنند. نکته مهم در این میان آن است که ما بدانیم که مبارزه با یک ظم دیکتاتوری یک مبارزه زمان بر و بلندمدت است و باید بر اساس این واقعیت به اتخاذ سیاست درست اعتراضی بپردازیم. بر این اساس برای آن که بتوان سیاست سرکوب گرایانه حکومت دیکتاتوری را بی اثر کرد باید روش های جدید مبارزاتی را اتخاذ کرد. در این جا صرفا دو پیشنهاد مشخص برای ادامه مبارزات روزمره مردم بر ضد حکومت کودتایی دارم:
۱- تمام محلات، کوچه ها و خیابان های شهر را تبدیل به میدان مبارزه کنید. مبارزات را به محلات خود بکشانید. حکومت در این هفته گذشته نشان داده است با کمبود نیرو سرکوب گر مواجهه است و اگر اعتراضات به جای آن که متمرکز در میادین و خیابان های بزرگ شهر باشد. در تمام محلات و کوچه ها و خیابان های فرعی پراکنده بشود قادر به سرکوب آن نیست. البته بعد از مدتی که دوباره شعله های مبارزه مردم زیادتر شد می توانیم دوباره به میادین اصلی شهر باز گردیم. در نتیجه پیشنهاد می کنم هر شب در دسته های ۱۰ تا ۲۰ نفره و بیشتر به خیابان و کوچه های خود بیایید و با روشن کردن آتش و سردادن شعار اعتراض خود را نشان دهید. البته در جامعه ی ایران به خاطر داشتن سنت چهارشنه سوری مردم در اجرای این پیشنهاد کم تجربه نیستند یعنی همه می دانیم که هر شب را چهارشنبه سوری خواهیم کرد.
۲- هر ایرانی معترض یک رسانه شود. روش های جدید اطلاع رسانی را تجربه کنیم. هر کدام ما باید یک رسانه باشیم. سعی کنید با هر روشی خبرهای واقعی را به مردم برسانید. مثلا پخش اعلامیه، بیانیه، شب نامه و البته برای مثال همین خبرنامه ی ندا و موارد مشابه، دیوار نویسی به ساده ترین اشکال ممکن لازم نیست حتما با اسپری دیوار نویسی کنید حتی با یک مداد شمعی هم می توانید دیوار نویسی کنید. موبایل ها خود بزگترین رسانه ها هستند. فیلم های اعتراضات را بین همه پخش کنید و دها مورد مشابه دیگر.
این روش های ساده می تواند مبارزه را به یک امر سراسری و بلند مدت و امیدوار کننده تبدیل کند.