اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۱ مرداد ۱٣٨٨ -  ۱۲ اوت ۲۰۰۹

جنبش شهروندی ایران با طرح گسترده ی شعار "استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی" گامی بزرگ در راه مبارزه برای تغییر رژیم اسلامی برداشته است. شگفت آور نیست که میرحسین موسوی با شتاب واکنش نشان داد و به سیاق بزرگترین جانی تاریخ معاصر ایران، خمینی، بر "جمهوری اسلامی، نه یک کلام کمتر و نه یک کلام بیشتر" پای فشرد. ایشان، با تکیه بر تعطیل خرد و با پافشاری بر تداوم اصل ولایت فقیه، نمی خواهد دریابد که مردم، با دست خالی به میدان تانک و توپ و توحش تصورناپذیر حکومت اسلامی نیامده اند که با جانِ گرفته بر کف، به تداوم این رژیم پیشاتاریخی یاری رسانند. این جنبش، نشان داده است که تا پایان حکومت اسلامی از پای نخواهد نشست و اشتباه میرحسین موسوی در محدود کردن جنبش، بویژه در این برهه ی تاریخی، بیشتر از آنکه جنبش آزادیخواهانه ی مردم را دستخوش نوسان های ناگوار کند، امکان های رژیم را برای نابودی هولناک وی و تمامی خانواده اش افزایش خواهد داد.
مردم برای نخستین بار است که در برابر حکومت اسلام و احکام و فقه اسلامی به طرح شعار "جمهوری ایرانی" در کنار امرِ آزادی و استقلال، پرداخته اند. محتوای این شعار با آنکه از "جمهوریت" یاد می کند، روشن است اما که بیشتر بر " ایرانیتِ" جنبش کنونی و نظام آینده ی سرزمینمان تأکید دارد؛ چرا که توافق همگانی، در باره ی شکل نظام سکولار و دمکراتیکِ آینده، وابسته به همه پرسی ای خواهد بود که باید دولت موقت، زمینه های اجرای آنرا فراهم آورد.
حکومت اسلامی سی سال کوشید که با هزینه کردن میلیاردها دلار و با کاربرد قهر و کشتار و نهادینه کردن ترس و با همرایی و همراهی پادوهای خود در خارج از کشور، از سویی احکام اسلامی را بر حوزه ی "زندگانی عمومی" تحمیل کند و از سوی دیگر، به ریا و دروغ تبلیغ کند که این، خودِ مردم ایران هستند که خواهان اجرای احکام اسلامی در "حوزه ی عمومی" هستند. با تحمیل احکام پیشاتاریخی اسلام بر حوزه ی "عمومی" در یک جامعه ی سکولار، مردم به ناگزیر پویایی دیالکتیکِ کنش و واکنش های متقابل اجتماعی را به حوزه ی "زندگانی خصوصی" منتقل کردند که پیامد آن، وقوع رنسانسی نوین، در چارچوب دیوارهای نسبتناً امن خانه و خانواده بوده است که به دور از چشمان هرزه ی حکومت اسلامی، با تکیه بر دمکراسی و سکولاریسم و منشور جهانی حقوق بشر، نوزایی اندیشه و فرهنگ ایران و ایرانی را هدفِ خود قرار داده است.
شعار " آزادی، استقلال، جمهوری ایرانی"، نمودِ کنونی و بیرونی این رنسانس نوین است که با تسخیر اراده ی مردم در جنبش آزادیخواهانه ی آنان، دارد کماکم به ویژگی بارز "حوزه ی عمومی" تبدیل می شود. بر همه ی دمکرات های جمهوریخواه و بر همه ی هوادارن پادشاهی ست که پیام این شعار را که در برجسته کردن "ایرانیت" تعریف پذیر است، دریابند و سیاست های خود را در هماهنگی با آن؛ که چیزی جز تفکیک فرهنگ و اندیشه ی ایرانی از بندِ هزاران حلقه ی اسلام نیست، سامان دهند.
چنین بادا!
با باور به پیروزی: زنده باد آزادی؛ زنده باد ایران.
هموندان: میرزاآقا عسگری، مانی- جهانگیر لقائی- جواد اسدیان - فرید چاووشی - فتحیه نقیب زاده - رضا علوی - سیروس دانشیان.
میتوانید از طریق ایمیل زیر با انجمن تماس بگیرید: anjoman.ara@googlemail.com