اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۴ ارديبهشت ۱٣٨۵ -  ۴ می ۲۰۰۶

شرق - شیرزاد عبداللهی: ساعت ۱۰ صبح روز سه شنبه ۱۲ اردیبهشت، روز بزرگداشت مقام معلم، تعدادی از فرهنگیان شهر تهران با تجمع در ساختمان امورتربیتی، جنب سازمان آموزش و پرورش شهر تهران واقع در خیابان طالقانی نبش خیابان کیوان، اعتراضات صنفی خود را بیان کردند. محمود بهشتی دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران به خبرنگار ایلنا گفت: «این تجمع در اعتراض به وعده های محقق نشده فرهنگیان» برگزار شد. به گفته بهشتی مسئولان سازمان شهر تهران، همکاری لازم را داشتند و مشکلی برای تجمع کنندگان پیش نیامد. این گردهمایی آرام در ساعت ۱۲ و ۳۰ دقیقه به پایان رسید. همچنین در برخی شهرهای دیگر نیز تعدادی از معلمان در ادارات   آموزش و پرورش حضور یافته و مطالبات صنفی خود را با مسئولان در میان گذاشتند. محمد پرستار نایب رئیس کانون صنفی معلمان اردبیل در گفت وگو با ایلنا از شایعه ای خبر داد که توسط دولت خاتمی مطرح شده بود مبنی بر اینکه گویا معلمان را جناح راست تحریک می کند. وی با رد این شایعه و تاکید بر عدم وابستگی معلمان به چپ و راست گفت: «تحصن ما سیاسی نیست.» سازمان آموزش و پرورش شهر تهران که از قبل در جریان برگزاری این تحصن بود، بخشی از حیاط امورتربیتی را که از آن به عنوان پارکینگ خودروهای اداری و اتومبیل های کارکنان سازمان استفاده می شود را خالی کرده بود، معلمان در مقابل پله های ورودی ساختمان تجمع کرده بودند و سخنران ها با استفاده از بلندگوی دستی، مطالبات صنفی معلمان را بیان می کردند. یکی از سخنرانان معلم روشندلی بود که سخنان او جمعیت را به شدت تحت تاثیر قرار داد و با تشویق حاضران روبه روشد. محمود بهشتی با انتقاد از عدم تحقق وعده های محمود فرشیدی از طرح استیضاح وزیر در مجلس استقبال کرد. یکی دیگر از انتقادهای مطرح شده، عدم تعیین مشاور وزیر در امور تشکل ها بود. قابل ذکر است که در دوره وزارت حاجی یکی از مشاوران او ارتباط با تشکل های صنفی و انتقال خواسته های آنها به وزیر را بر عهده داشت. در حالی که محمود بهشتی تعداد معلمان حاضر در این تجمع را ۳۰۰ نفر اعلام کرد، علیرضا هاشمی دبیرکل سازمان معلمان که خود نیز در این اجتماع حضور داشته، تعداد حاضران را بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ نفر برآورد می کند. پیش از این نیز در سال ۱۳۸۳ به مناسبت ۵ اکتبر (۱۳ مهر) تجمعی به دعوت کانون صنفی معلمان در همین مکان برگزار شد که حدود ۱۰۰ نفر در آن شرکت کردند. بیش از نیمی از حاضران در این تجمع فعالان صنفی و اعضای شورای مرکزی تشکل ها و کانون های صنفی بودند. تقریباً همه سخنرانان با طرح مطالبات معطل مانده فرهنگیان، خواستار رسیدگی به وضعیت معیشتی معلمان، اجرای نظام هماهنگ پرداخت ها و رفع تبعیض در جامعه معلمان کشور شدند. حضور کم رنگ معلمان در این تجمع این سئوال را مطرح می کند که آیا معلمان نسبت به تحقق مطالبات صنفی خود بی تفاوتند و یا اینکه تاکتیک تحصن و تجمع در یک نقطه مورد پسند آنها نیست. این نکته که در شهر تهران با وجود حدود یکصد هزار فرهنگی، رقمی بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ نفر از آنها به دعوت تشکل ها پاسخ مثبت می دهند، مطلبی است که باید از سوی فعالان صنفی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. اجتماع بی رونق معلمان در روز معلم در حالی برگزار شد که روز قبل از آن در مسیر خیابان طالقانی ده ها هزار کارگر به دعوت خانه کارگر راهپیمایی کردند،   این سئوال را با تعدادی از معلمان عادی و فعالان صنفی در میان می گذاریم. اسماعیل اوغانی دبیر ریاضی منطقه ۱۸ تهران می گوید: «معلمان از بی توجهی مسئولان به خواسته های خود سرخورده شده اند، اعتراض وقتی گوش شنوایی وجود ندارد چه فایده ای ندارد.» این دبیر دبیرستان در مورد مقایسه تجمع معلمان با راهپیمایی کارگران می گوید: «امکانات مالی و قدرت سیاسی تشکل های کارگری با NGO های معلمی، قابل مقایسه نیست. آنها دفتر دارند، پول دارند، قدرت بسیج و سازماندهی دارند، می توانند کارخانه   ها را تعطیل و کارگران را با سرویس به محل های مورد نظر برسانند، پلاکارد تهیه کنند و قبل از آن به طور وسیع تبلیغ کنند. در حالی که تشکل های معلمی پول در بساط ندارند و حتی مکانی برای تشکیل جلسه ندارند و مجبورند جلسات خود را در پارک ها تشکیل دهند.»
محمدحسین میانجی دبیر مقطع راهنمایی می گوید: «مدارس شهر تهران پراکنده اند، از میدان ابوذر تا خیابان طالقانی ۵-۴ هزار تومان باید کرایه بدهی و چند ساعت هم وقت بگذاری. از اینها گذشته امروز روز کاری من است. با چه مجوزی کلاس هایم را تعطیل کنم. البته مدیر ما آدم خوبی است. اما در این روز خاص غیبت معلم معنای دیگری پیدا می کند، دنبال دردسر نیستم.» محمدعلی قلی پور دبیر فیزیک که نام منطقه اش را نمی گوید مشکل را از زاویه دیگری می بیند: «تشکل ها باید اول در پیکره آموزش و پرورش حرکت کنند. این کار با موانع زیادی روبه رو است، ولی تا موقعی که تشکل ها در مدارس حضور نداشته باشند کاری نمی شود کرد. تشکل ها انگیزه قوی دارند. اما روش های آنها ناکارآمد است.» سئوال را با علیرضا هاشمی دبیرکل سازمان معلمان ایران در میان می گذارم، می گوید: «معلمان باید بدانند که مطالبات و خواسته ها با صرف بیان شدن برآورده نمی شوند. همکاران برای رسیدن به خواسته های صنفی باید هزینه بپردازند و تلاش و پیگیری کنند.» وی در پاسخ به این سئوال که شاید تاکتیک اعتصاب و تحصن معلمان را خسته کرده و بهتر نیست که از روش های جدید و کارآمدتری استفاده شود می گوید: «اتفاقاً ما روش های دیگر را امتحان کردیم،   به مسئولین نامه نوشتیم، خبرنامه منتشر کردیم و تصمیم گرفتیم روز معلم یک همایش علمی _ کارشناسی در مورد مشکلات آموزش و پرورش برگزار کنیم. نامه ما بی جواب ماند. به خبرنامه ما اجازه ورود به مدارس را نمی دهند و مکانی هم برای برگزاری همایش در اختیار ما نگذاشتند. به مدیر مدرسه زنگ زده اند که اگر خبرنامه به مدرسه بیاید سال بعد مدیر نیستی، در حالی که معلمان می دانند، در دوره مرتضی حاجی نشریات مخالف دولت مثل زمزمه و مشق با تیراژ ۵۰هزار در مدارس توزیع می شد و هیچ کس هم جلوی انتشار آنها را نمی گرفت.» روز معلم گذشت. سال تحصیلی به پایان خود نزدیک می شود. از اول خرداد امتحانات شروع می شود و بعد از آن تابستان است و فصل پراکندگی معلمان. وزیر آموزش و پرورش چهار پنج ماه فرصت طلایی دراختیار دارد که مشکلات این وزارتخانه را تا حدودی سر و سامان دهد. آیا دولت از این فرصت استفاده خواهد کرد؟ حضور کمرنگ معلمان شاید بیشتر از حضور ده ها هزار نفری آنها، تامل برانگیز است.