• میدان ِآزادی جان است
و ماشه که دیگر حیران است
لوله می چرخد پی ِشکار   بین آدمها
پیدا نمی کند
و در می کند تیری هوایی...(از: "سبزریزی") ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۶ شهريور ۱٣٨٨ -  ۲٨ اوت ۲۰۰۹

 
 
● سبزریزی
 
 
رودخانه ای در خیابان است
یک ملیون
دو ملیون
سه ملیون صدا در جریان است
و مسجدی که پایگاهش پشت میدان است
آنقدر که جمعه دیده
جمعی چنین ندیده
ترس بَرش داشته
و لوله ی تفنگی را از پنجره اش می کند بیرون
که مانده چادر بزند
کنار پسری آستین کوتاه
                که می تواند یک کاره بعد از تیر
                                     به دختر نفس بزند
یا مردی که مجبور شده با دخترهاش
                           سر ِپیری
                              از خودش بزند بیرون
 
از این بیشترآدم که موسای خیابانی شده باشد    کسی ندید
از این پیش تر نیل
               که در میدان بریزد جوان
 
میدان ِآزادی جان است
و ماشه که دیگر حیران است
لوله می چرخد پی ِشکار    بین آدمها
پیدا نمی کند
و در می کند تیری هوایی
            که جای خدا می خورد
                     به یک تکه از سیاهی
                         در کلاغی خانگی
                        که آن بالا      سر ِسیم ها خستگی در می کرد
یک تکه سرخ می افتد
سر ِسبزها که از قارشان زده اند بیرون
و بال سیاهش را باد می برد
    می دهد به گلدسته ی مسجد که اختراع بیخودی ست
تفنگ که ساخت یکی از کارخانه های خودی ست
یک کاره جا می خورد
و مثل من جا می زند
وسطِ شعر خوش ساختی
                     که پایانش دیگر از من ساخته نیست.
 
 
 
 
 
● چنار
 
 
برای مرگ تو گریه کوچک است عزیزم
به من قول داده اند
قول داده اند   چنارت   کنند
چناری
      کنارِ جوباریکه ای که رفته رفته خودش را گود می کند
عرض می گیرد
  نهر می شود
نهری که آب می دهد
     به آهوان ِجوانی که درسایه ات لم می دهند
 
   اگر حسودی نکنی
  دیر یا زود
رودی      کنارِ تو خواهم بود
 
 
 
 
 
● سانسور
 
 
در قتل عام ِ کلماتم
                 سرِ سطرِ آخر را زدند
  و خون       مثل ِمرکب        به جان ِ کاغذ افتاده ست
مرگ است       که روی صفحه دارد دراز می کشد
و زندگی     پنجره‌ی باد بسته ای        که سنگ او را کشت
تفنگی تازه دنیا را هلاک کرده ست
و من          که مثل ِکالا به درهای این کوچه واردم
   هنوز همان اتاق ِ کوچکم که از خانه کوچ کرد
 
در زندگی ِمن که مثل خودکارم با سطرهای این صفحه مادرم
دستهای گربه رقاصی می کند هنوز
                                     تا موش بدواند
                                         پی ِسوراخی که پُر کردند
 
دنبال ِ درسی که در مدرسه کردم
دیگر برای سارای عاشقانه ام   دارا نیستم
دارم         تکلیفِ تازه ام را انجام می دهم
شما خط بزنید
و در دختری   که   آخرِ این شعر زمین می خورد
                        خانه ای درست کنید
                                     پُر از دری که زخمش باز شده باشد
        و از لای اضلاع ِ مرگ
                       مثل اتاقی از این خانه رفته باشد که خوشبخت شد
دختری        که خواسته باشد خویشم کند   
       دانه بپاشد درصداش       پیشم کند
      و در خانقاهِ اندامش
             چرخ بزند     هی چرخ بزند چشمهام      دوباره درویشم کند
چقدر چشمها
این حفره های تو خالی
در بازی ِ بین دو آدم هزار دستانند
چقدر این سمتِ هستی که هستم آن سمتی ترم همه ایرانند     
        پدرد    مادرد      برادردم !
حال من از درد وخیم تر است
نوشتن از من عقیم تر است
و لندن       که آب و هوای مش کرده ای دارد هنوز     
خواهرانه منتظر است
                  مرگ      روی بدنم دراز بکشد
                                   که زندگی باز مرا بکشد
    
  برای شاعری که صفِ کلماتش طویل شده    دلم می سوزد
برای گنجشکِ بی شاخه ای که جیک جیک هایش باد کرده ست در گلو
برای استراحتِ کلاغی که سیم برق ندارد
برای خودم
                             که مثل ِ برق رفته ام از خانه
 
آدمی بودم
حماقت کردم و شاعر شدم !
                                 
 
 
 
● مهرو
 
 
او مرا دور و من او را چنان دوره کرده ام که دیگر دور است
نمی دانم کجا رفته اند پستان هاش
امشب آغوش گودی دارد
و من برای اینکه بمیرم
به حضرت یک علاقه محتاجم
 
ریشم را زده ام
     که چشمی با تو داشته باشم       نیستی که!
تنهائی مرا دیگر تاکسی نمی برد
  می مانم  
      تا کسی بیاید خلوتم کند
 
مثل یک شتر در صحرا
لاک پشت پیری   در دشت
مثل یک طیاره از آسمان لندن
                              می توانم بروم     ولی کجا؟
مثل باران دیروز     که مجبورم کرد     چتری بخرم
یا همین برفی که بعد ازآن آمد
                        وازخانه دورم کرد
                          زنگی بزن    کاری بکن
برف نیستی که آب ات کنم
  باران نیستی که خیس ام کنی
  آتشی    
  می سوزانی و می گذری
 
 
 
● تهران
 
 
این کافه زیباست        درست !
کافی ِ خوبی دارد       قبول !
آسمان ِ بالای سرش هم آبی ست       خب !
 
کور که نیستم عزیزم !
می بینم چه صندلی های خوشگلی دورِعجب میزی نشسته اند
کتمان نمی کنم موسیقی ِ لبِ دریایی دارد
که بعد ِ این کافی      لب های کافی ترین چقدر خوردن دارد
آب تنی در هوای این نابلدی را هم خوب بلدم
بلدم طوری نگاه کنم که ازلای نمی دانم ...
 
  می دانم!
  وسطِ چشمهای تو راحت نشسته ام           
و در هر طرف که دست می برم
تکه ای از تو را می خورم که خوردنی تری
    خر که نیستم !
می فهمم !
تو حق داری          
Ok!
اما اگر همه ی اینها
                        و اینها
  زیرِ آسمان ِ سیاه ِ تهران بود
چقدر می چسبید !
 
 
 
● دیسکو
 
 
- تو خوب می رقصی        قبول!
خوش استیلی               درست!
اما آخه گاوکردار
این که دیسکوی هیجده ساله هاست
سرِ پیری و
Teenagery !?
                                     دست بردار!  
 
- من که شاعر به شرط چاقو نیستم
الان چپ می گم
فردا راس می رم
اینه زندگی م
من اگه نخورم
من اگه نکنم
پس چه کنم که بعدش نگی
علی نخوردی
علی نکردی ها!  
 
 
 
 
● عایشه
 
 
با یک دوباره هستم باز
از یک دوباره باز دل کندم
مثل ِ یک اضافی
    از رو نمی روم
   هنوز      به این دنیا بندم
 
    میدان ِ از تجریش گریخته ای هستم
که از سینه های سنگِ قبرش دل کندم
چه وچمدان و چه می دانم گذاشته ام
  وبا لبخندم     می کنم سفر
 
  رفیق ِ این تاریک پوزخند است
روز را پیش ِچشمم بلند کرده اند
شب دراتاقم بلند است
چرند است
اسم ِ شبی که می لبی درخوابم
سرِ صبحی که از من هفت تر نیست
چرا برای چه می غروبی آفتابم؟
برای روی چرای تو دیگر چراغ نیستم
خیانت است به آیفون
           اگر بگویی کیستم
 
صدای صدای صدام نزن
                             که خانه برگردد
بی     وقتی که با دربسترم باشی  
                             این روزها ترم
از کله ی سحر    چهارترم
سرِ ساعتِ صبحانه یازده می خورم
که وقتی صبحها نمی خورم
زنی اینجا
زنی آنجا
زنی درهر دو هرجایی
                   چنان لختی کند
                         مثل ِ یک حمّام
             که عاشق ماشق نشوم یک وقتی
گرفتی!؟
دیگراز دست رفته ام
گوری گرفته ام در بهرام
که فرهاد      برای تو بسیاری کند
درانتظارت ازمن نباش
تودرصورتِ خودت هم می توانی زن باشی
بها نکن
            که خا نداری
هیچکس نمی توانی در خانه با من باشی
من بی تو با ...
من با تو بی هستم
هیچکس برای تو در خانه نیستم
لطفن به ضّدِ حال نزن
مثل ِ مگس     دور و بَرم بال نزن
وامانده بگذار
               بماند این بال ِ در حال ِ وا
جمع کن آن لبِ وامانده بین ِلطفن را
                                   لطفن !
تو با صورتِ خودت هم می توانی فوری باشی
به تو نمی آید
             همان کوری باشی
                                    که بوعلی شفّاف کرد؟
 
 
حالا       که جانی فدات نمی کند سینا
برو به طور که موسای دیگری عصات کند
بیا نکن
       که تور کرده کوهی شده باشی در قاف
سیمرغی که لا نداشته باشد    لال است
بالا     به هرحال است
بیهوده بازی با جورمی کنی
به جرم ِعایشه که نارس است
جارمی زنی که شاهدم قاضی کنی؟
 
اوضاع پس است
اما بس است
           برای پروازی که می خواهد کند پر وا
مگرموسی
             ازصحرای پُراز یک شتر بیشترداشت
که تک سوارِ کوهانش شده درمثل ِجَمل جنگی
محمدم پیراهن ِعثمان کردی
که پیش ِعلی     دستی      گرفته باشی پیش؟
 
پیش ازهنوز و پس از دیروز
                                  امروز مُرد
عاشقی زوده برام
                 چارده سالمه گُه خورد
پیشی کن
مثل ِمن
   که چندی پیش
   به چند سال ِ پیش نوشتم      بیا پیشم !
 
پیشآمد و پر باز
               در زن کرده ام
آغاز را        من کرده ام      درست !
تو داده ای به ادامه    
                     حق با توست !
ولی حالا
       که هر دو می شناسیمش                           
                                پایان است