از : جیج غانی
عنوان : درود
درود بر آزادیخواهان این میهن که در راه "آزادی"، از اسارت، شکنجه و حتی فدای جان خویش؛ از مانی تا امروز؛ دریغ نکرده اند.
عزیزان ارزش نخست برای برون رفت از این "بن بست" سیاسی رعایت اصول مخفی کاری و بدور ماندن از چشم ها، گوش ها و دست های پلیس رژیم و "دستگیر نشدن" است. این اصل را هرگز فراموش نکنیم. اسارت ارزش نیست. کوشش هر مبارز راه آزادی در "زندانی نشدن" و فرار است اما فراموش نکنیم که در صورت دستگیری تنها ارزش "مقاومت" است و نه "وادادن". فراموش نکنیم که "بریدن" در هیچ شرایطی حتی وحشیانه ترین شکنجه ها قابل توجیه نیست. درود بر خواهران، برادران و رفقائی که در زیر وحشیانه ترین شکنجه ها همچون بزرگ آموزگار همهء ما، بزرگ مرد تاریخ ایران "مانی"، جان دادند و داغ شنیدن یک کلام در نفی راه "سپید" و روشن آزادی و مساوات را بر دل های سیاه شکنجه گران ِقاتل ِخود زدند.
این حضرت را در سن شصت و اند سالگی با توطئهء آخوندهای زرتشتی و بدستور "شاه" ظالم همچون جنینی (زانوها در بغل) به زنجیر کشیدند تا تنها چند کلام را در مقابل پیروانش اعتراف کند: "من دورغ می گویم"!
به روایتی پنجاه و شش روز و به روایتی پنجاه و هشت شبانه روز حضرت "شکنجه" در چنین شرایطی را تحمل کرد و بدون "اعتراف" و ابراز حتی یک کلام در رضایت زورگویان جان خود را فدای آزادی و مساوات انسان ها کرد. در همین جا لازم به ذکر است که "مانویت" تنها باور دینی در جهان ماست که از هفده سدهء پیش به مساوات کامل زن و مرد باور دارد.
در این "باور" هر انسان می تواند تنها مالک دو روز قوت و یکسال پوشش خود باشد.
زنده باد یاد این قهرمانان که حتی لحظه ای مبارزه در راه "انسان" را در این فلات پهناور تعطیل نکرده اند.
راهشان پر رهرو باد.
۱۶٣۵۰ - تاریخ انتشار : ۲۱ شهريور ۱٣٨٨
|