• دومین جنگ در جزایر ملوین شاید دور از ذهن به نظر رسد، ولی خطر جنگ هرگز برطرف نمی شود خصوصا وقتی که قدرتی امپریالیستی با دعاوی غرورآسا و بزرگ منشانه، احساس کند که باید دست به عمل بزند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۵ اسفند ۱٣٨٨ -  ۶ مارس ۲۰۱۰

 آیا در چشم انداز جزایر ملوین تنشی تازه در شرف تکوین است؟
رزم آیش های نوین انگلستان
Finian Cunningham, Global Research, le ۲۲ février ۲۰۱۰

دقیقا ۲٨ سال بعد، شبح جنگ دوباره بر جزایر ملوین به پرواز در می آید. بی شک، جنگ ملوین یکی از آخرین جنگ های استعماری بریتانیای کبیر است که برگ ننگین دیگری را در دفتر تاریخ امپراتوری بریتانیا به ثبت می رساند. در سال ۱۹٨۲ بانوی آهنین، نخست وزیر بریتانیا مارگارت تاچر واحدهای رزمی را برای دفاع از جزایر ملوین گسیل می کند. بریتانیای کبیر که از سال ۱٨٣٣ ملوین را تحت اشغال خود درآورد از این پس می بایستی با دعاوی ارضی آرژانتین مبنی بر حق مالکیت این کشور بر این جزایر مقابله کند.
جزایر ملوین تقریبا در ٣۰۰ کیلومتری سواحل قاره‍ی آمریکای جنوبی واقع شده و با انگلستان ۱۲۰۰۰ کیلومتر فاصله دارد. در طول ۷۴ روز جنگ در مجموع حدود ۹۰۰ نفر کشته شدند که بیش از دو سوم آن آرژانتینی بودند. از مشهورترین حوادث این جنگ، می توانیم از غرق شدن ناو آرژانتینی به نام «ژنرال بلگرانو» یاد کنیم که با ۲٣۲ سرنشینش روز ۲ می ۱۹٨۲ توسط زیر دریایی بریتانیایی «کنکرور» با پرتاب دو اژدر به قعر آبهای آتلاتیک فرستاده شد. این حمله موجب شد که مارگارت تاچر به ناچار آن را به عنوان اشتباه نیروی دریایی تلقی کند و در عرصه‍ی بین المللی نیز توفانی از اعتراضات را برپا کرد، زیرا حادثه در خارج از مرز آبی تعیین شده‍ی برای بریتانیا روی داده بود و ناو بلگرانو به طرف غرب یعنی در جهت مخاف جزایر ملوین در حال حرکت بوده است.
با این وجود صراحتا در نشریه‍ی بریتانیایی «سان» از کشته شدن آرژانتینی ها اظهار خوشنودی کردند. و به این ترتیب روحیه‍ی شوینیستی که تحت تأثیر جنگ روح بریتانیایی ها را به وجد آورده بود، مورد استفاده‍ی مارگارت تاچر و دولت محافظه کار او قرار گرفت. پس از دو سال حکومت، بانوی آهنین که به خاطر تحمیل کاهش دستمزد و قطع خدمات اجتماعی عمیقا محبوبیت خود را از دست داده بود، با چنین جنگی برای دفاع از شکوه بریتانیای کبیر، از این پس می توانست برای انتخاب مجدد خود در سال ۱۹٨٣ حساب باز کند.
بیست و هشت سال بعد از این وقایع، دوباره دلایل مهمی مطرح می شوند. نخست وزیر فعلی گوردن براون از هر سو با آمار و ارقام رسانه ها درگیر است و دولت او که از حزب کارگر تشکیل شده، باید خود را برای شکست در انتخاباتی آماده کند که در چند ماه دیگر برگزار می شود. بریتانیا در عین حال با رکود اقتصادی، ورشکستگی تجاری و قروض ملی مواجه می باشد که مشخصا این کشور را منفعل ساخته اند. ولی در فاصله‍ی نه چندان دوری از اراضی تحت تصرفش در جنوب آتلانتیک، به کشف معدنی پر از نعمت نفت نائل آمده اند که ارزش آن در مقایسه با ذخائر هیدروکربور انگلستان در دریای شمال (که در حال حاضر به پایان رسیده است)، حتی نسبت به وقتی که در سال ۱۹٨۰ در اوج تولید خود بود، خیلی بیشتر موجب رونق تاج و تخت انگلستان خواهد شد.
بر اساس گزارشات حجم این مخازن نفتی در حاشیه‍ی جزایر ملوین، حدود ۶۰ میلیارد بشکه تخمین زده شده است. هر بشکه برابر ۱۵۹ لیتر است.
از این جهت که بازنمایی چنین رقمی را در چشم انداز جهانی مشاهده نماییم، می توانیم آن را با ذخائر نفتی عربستان سعودی مقایسه کنیم که به عنوان اولین تولید کننده‍ی نفت در جهان، دارای ۲۶۷ میلیارد بشکه است. به عبارت دیگر کشف نفت در آتلانتیک جنوبی، در صورتی که مورد بهره برداری قرار گیرد نام انگلستان را بین هفده کشور مهم تولید کننده‍ی نفت در جهان ثبت خواهد کرد، یعنی بین لیبی (مقام هشتم) و روسیه (مقام نهم) جای خواهد گرفت.
در این هفته (۲۲ فوریه ۲۰۱۰)، انگلستان در فاصله‍ی ۶۲ مایلی (۱۰۰ کیلومتری) شمال جزایر ملوین شروع به حفاری کرده است. آرژانتین از این موضوع خشنود نیست و علی رغم شکست تحقیر آمیزش هم چنان در دعاوی خود روی این جزایر اصرار می ورزد. عکس العمل آرژانتین تا کنون عبارت بوده است از تحمیل محدودیت های کشتی رانی در اطراف جزایر. اقدامات اخیر آرژانتین فورا مورد تأیید دیپلماتیک و پشتیبانی تمام کشورهای همسایه اش قرار گرفت، علاوه براین به زودی شکایت نامه ای در این زمینه به سازمان ملل متحد ارسال خواهد کرد. منشی امور خارجه‍ی بریتانیا، داوید میلی باند اعلام کرد که اکتشافات نفتی کشورش در آتلانتیک جنوبی کاملا با رعایت قوانین بین المللی انجام می گیرد.
ولی بر اساس قوانین سازمان ملل متحد، به سال ۱۹٨۲، حقوق مرتبط به مرز دریایی در ۲۲ کیلومتری از ساحل تعیین شده است. به این ترتیب منطقه ای که تحت حفاری بریتانیای کبیر قرار گرفته خیلی دورتر از این مرز و به طور مشخص در فاصله‍ی ۱۰۰ کیلومتری واقع شده، بی آن که فاصله‍ی ۱۲۰۰۰ کیلومتری آن را با سواحل انگلستان قدیمی به حساب بیاوریم. دعاوی مرزی خود اختیارانه‍ی بریتانیا که مرز آبی را در فاصله‍ی ٣۷۰ کیلومتری از سواحل جزایر آتلانتیک جنوبی تعیین کرده است به هیچ عنوان پایه و اساس معتبری در حقوق بین المللی ندارد.
دومین جنگ در جزایر ملوین شاید دور از ذهن به نظر رسد، ولی خطر جنگ هرگز برطرف نمی شود خصوصا وقتی که قدرتی امپریالیستی با دعاوی غرورآسا و بزرگ منشانه، احساس کند که باید دست به عمل بزند. تاریخ نشان می دهد که علی رغم اقتصاد ورشکسته و طبقه‍ی سیاسی بی اعتبار، انگلستان از مداخله در سوئز و جنگ جهانی اوّل و دوّم تردیدی به خود راه نداد. آخرین منازعات دیپلماتیک چنین چرخشی را که شاهد تناقضات عمیق است به روشنی به نمایش می گذارد. در این هفته در شهر کانکن در مکزیک، رئیس جمهور آرژانتین، کریستینا کریشنر، در گردهم آیی دولت های آمریکای جنوبی، به روشنی اظهار داشت : «بریتانیای کبیر می تواند دائما قراردادهای سازمان ملل متحد را زیرپا بگذارد، به این دلیل که عضو شورای امنیت است، در حالی که ملت های دیگر باید از قوانین تأیید و تصویب شده توسط سازمان ملل متحد تبعیت کنند، در غیر این صورت برچسب دشمن یا بدتر از آن بر او خواهند زد.

منبع
www.cpcml.ca

گاهنامه ی هتر و مبارزه