اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱٣ ارديبهشت ۱٣٨۵ -  ٣ می ۲۰۰۶

شما عضو "کمیتهء دفاع از حقوق دستگیرشدگان اول ماه مه" در سال ۲۰۰۵ هستید. دقیقاً در آن زمان چه اتفاقی افتاد؟
 
در مراسم اول ماه مه که در کردستان ایران و در سقز برگزار شده بود، هشت فعال کارگری دستگیر شدند. در آخر ماه نوامبر نیز خبردار شدیم که پنج تن از آن ¬ ها توسط دادگاه سنندج به زندان ¬ های طولانی مدت از دو تا پنج سال محکوم شده ¬ اند. این فعالین در آن زمان از طرف اتحادیهء نانواها به مراسم اول ماه مه دعوت شده بودند، اما به جای اینکه بتوانند در مراسم مسالمت آمیز گرامی داشت روز کارگر شرکت کنند، قبل از رسیدن به مراسم، توسط مأمورین امنیتی بازداشت شدند. رژیم ایران در برابر شکل ¬ گیری جنبش ¬ های کارگری و اجتماعی، واکنش نشان داده و آن ¬ ها را سرکوب می ¬ کند.
 
کمیتهء شما چگونه در برابر فشار و سرکوب واکنش نشان می ¬ دهد؟
 
ما از فعالین کارگری بنابر حقوق انسانی و سیاسی آن ¬ ها دفاع می ¬ کنیم و طبعاً از دلایل حقوقی نیز استفاده می ¬ کنیم. حتی بر اساس قوانین حقوقی در ایران نیز آن ¬ ها جرمی مرتکب نشده ¬ اند. هرگز به آن ¬ ها اعلام نشده است که حق شرکت در مراسم اول ماه مه را ندارند. ما نیز که   شصت و هفت نفر از حامیان و دوستان آن ¬ ها هستیم، بنابر خواست خانواده ¬ های این فعالین گرد هم آمده ¬ ایم و اعلامیه ¬ ء مشترکی را، مبنی بر محکومیت احکام صادر شده از سوی دادگاه،   تدوین کرده ¬ ایم.
 
تا چه حد از این فعالین، که در اول ماه مه امسال را در بند بوده ¬ اند، حمایت شده است؟
 
تا کنون حدود ۷۰ سازمان و بیش از ۵۵۰۰ نفر دادخواست ما را امضاء کرده ¬ اند. "سندیکای شرکت واحد" تهران هم حمایت خودش را اعلام داشته است. شاید بدانید که در اواخر ژانویه همهء هیأت مدیرهء این سندیکا و صدها اعتصاب کنندهء دیگر، به دلیل درخواست حقوق بیشتر، بازداشت شدند. حقوق آن ¬ ها ٣۰ تا ۴۰ درصد زیر خط فقر است. البته آن ¬ ها خواهان به رسمیت شناخته شدن سندیکای خود نیز هستند. در ایران ما مدام   شاهد اعتصابات پیاپی کارگران هستیم و این مسئله شاید در خارج از ایران ناشناخته باشد. کسانی که در این اعتصابات شرکت می ¬ کنند با مشکلات زیادی روبرو هستند. آن ¬ ها باید همواره به این   قکر نیز باشند که نه تنها امکان دارد زندانی شوند، بلکه امکان صدمات جسمی   نیز هست. با این که بیش از نه ملیون کارگر مزدبگیر و چهارونیم ملیون بیکار در ایران زندگی می ¬ کنند، هیچ حقی برای ایجاد تشکل مستقل و غیردولتی برای آن ¬ ها وجود ندارد. به غیر از ده پانزده سال آزادی نسبی، صد سال است که کارگران ما در سرکوب و خفقان کار می ¬ کنند. به جریمه ¬ های نقدی سنگین محکوم می ¬ شوند، در زندان حبس می شوند و یا شکنجه و اعدام می ¬ شوند. فقط به این دلیل که به فعالیت اتحادیه ¬ ای می ¬ پردازند. شرایط فعلی نیز به نظر من از سخت ¬ ترین شرایط است. ترس، کمبود تجربه و آگاهی طبقاتی و همینطور سال ¬ ها تبلیغات از سوی رهبران مذهبی و تکنوکرات ¬ های نئولیبرال باعث بی نتیجه ماندن این جنبش ¬ ها می ¬ شود.
 
تا چه اندازه ¬ ای شرایط بعد از ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد تغییر کرده است؟
       
تا آن جایی که به عدالت اجتماعی، حمایت عمومی و حقوق کارگری مربوط می ¬ شود، من هیچ تفاوتی میان رژیم ¬ ها و رئیس جمهورهای مختلف در ایران نمی ¬ بینم. به این دلیل که همهء آن ¬ ها استراتژی ¬ های اقتصادی ¬ مشابهی را دنبال کرده ¬ اند. احمدی نژاد نیز نمایندهء بورژوازی بوروکراتیک و نظامی است. او به تودهء وسیع مردم توجهی ندارد، بلکه به فکر منافع اقلیتی است که به آن تعلق دارد.
 
تاریخ انتشار: ۰۲.۰۵.۰۶