• مگر
باور ِ بافته ی امید را
در تن پوش ِ هزار ساله اش
بر تن نپوشیده ای ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۷ آبان ۱٣٨٨ -  ۱٨ نوامبر ۲۰۰۹

 
سرو ِ پردیس نشینان ِ پرتاب شدگان،
آشیانه نشسته ی آفتاب ِ آرزو
مگر تو
پروانه ی آرزو را
فراز ِ آبشار ِ آه
و داد ِ سُرخ مزدک را
با آهنگ ِ ارژنگ
بر چشم ِ جهان نگردانده ای
مگر تو
"گزاره ی هزاره" را
در رهگذار ِ پیچ در پیچِ ِ هر کوی بی امید نسُروده ای
"دوشیزه ی گیسوسپیدت"
"گریه خند"
چشم به راه راهی برای رهایی
"زیرا زمین زمین است"
راه کشانی نکرده است
مگر
آذرخش ِ سروده های آذرینت
گُل سُرخ را بر شانه ی خُرمن دینان
و سه پندان را
بر بام ِ میهن ِ باز هم مانده در بند، ننشانده است
مگر
بارش ِ شبانه هایت
باور ِ لرزانِ دلباختگان را
هر دم بر دم
بند بند، پیوند نزده است
مگر
گُسل ِ ژرف ِ چپ ِ ناسازگار
با راست ِ سازشکار را
با بانگ ِ نوین
راه گشایی نکرده ای
مگر
برگ های درخت بانویت
در برگه های هزاره ی سوم
پرده اهای زمین را
در راهواره ی دُن کیشوت
برای بست نشستگان نگشوده است
مگر
باور ِ بافته ی امید را
در تن پوش ِ هزار ساله اش
بر تن نپوشیده ای
مگر
بام ِ بامداد را به فردا
و فردا را به فردای بهراد
پیشآهنگ نمی کشانی
مگر
با دهانی آتشین
آتش دست و آتش پای
سروده های سُرخِ نهنگ ِ در راهت را
در ناکجای خیش ِ دهشت نمی سُرایی
مگر
با باور ِ برباد رفتگان ِ آرزو
در ناکجا آباد
در گستره ی هر کجا، نگستراندی
تو را
به جان ِ هر آنچه روان و پویان است
تو را
به یاد ِ پدران ِ نوینِ سروده و آهنگ
و ساز ِ دل ِ پُرآونگ ِ سبا، بمان
و   گر نه
سیاووشان
در کامِ کین خواهی ی سودابه
در زاینده بدرود
و رستم
در سوگ ِ سیاووش
زین بر پشت در هامون ِ خشکیده
مانده، بخار می شوند
و       گر نه
بند بند ِ غزل ِ حافظ را
در سد سیوند می شویند
تا در پاسارگاد، سنگسار
آزادی نامه ی کوروش را
در دیو سرای ی جمکران
از هستی به نیستی ی ایران
پرتاب می کنند
و   گر نه
شاهنامه را واژه کشی
ستایش ِ داد و خرد را
بر زانوبند ِ شتر می بندند
و دم ِ سُرخِ خیام را گاه شماری
تف باران می کنند
بمان خویی جان، بمان
و گر نه
سر بر زمین می کوبم
تا خدا بانوی تیر اژه ی واژگان
از بیدر کجایت فرو افتد
و گر نه
آذرخش در گُسل ِ زمین
آتش بر زمان می افروزد
آنگاه
آذربرزین در نوش ِ شب، نا کام
پژواک ِ سُوگ بر مژگان
چنگ می کشد
و دانه های دل
ساز ِ چپ می نوازند
و آیینه ها بر آتش رویان
چشم نمی گشایند
و آبگینه ها به سنگ
باز می گردند
رنگین کمان رنگ می بازد
ماه نخشب را کباب
برای میل فرمایی ی آقا امام ِ زمان
در چاه ِ جمکران می کشانند
پگاه ِ خسروانی ی سبا
و چنگ ِ کهکشانی ی ثریا را
زنگار بسته پرده می درانند
شهر ِ سایه ها در باد می ریزد
باد در چشم می پیچد
آنگاه
آرزوی آزادی در چشم ِ خاک
به غبار روبی ی سنگ ِ سیاه می پردازد
و ...
بمان خویی جان!
تو" در کار ِ خود"
خدا می مانی
بمان!


گوتنبرگ سوئد

abtinaeineh.blogfa.com