اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۴ مرداد ۱٣٨٨ -  ۲۶ ژوئيه ۲۰۰۹

بیانیه ی اعلام مواضع - شماره یک
اتحاد هواداران سازمان های چپ و کمونیست ایران(داخل کشور)

جنبش سوسیالیستی ایران،جنبشی ریشه دار در تاریخ معاصر ایران است.این جنبش نقشی مهم و انکارناپذیر در دو انقلاب معاصر ایران داشته است اما متاسفانه در نقطه عطف های تاریخ معاصر به شدیدترین وجه سرکوب شده است و این جنبش بهترین یارانش را برای تحقق سوسیالیسم فدای این آرمان درخشان و ضروری بشری نموده است.گذشته از نقدهایی که بر این جنبش وارد است. ما همیشه شاهد یک نوع هیستری چپ ستیزی از جانب احزاب دست راستی،ملی.... و همچنین محققین و مورخین به اصطلاح خودشان بی طرف،بوده ایم. به گواه تاریخ،هیچ جنبش سوسیالیستی در جهان به اندازه ی جنبش سوسیالیستی ایران به وسیله ی حاکمیت های مستبد و دیکتاتور سرکوب نشده و در هیچ جای جهان به اندازه ی این جنبش از طریق نیروهای به اصطلاح خودی به آن خیانت نشده است.
اما این جنبش سخت ترین سرکوب را در زمان به قدرت رسیدن ضد انقلاب و توسط آن بعد از قیام۵۷ از سر گذرانید.جمهوری اسلامی تعداد بی شماری از نیروهای سوسیالیست را از دمِ تیغ گذراند و متاسفانه در این سرکوب بخشی از سازمان هایی که خود را منصوب به جنبش سوسیالیستی می دانستند به وسیله ی آن ها و از طریق همکاری با ضد انقلاب مسلط شده انجام شد و از پشت به این جنبش خنجر زدند اما در میانه ی سرکوب شدید جنبش و رهبران،احزاب و سازمان های چپ و کمونیستی در مقابل ضد انقلاب تا آخرین حد توان و امکان قد علم کرده و به مبارزه با ضد انقلاب برخاستند اما در نهایت به علت قدرت عوام فریبی ضد انقلاب و مسلح بودن آن به سلاح سرکوب،باقی مانده ی رهبران و کادرهای سازمان ها مجبور به جلای وطن و مهاجرت شدند و در آنجا مبارزات خود را به شیوه های مختلفی پیگیری کردند.اما متاسفانه وجه دیگر این سرکوب انشعابات فراوان و سرخوردگی نیروهای سیاسی بود و همچنین یکی دیگر از دلایل عمده ای که می توان برای انشعابات فراوان و سرخوردگی نیروهای سیاسی برشمرد شاید همان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به عنوان اردوگاه سوسیالیسم واقعا موجود باشد.با فروپاشی شوروی، امپریالیسم در نبود رقیب و آلترناتیو آن شروع به صعود و اوج گیری بر تمام عرصه های جهانی نمود.این قدرت گرفتن و خیزش ضد انقلاب و راست جهانی در ابتدا باعث سرخوردگی نیروهای سوسیالیست جهان شد و سازمان ها و احزاب کمونیستی در ایران نیز از این قاعده مستثنا نبود اما فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی وجهی امید بخش برای نیروهای مستقل سوسیالیست هم داشت که این نیروها فارغ از بلوک بندی رایجِ سیاسی دوران جنگ سرد فریاد مستقلشان را علیه راستِ فراز آمده بر آوردند و این جنبش وارد نوعی سیالیت شد تا دوباره خود را- هر چند به آهستگی- بازسازی کرده و در مقابل سرمایه داری جهانی به مقاومت بپردازد.
جنبش چپ ایران پس از آن سرکوب های گسترده و خفقان و سکوت سال های بعد از آن دوباره در دانشگاه جوانه زد و ابتدا در دل نهاد های رسمی دانشگاه فعالیت خود را نیرو بخشید و از آن پس نشریات خود را به صورت مستقل منتشر کرد و به هسته های مطالعاتی اش در دانشگاه شکل داد و توانست در اعتراضات دانشجویی پیشگام بوده و خط سیاسی خود را از سایر نیروها جدا نماید.همچنین به موازات رشد جنبش چپ در دانشگاه،فعالین کارگری نیز تشکل های خود را برای سازماندهی جنبش طبقه ی کارگر سامان دادند و بدین ترتیب بود که چپ دوباره بردمید و امروز نیرویی موثر در میان جنبش های اجتماعی دیگر به شمار می رود.
تحولات اجتماعی پس از انتخابات نمایشی جمهوری اسلامی و کودتای یک جناح علیه جناح دیگر نشان از رویش جوانه های خیزش انقلابی توده ها دارد و بار دیگر قدرت انقلابی جنبش توده ها،نوری تازه در دل های انقلابیون تاباند.و در این میان ضرورت شکل گیری یک آلترناتیو چپ کمونیستی برای سازماندهی این جنبش هر روز بیشتر حس می شود،چرا که اگر طبقه ی کارگر به عنوان یک آلترناتیو به طور موثرتری وارد منازعه ی جنبش توده ای شود تکلیف نهایی سرنگونی جمهوری اسلامی را تعیین خواهد کرد. ما معتقدیم که در یک پراتیک انقلابی و اجتماعی سازمان ها و احزاب چپ کمونیستی به سمتِ تجانس و وحدت و حتا تشکیل حزب کمونیست پیش می روند و این جمع (اتحاد هواداران) نتیجه ی پراتیک انقلابی و اجتماعی بخشی از جنبش توده ای است که خواهان متشکل شدن است.
اتحاد هواداران سازمان ها ی چپ و کمونیست ایرانئ(داخل کشور) موجودیت خود را حاصل هم اندیشی و پیگیری جمعی از هواداران سازمان های کمونیستی می داند که در پروسه ی طولانی اندیشه ی حل معضلات جنبش کارگری و کمونیستی را برای خود ترسیم نموده است.گر چه قبل از ما بسیاری از احزاب،سازمان ها و نیروهای موجود در جنبش کمونیستی بر اساس احساس مسئولیت و در جهت حل بیماری تشتت و پراکندگی اقدامات نظری و عملی متعددی را در سطح جنبش کمونیستی ارائه داده اند. ما نیز بر اساس آگاهی و علم به این بیماری و همچنین تلاش در جهت اتحاد عمل سازمان هایی که رسالت خود را مبارزه ای متشکل برای آزادی طبقه ی کارگر می دانند،پای به عرصه ی مبارزاتی گذاشته ایم.
اتحاد هواداران سازمان های سیاسی در وضعیت کنونی معنای خاص خود را دارد و به طور روشنی با اتحاد سازمان های سیاسی متفاوت است.آن معنای خاصِ پیش گفته در واقع به فضای استبدادزده ی سیاسی کشور ایران مربوط می شود که سازمان های سیاسی اپوزیسیون توان مانور اندکی در داخل کشور پیدا می کنند چرا که هر لحظه خطر سرکوب شدید از سوی حاکمیت سیاسی تهدیدشان می کند.اگر چه تاکنون بحث های فراوانی درباره ی سبک کار در سطح جنبش کمونیستی ایران صورت گرفته است اما به نظر ما تا کنون نتوانسته است به نتیجه ای ملموس و قابل اتکا برای جنبش دست یابد.اما آسیب شناسی وضعیتی که از آن یاد کردیم خود دچار مشکلات ویژه ای هم هست.بخشی از مباحثات قابلیت نشر علنی ندارند و در حلقه ی یاران ِ گروه ها و سازمان ها باقی می مانند و همچنین تا جایی که ما اطلاع داریم مناسبات سازنده و شفافی هم میان گروه ها و سازمان های سیاسی چپ و کمونیست وجود ندارد و تلاش هایی هم که تا کنون صورت گرفته است با نهایت تاسف به دلایل نه چندان واضح و روشنی به شکست انجامیده است.البته همان طور که ذکر شد بخشی از مسائل به علت ضربه پذیری سازمان های سیاسی و سوء استفاده ی رژیم اسلامی به طور کلی غیرقابل طرح هستند و بدین صورت امکان نقد و بررسی شفاف آنان وجود ندارد.اما مشکل اساسی به نظر ما آنجاست که این محدودیت ها باعث شده زمینه های مشترکی را که سازمان ها و گروه های سیاسی چپ و کمونیست می توانند در حیطه ی آن به بحث و گفتگو بپردازند و همکاری هایی در سطوح مختلف را شکل دهند را نیز تحت تاثیر منفی قرار داده است و هر گونه همکاری ای به سختی راه خود را می پیماید.این معضلات متاسفانه در داخل کشور و میان هواداران سازمان های سیاسی هم بازتاب پیدا کرده است. تجربه ی ما در مشارکت و حضور در سطح جنبش کارگری و دانشجویی به ما نشان داده است که هوادارانِ گروه های سیاسی چپ و کمونیست هنوز نتوانسته اند به تفاوت فضای کنش سیاسی خود با نیروهای خارج از کشور و در سطح کادرهای سازمان ها پی ببرند و یا هنوز توجه کافی به آن نشان نداده اند. تجربه ی حضور ما در تشکل های کارگری و دانشجویی نشان داده است که بعد از سرکوب رژیم و محدودیت های ناشی از آن، رقابت های ناسالمِ هواداران گروه های سیاسی در این تشکل ها مهم ترین عامل انحراف و شکست یا تضعیف این تشکل ها بوده است.
اتحاد هواداران سازمان های چپ و کمونیست ایران(داخل کشور) با فراخوان برای آسیب شناسی معضلات پیش گفته و برای دست یابی به اتحاد پایدار نیروهای سیاسی چپ و کمونیست اعلام موجودیت می کند و مواضع خود را به تدریج به صورت بیانیه اعلام خواهد کرد.
تلاش ما هنگامی به بار خواهد نشست که همه ی گروه ها و سازمان های موجود در سطح جنبش کمونیستی با برخوردی مسئولانه و فعال خود را در این امر مهم مشارکت دهند.انتقادات و حمایت های همه ی فعالان جنبش کارگری و کمونیستی مشوق راه ما خواهد بود.


اتحاد هواداران سازمان های چپ و کمونیست ایران(داخل کشور)

حزب کمونیست ایران
سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)
سازمان فدائیان اقلیت
جمعی از کمونیست های ایران(آذرخش)