عنوان : به آنها که واقع گرایانه می اندیشند و هدفشان واقعن دموکراسی سکولار هست نه کمونیسم
این روشنفکران تغییرات بزرگی در نحوه حکومت دینی و حتا قراءت از دین ایجاد کرده اند که نهایتن پایه جنبش لیبرال بدون خشونت فعلی شده . دولتی که اینها میخواهند شبیه دولت ترکیه هست که همه ادیان و گروه های سیاسی در ان آزادند حجاب اختیاری است مشروب خوردن و کاباره رفتن اختیاری است . دولت با رای مردم انتخاب میشود و قوانین با رای مردم قابل عوض شدن هستند. حتی در دراز مدت به یک حکومتی سکولار میشود رسید . چون اینها به رای مردم احترام میگذراند و این را ثابت کرده اند در زمان بازرگان. در سیاست خارجی هم اهل مدارا و تنش زدایی هستند و نزدیک به کشورهای غربی . بهترین حکومت گذار به دموکراسی را فقط اینها میتوانند ایجاد کنند . یکدفه نمیشود از یک حکومت استبداد مذهبی پرید به دموکراسی سکولار . اما کمونیست ها که با موسوی که نزدیکتر است به نظام و چپها و مخالفت با امریکا و غرب موافقند سر راه اینها سنگ می اندازند . اشغال سفارت امریکا و خط امام مورد تایید آنها بود ولی بازرگان را سازشکار با امریکا میدانستند و به سقوط او به دست همین خط امام کمک کردند . الان هم که موسوی عقب نشینی کرده بجای انتقاد به موسوی به اینها که اعلامیه بهتری داده اند حمله میکنند . ترس انها این است که مردم دنبال اینها بروند چون آنچه مردم میخواهند به نظر اینها نزدیکتر است . آزادیهای اجتمایی و دموکراسی با موسوی نمیاید. فرهنگ مردم به فرهنگ غربی نزدیک تراست تا کمونیستی . یک ته مانده فرهنگ مذهبی هم در اکثر مردم هست به همین دلیل از مناسبت های مذهبی و شعارهای مذهبی هنوز به عنوان ابزار مبارزه استفاده میکنند . دانشجویان تحکیم وحدت هم با اینها هستند . براندازان با اینها موافق نیستند چون اینها از عدم خشونت دفاع میکنند . اما نمیگویند چطور باید رژیم را ساقط کرد . احزاب مسلح قبلا متلاشی شده اند . حمله خارجی میسر نیست و همه را علیه غرب بسیج میکند . ده ها هزار هوادار مسلح رژیم و خانوادهشان میدانند که اگر این رژیم ساقط شود به آنها رحم نخواهد شد . آنها دیده اند با شاه و ارتش و ساواک چه رفتاری شد . آنها از گروه های مسلح مجاهد که آنها را در خیابانها در سال ۶۰ ترور میکردند خاطره خوبی ندارند . پس تا آخرین نفس کنار این رژیم میجنگند . بنابر این راه حال نظامی وجود ندارد . تحریم هم رژیم را ساقط نمیکند بلکه سرانجام به راه حل نظامی منجر میشود .
۱۹۶٨۲ - تاریخ انتشار : ۱۵ دی ۱٣٨٨       

عنوان : اعتصابات یک ابزار جدی و تعیین کننده برای پیروزی جبش سبز و کاهش دهنده حجم کلی‌ خشونت رژیم می‌‌تواند باشد.
با درود

جان مطلب آقای سحابی پرهیز از واکنش خشونت آمیز در مقابل خشونت‌های رژیم است . به عبارتی کنترل بیشتر و "عدم تشویق" (غیر مستقیم)آن و تردید احتمالی از طرف قلم بدستان خارج از میهن است . من فکر می‌کنم حتا در صحنه نبرد از هر نوع آن که فکر کنیم لازم به باز ایستادن و فکر کردن دوباره می‌باشد. این به خودی خود میزان و توانایی ارزیابی برای واکنش سنجیده‌تر را بالا میبرد.اینکه آقای سحابی چرا به رژیم ننوشت فکر می‌کنم خودتان پاسخ آن را دارید. اما جنبه دیگری که شما بدرستی مطرح کردید که مردم نمیخواهند مثل بزغاله با آنها رفتار یا قربانی شوند واقعیت تلخی‌ است که در صحنه زنده در خیابان به نمایش در می‌‌آید. ما همه انسانیم از گوشت، پوست و خون. من/ما با دیدن فیلم آن صحنه‌ها اشکهای خود را نمی توانیم کنترل کنیم در مقایسه با جوانان ایرانی در خیابان، که با تمام وجود از واکنش خشونت آمیز خودداری میکنند. شاید ما به سمتی‌ رویم که"خس و خاشاک ها" و "بزغاله ها" از ترس مردن به دفاع از خود پردازند. دشمن درونی ما خوشبینانه نگاه کردن به صحنه است. به گمان من، شما و آقای سحابی از اینکه مبارزه سختتر میشود دیدگاه مشترک دارید. ادامه و تعمیق اعتصابات میتواند از خشونت در صحنه خیابان بکاهد و میزان قدرت مقابله مردمی غیر خشونت آمیز را بالا ببرد. شاید من توقع دارم از تاثیر گذاران و مشوقان پیش کسوت از جمله آقای سحابی که تشویق به اعتصابات را در تلاش خود بیافزیند که یک ابزار جدی و تعیین کننده برای پیروزی جبش سبز و کاهش دهنده حجم کلی‌ خشونت رژیم می‌‌تواند باشد.
۱۹۶۷۲ - تاریخ انتشار : ۱۵ دی ۱٣٨٨