• محمدرضا درویشی از سخنرانان این مراسم گفت؛ «خیلی از موسیقیدانان نسل ما امروز خانه نشین هستند و خیلی ها فرصت هنرنمایی ندارند زیرا وقتی صحنه را از هنرمند بگیرند، دق مرگ خواهد شد. مشکاتیان نمرد، بلکه به قتل رسید و نه توسط یک فرد بلکه توسط شرایط ناجوانمردانه فرهنگی ...» او ادامه داد؛ «آیا مدیران فرهنگی در این دهه یک قدم برای موسیقی برداشته اند؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۴ مهر ۱٣٨٨ -  ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۹

روزنامه اعتماد: گروه فرهنگی؛ صبح پنجشنبه بسیاری از علاقه مندان موسیقی در کنار استادان موسیقی کنار هم ایستادند و پیکر پرویز مشکاتیان را به سوی زادگاهش در کنار عطار نیشابوری بدرقه کردند. آیین مشکاتیان پسر زنده یاد پرویز مشکاتیان که آخرین نفر در میان سخنرانان بود در یاد پدرش سخن گفت و حرف هایش را چنین تمام کرد؛ «پرویز مشکاتیان رفت و شما آمده اید تا در غم ما سهیم باشید. اما خواهش می کنم در سکوت حرکت کنیم.» این گونه بود که پیکر مشکاتیان بر دوش اهالی فرهنگ و موسیقی نشست و در سکوت و گریه بدرقه شد. حسین علیزاده یکی از سخنرانان صبح پنجشنبه بود. او یکی از یاران دیرین پرویز مشکاتیان از زمان تاسیس مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و کانون چاووش تا سال ها بعد بود. علیزاده با کت و شلوار و عینکی سیاه کوتاه حرف زد؛ «شاید پرویز این دلگرمی را سالیان سال از وجود تک تک شما حس کرده بود. برای من راحت نیست درباره کسی حرف بزنم که امروز در میان ما نیست. هرچند که همه ما معتقدیم پرویز نمرده است.» او ادامه داد؛ «آثار او و یادش جاودانه است. از بزرگ ترین ویژگی های او زلال بودن موسیقی اش بود که در دل مردم می نشست و بی شک این بزرگ ترین مرحله برای یک هنرمند است که آثارش بر دل مردم بنشیند.» ادامه حرف های علیزاده چنین بود؛ «با پرویز از دوران نوجوانی زندگی کردیم و باور نخواهیم کرد که امروز این زندگی از دست رفته است. او روح خود را فشرده کرد تا عصاره وجودش اهمیت یابد. پس ما با او وداع نمی کنیم زیرا شما به عنوان پشتیبانان موسیقی دل ما را گرم نگه می دارید تا ما راه خود را ادامه دهیم.» و پایان حرف هایش؛ «موسیقی باید حرف خودش را باز کند و در این کشور زنده بماند. اگر شما نبودید شاید این موسیقی تا امروز خاموش شده بود.» به گزارش ایسنا محمدرضا درویشی دیگر سخنران بود که گفت؛ «خیلی از موسیقیدانان نسل ما امروز خانه نشین هستند و خیلی ها فرصت هنرنمایی ندارند زیرا وقتی صحنه را از هنرمند بگیرند، دق مرگ خواهد شد. مشکاتیان نمرد، بلکه به قتل رسید و نه توسط یک فرد بلکه توسط شرایط ناجوانمردانه فرهنگی ...» او ادامه داد؛ «آیا مدیران فرهنگی در این دهه یک قدم برای موسیقی برداشته اند؟ این اتفاق مگر در دوره های بسیار کوتاهی رخ داده باشد. مثلاً اولین ارکستر سمفونیک خاورمیانه در دوره پرویز محمود در تالار وحدت تشکیل می شود اما این ارکستر امروز به چه روزی افتاده است؟ از آن زمان کدام هنرستان موسیقی تشکیل شده است؟ پس این سوال مطرح است که جای حمایت مسوولان از موسیقی و موسیقیدانان چه می شود؟» این آهنگساز ادامه داد؛ «این صندلی هایی که مخصوص موسیقی کشور در نهادهای مختلف است، هیچ خدمتی به موسیقی نکرده است و در این میان بزرگ مردی چون پرویز مشکاتیان می میرد و این سوال مطرح می شود که چه بر او گذشته که باید در اوج جوانی دق مرگ شود؟» درویشی تاکید کرد؛ «چه اتفاقی در موسیقی ما در حال افتادن است؟ آیا فرهنگ موسیقی ایران زمین برای مدیران اهمیت دارد؟ آیا هر روز که یکی از بزرگان موسیقی مقامی در گوشه خانه اش دق می کند، کسی درباره آنها حرفی می زند؟ آیا ما امروز بر سر خاک حاج قربان ها می رویم و حواس مان به غلامحسین سمندری که در حال مرگ است، هست؟ این مرگ ها برای چه کسی مهم است؟ اینکه امروز بیاییم در اینجا جمع شویم و بگوییم او استاد بزرگی بود، کافی نیست زیرا این جریان همچنان ادامه دارد. امروز متاسفانه عده یی از مدیران نه تنها کمکی به رشد موسیقی نمی کنند بلکه چوب لای چرخ هنر می گذارند.» حسن کسایی نوازنده نی که این روزها در بستر بیماری است پیامی برای مراسم فرستاده بود؛ «دیروز شهریار فریوسفی و امروز پرویز مشکاتیان. هر لحظه خبری می رسد از رفتن یاری و من در این میان مانده ام به چه کاری؟ خبر کوتاه است اما جانکاه. فیروزه یی که از دیار نیشابوری به انگشتری ما رسید و امروز که اشکی به یاد یار از دست رفته و آهی برای آنها که امروز مانده اند، می ریزیم.» عباس سجادی مجری مراسم با خواندن این پیام، شعری از اسماعیل خویی در سوگ پرویز مشکاتیان را خواند که به تازگی سروده شده است. داریوش پیرنیاکان سخنگوی خانه موسیقی نیز با خواندن شعری در سوگ این هنرمند سخن گفت؛ «امروز این سوال مطرح است که چرا مشکاتیان در اوج پختگی و سازندگی و توانایی که برای ساخت قطعات جدید داشت، باید خانه نشین شود و چرا باید هنرمندان در گوشه منزل خود دق کنند. چرا متولیان به وضع اسفبار موسیقی چاره نمی کنند و دامن این وضعیت مثل خوره به جان موسیقیدانان و هنرمندان می افتد تا آنها را گوشه نشین کند.» او با تاکید بر اینکه مشکاتیان در سکوت خود دق کرد، ادامه داد؛ «چرا او در اوج پختگی نباید کارهایش را ادامه دهد. در واقع او وضع موسیقی و جایگاه آن را مناسب نمی دید و به همین دلیل مشتاقانش سال ها از او کار جدیدی نشنیدند و این بی شک به مسائل پیچیده فرهنگ امروز موسیقی ما بازمی گردد.» همایون شجریان هم که به نمایندگی از خانواده شجریان در جمع حاضر بود، گفت؛ «از خودم چیزی ندارم که قابل تقدیم کردن به پرویز مشکاتیان باشد. اما یکی از قطعات خودش به نام «قاصدک» را به او تقدیم می کنم.» همایون آنگاه «قاصدک» را که سال ها پیش حاصل همکاری مشکاتیان و پدرش بود، خواند. در تشییع با شکوه پیکر پرویز مشکاتیان هنرمندان بسیاری از حوزه های مختلف حضور داشتند. عباس کیارستمی، خانواده کامکارها، صدیق تعریف، علی جهاندار، قاسم رفعتی، پری ملکی، هنگامه اخوان، کیوان ساکت و... اشاره کرد.