سرمقاله ی روزنامه لوموند
ایران و چین
•
لوموند، سرمقاله ی ۸ مارس خود را به خطر دستیابی ایران به سلاح هسته ای و رفتار چین در این مورد اختصاص داده است
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
سه‌شنبه
۱٨ اسفند ۱٣٨٨ -
۹ مارس ۲۰۱۰
اخبار روز: روزنامه ی فرانسوی لوموند، سرمقاله ی روز هشت مارس خود را به خطرات دست یابی جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای و رفتار چین در این مورد اختصاص داده است:
ابرقدرت چیست؟ ابرقدرت کشوری است که در زمانِ اقتضای شرایط، قادر به دفاع از منافعِ بلند و میان مدتی است که در تقابل با منافعِ کوتاه مدت، و یا آن منافعی که چنین به نظر میرسند، قرار میگیرند. آیا چین ابرقدرت است؟ در کنفرانس در رابطه با تغییرات جوی در کپنهاک منعقده در دسامبر ۲۰۰۹، چین دفاع از صنایعِ خود را به دفاع از کرهی زمین ترجیح داد. البته چین در رابطه با این موضوع همراهانِ «خوبی» داشت، ایالات متحدهی امریکا و هند.
چین امروز شانسِ اثباتِ مسئولیتپذیری خود را در رابطه با امنیت بینالمللی در اختیار داد: ایران. ایران عرصهی آزمایشی است برای پکن. در امریکا، اروپا، بخصوص خاورمیانه و بالاخره مسکو، رهبرانِ چین در این رابطه ارزیابی شده و موردِ قضاوت قرار میگیرند.
موضوع برای همگان شناخته شده است. به رغم سه سری مجازاتهای رای داده شده توسط سازمان ملل متحد علیه جمهوری اسلامی، تهران همچنان به برنامهی غنی سازی اورانیوم که میتواند مواردِ استفادهی نظامی داشته باشد، ادامه میدهد. در ۱٨ فوریه، آژانسِ بینالمللی انرژی هستهای (AIEA) محتاط، یکبارِ دیگر از ظنش به این که ایران سرگرم کار بر روی یک کلاهک هستهای باشد خبر داد. به نظر میرسد زمان پیش از پیوستنِ جمهوری اسلامی به صفِ قدرتهای هستهای نظامی جهان بسیار محدود است. چیزی که به معنای یک تحولِ عظیم، به ویژه در جهتِ بی ثباتی خاورمیانه خواهد بود.
اهمیتِ این موضوع- پیشگیری کردن از مسابقهی گسترش [تسلیحاتِ هستهای] در منطقه – سازمانِ ملل را در شرایطی قرار داده که سری جدیدی از مجازاتها را در برنامهی خود بگذارد. این موضعِ چهار عضو دائمی شورای امنیت سازمانِ ملل متحد از مجموع پنج عضو آن است: واشنگتن، مسکو، لندن و پاریس. مانده فقط پکن.
خویشتنداری چین دلایل بسیاری دارد؛ دلمشغولی پکن بر دُگمِ اقتدارِ ملی – در چارچوبِ مرزهای خود، هر دولتی هر آنچه مایل است انجام می دهد – [دیدگاهی] که نزد بسیاری از "[قدرتهای] نوظهور" طرفدارانی دارد (مثلا برزیل)؛ مخالفت با اصلِ اجرای مجازاتهای بینالمللی، که خودِ چین زمانی هدفِ آن بوده است؛ روابطِ تامینِ انرژی بسیار تنگاتنگ با ایران؛ تمایل به زیرِفشار گذاشتن ایالاتِ متحده برای حمایتی که از تایوان اعمال می کند و الی آخر.
اما وزنِ همهی موضوعاتِ برشمرده در مقابلِ چشماندازی که در مقابل داریم، یعنی چشماندازِ ایرانی مسلح به سلاحِ هستهای، که کم از سه کشورِ دیگرِ مسلح به این سلاح در منطقه در تسلیح گستردهِ خود اقدام نخواهد کرد چیست؟ اصلیترین منطقهی نفتی جهان در شرایطِ تبدیل شدن به یک منطقهی چند [قدرتِ] هستهای قرار خواهد گرفت. زیرِ فشارهای بینالمللی، ایران میتواند تسلیم شود، این را کشورهای عربی و اسرائیل به رهبرانِ چین گفتهاند. ایران، برای آنها آزمونی است تاریخی.
لوموند ٨ مارس ۲۰۱۰
برگردان: سیامند
|