عنوان : چرا نباید باج داد
به این نوع اندیشه که در حقیقت یک نوع تهدید وارعاب است کانگستری ویا گروکان گیری میکویند.صورت مسئله این است ..شما بما اجازه خود مختار ی تاحد جدائی بدهید تاما فریاد بزنیم مرک بر ولایت فقیه.نه اقای محترم ما در ازای رفتن شیعه صفووی به گشور خود خیانت نمیکنیم.ایران گشور ی است که باید تمامیت ارضی ان باقی بماند.جداشدن بخشهائی از این گشور در زمان قاجارهابوده و شما در این باره سکوت میکنید.اساسن دولت ایران باید از به رسمیت شناختن دولت باکو خود داری کند و این دولت حق ندارد که تام اذر بایجان را به روی خود بگذارد.این نام در حقیقت دزدی شده از نام اذربایجان ایران است و ان سرزمین اران نام دارد.

حقیقت این است که شما نماینده مردم اذر بایجان نیستید وبیشتر نظرات فرقه و حزب توده و فدائی های اکثریت را بیان میکنید.تازه خود این سازمانها نیز از فرمانهای مسکو پیروی میکنند.این سیاست شما نه در خدمت مردم ایران بل بیشتر در خدمت دولت عثمانی و خود ارتجاع در ایران است.این تفرقه و جدائی خواهی یکی از سیاست های خود نظام است که با این حربه بتواند از گسترش و همکاری مردم ایران به ازادی جلوگیری کند.
۱۷۶۵٣ - تاریخ انتشار : ٨ آبان ۱٣٨٨       

عنوان : میادین فوتبال تراختور، مانورهای تمرینی ارتش سرخ بابک خرمدین برای حضور تاریخی در صحنه سیاسی در زمان مناسب است.
پس از انتخابات اخیر و ظهور جنبش سبز که سکوت معنادار تبریز و آذربایجان در آن نظر بسیاری را به خود جلب کرد، اینک مردم آذربایجان در میادین فوتبال تیم «تراختور» آذربایجان، حضور پر رنگ و سرخ خود را به نمایش گذاشته اند. آذربایجان با درس گرفتن از تاریخ مبارزات صد سال اخیر، دیگر حاضر نیست وارد مبارزه ای شود که در دورنمای آن تامین حقوق ملی اش کم رنگ یا بی رنگ است! آذربایجان مثل همیشه تاریخ آماده خروش برعلیه دیکتاتوری است اما هنوز در مرحله انتظار قرار دارد. انتظار تغییر رویکرد نیروهای مرکزگرا به خواسته های برحق ملیتها در قالب فدرالیسم.

میادین فوتبال فرصتی است برای تشکل نیروهای مردمی و مانورهای تمرینی برای حضور در صحنه در لحظه مناسب تاریخی. همینطور تاکیدی است بر اینکه حرکت ملی آذربایجان توان بسیج مردمی بالایی دارد و سکوتش نه از روی ترس یا ناتوانی بلکه سکوتی آگاهانه و با معناست. البته آذربایجان دیگر نمی خواهد سیاهی لشگر نیروهای مرکزنشین باشد. آذربایجان حتی نمی خواهد در جنبش سبز و رنگ سبز مرکز نشینان ادغام شود بلکه تصمیم جدی دارد تا هویت مستقلش را با رنگ سرخ بابک خرمدین حفظ نماید. جنبش سرخ آذربایجان که در راه است و میادین فوتبال زمینه های ظهور آن را آماده می کنند، در تناقض و ضدیت با جنبش سبز نیست بلکه همراه و همسنگر جنبش سبز خواهد بود البته با حفظ هویت مستقل و شعارها و خواسته های مستقل خود در کنار خواسته های آزادیخواهانه و دموکراسی خواهانه عمومی مردم ایران. آذربایجان معتقد است که با یک رنگ و یک صدا نمی شود به دموکراسی رسید. جنبش سبز مورد حمایت معنوی ماست ولی ما به وحدت کلمه خمینی و یک رنگ شدن و تکصدایی اعتقادی نداریم و معتقدیم که دموکراسی تنها با رنگین کمان جنبشهای آزادیخواهانه رنگارنگ ممکن خواهد بود. جنبش سبز مرکز نشینان، جنبش سرخ آذربایجان و ... اینگونه است که دموکراسی امکان ظهور واقعی می یابد.

حال توپ در زمین جنبش سبز است. جنبش سرخ آذربایجان منتظر است تا ببیند که جنبش سبز تا چه حد به پلورالیزم و چندصدایی که اساس دموکراسی است، پایبند است. آذربایجان می خواهد بداند که واکنش جنبش سبز به حضور سرخش چگونه خواهد بود؟ ما نمی خواهیم با حضور بی موقع باعث ایجاد اختلاف در جبهه آزادیخواهان شویم لذا منتظریم تا سیگنالهایی از جنبش سبز دریافت کنیم که آنها به آن درجه از باور حقیقی به پلورالیزم و چندصدایی دموکراتیک رسیده اند که حضور سرخ آذربایجان در میدان را با وجود اختلاف عقیده می پذیرند و خواسته های مختص آذربایجانیان را به عنوان حق آزادی بیان مردم می پذیرند و از حضور جنبش سرخ آذربایجان حمایت معنوی می کنند حداقل همانقدر که فعالین آذربایجانی در ماههای اخیر از جنبش سبز حمایت معنوی کرده اند.

آذربایجان می خواهد بداند آنهایی که در این مدت بارها از سکوت آذربایجان گله کرده اند و خواستار حضور آذربایجان در میدان مبارزه شده اند، چقدر در گفته خود صادقند. آیا آنهایی که خواستار حضور مردم آذربایجان در میدان هستند، آمادگی شنیدن خواسته های حقیقی مردم آذربایجان را هم دارند و یا تنها آذربایجان را به عنوان سیاهی لشکر برای هزینه دادن به میدان فرا می خوانند و هنوز واقعیت بیداری هویتی آذربایجانیان را نپذیرفته اند و یا نمی خواهند بپذیرند! آذربایجان نیروی اجتماعی اش را تنها به شرط تغییر نگاه و رفتار نیروهای مرکزگرا وارد میدان خواهد کرد تا هم مطمئن باشد که حضورش در میدان به کل مبارزه بر علیه رژیم ضربه نخواهد زد و هم مطمئن باشد که نیروهای سیاسی مرکزگرا در ایران حداقل حاضر به شنیدن خواسته های آذربایجانیان و سایر ملیتها هستند و این خواسته ها را با چماق تجزیه طلبی و پان تورکیسم و ... نمی زنند.

آذربایجان همانند تاریخ یکصد سال اخیر همچنان مهد آزادی خواهی است و ممکن نیست که خود را از حرکتهای آزادیخواهانه کنار بکشد ولی امروز آذربایجان نگران است که واکنش غیر دموکراتیک و انحصارطلبانه نیروهای مرکزگرا باعث شود که جنبش سبز در برابر جنبش سرخ آذربایجان موضع بگیرد و اتهاماتی همچون تجزیه طلبی و پان ترکیسم به آن بزند (همانگونه که تاکنون کرده است) و حتی حاضر شود پشت سر رژیم قرار بگیرد و مجوز سرکوب آذربایجان را با بایکوت خبری اعتراضات و سرکوب در آذربایجان صادر کند! لذا سکوت آذربایجان اقدامی کاملا هوشمندانه و درست است زیرا تا زمانی که نیروهای مرکزگرا نگاه و مواضعشان را نسبت به مساله ملی در ایران تغییر نداده باشند و همچنان بخواهند به سیاست ۸۰ ساله یک ملت، یک دولت و یک زبان اصرار کنند و هرگونه تمرکز زدایی و فدرالیسم خواهی را با چماق تجزیه طلبی و پان ترکیسم پاسخ دهند، حضور آذربایجان در میدان نه تنها کمکی به این مبارزه نخواهد کرد بلکه می تواند نتیجه عکس داشته باشد. برای اینکه حضور آذربایجان در میدان به ضرر جنبش سبز نباشد، دو راه حل بیشتر وجود ندارد. یا آذربایجان باید از خواسته هایش عقب نشینی کند و همرنگ جنبش سبز شود، یا جنبش سبز باید آنقدر دموکراتیک شده باشد که جز رنگ سبز، رنگهای دیگر رنگین کمان را هم به رسمیت بشناسد!

آذربایجان موضع خود را روشن کرده است. آذربایجان دیگر هرگز خواسته های برحق خودش را حتی برای کوتاه مدت کنار نخواهد گذاشت چون تاریخ ثابت کرده است که اگر نیروهای مرکزگرا حتی در زمانی که به آذربایجان شدیدا نیاز دارند، حاضر نباشند خواسته هایش را بشنوند، به وقت رسیدن به قدرت مطمئنا هیچ توجهی به خواسته های آذربایجان نخواهند کرد و تنها پاسخشان سرکوب و مشتهای آهنین خواهد بود!

لذا آنهایی که مدام می پرسند پس آذربایجان کجاست و چرا سکوت کرده باید مشکل کار را در کارنامه رفتارهای گذشته شان بیابند. آنها اگر واقعا می خواهند که جنبش سرخ آذربایجان هم وارد میدان شود، باید آمادگی شان برای شنیدن خواسته های متفاوت آذربایجان را نشان دهند. یک سوال اساسی در برابر آنها قرار دارد و آن این است که اگر آذربایجان به پا خواست و شعار «استقلال، آزادی، جمهوری فدرال» سر داد، آیا رسانه های آنها این شعار مردم آذربایجان را هم مانند شعارهای مشابهی که در تهران سر داده می شود، منتشر خواهند کرد؟ اولین بار تنها حدود صد نفر در تهران شعار «جمهوری ایرانی» سر دادند ولی همه رسانه ها از بی بی سی فارسی تا صدای آمریکا و... روزها و ساعتها در مورد آن شعار که از نظر ساختار نیز خالی از اشکال نیست ، بحث کردند («جمهوری ایران» می تواند از نظر ساختار بدون اشکال باشد ولی «جمهوری ایرانی» دچار ابهام است که این چه نوع جمهوری است و با سیستم جمهوری شناخته شده در دنیا چه فرقی دارد؟!) حال سوال این است که اگر صدها هزار نفر در تبریز شعار «جمهوری فدرال» سر بدهند، همان رسانه ها حداقل خبر این شعار را در رسانه هایشان منتشر خواهند کرد یا نه؟ آیا حاضر خواهند شد که شعار «جمهوری فدرال» را هم در رسانه هایشان به بحث بگذارند و از موافقین و مخالفین برای بحثی آزاد دعوت نمایند؟

بدیهی است تا زمانی که چنین اراده ای در میان نیروهای مرکزگرا ایجاد نشده، حضور آذربایجان در میدان نه کمکی به جنبش سبز خواهد کرد و نه کمکی به خواسته های آذربایجان. پس توپ در زمین جنبش سبز است تا تصمیم بگیرد که آیا می خواهد و می تواند این مبارزه را به تنهایی و بدون ملیتهای غیر فارس به پیش ببرد و یا حاضر است با نمایش بلوغ سیاسی از خود، با پذیرش حقانیت خواسته های ملیتها دست به ائتلاف سیاسی با نیروهای فدرالیست ملیتها بزند. شاید این آخرین فرصت نیروهای مرکزگرا باشد، چون نیروهای فدرالیست شدیدا از سوی استقلال طلبان ملیتها تحت فشار و زیر هجمه های سنگین هستند و اگر نیروهای مرکزگرا این فرصت را هم از دست بدهند، فضای سیاسی در آذربایجان، کردستان و .... به طور کامل در اختیار نیروهای استقلال طلب قرار خواهد گرفت.
۱۷۵٨۷ - تاریخ انتشار : ۶ آبان ۱٣٨٨