• متن زیر بخشی از مقاله‍ی ریک روزوف است که تحت عنوان «آتلانتیک جنوبی: بریتانیا و احتمال جنگ با آرژانتین» به بررسی اهمیت جزایر مالوین (فالکلند) می پردازد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۲ اسفند ۱٣٨٨ -  ۱٣ مارس ۲۰۱۰

در پایان ماه دسامبر، بریتانیا در سواحل جزایر ملوین (فالکلند) به مدت دو روز دست به عملیات نظامی زد. در این رزم آیش از موشک های تایفون چند منظوره و ناوهای جنگی استفاده شد.
رزم آیش به نام «کیپ بایونت» پیش از آغاز حفاری هایی که در فوریه ۲۰۱۰ پیشبینی شده بود، انجام گرفت که طرح آن عبارت بود از شبیه سازی مقابله با تهاجم دشمن خیالی. آن چه از طرز تلقی نشریات بر می آید، پس از سال ۱۹٨۲ برای نخستین بار است که بریتانیا حضور نظامی اش را در جزایر مالوین تقویت می کند و پایگاه نظامی مهمی نیز برای تمرین های نظامی در منطقه‍ی «مون پلزانت» در ٣۵ مایلی استانلی، مرکز فالکلند ایجاد کرده است.
چشم انداز جزایر ملوین به عنوان یکی از منابع مهم درآمد نفتی برای بریتانیا موجب افزودن آب به آسیاب نظامیان و افزایش فعالیت های آنها در آتلانتیک جنوبی شده است. چهار روز پیش از آغاز حفاری در نزدیکی جزایر، نخست وزیر، گوردن براون اعلام کرد : « ما تمام تمهیدات ضروری برای امنیت ساکنین جزایر ملوین را به انجام رسانده ایم»، حتی اگر نمایندگان آرژانتینی به دفعات مختلف پاسخ نظامی به تحریکات بریتانیا در اقیانوس آتلانتیک جنوبی را نفی کرده باشند.
در همان روز ۱٨ فوریه ۲۰۱۰ معاون وزیر امور خارجه‍ی آرژانتین، ویکتوریو تاستی با اشاره به موضوع نفت و گاز در منطقه، بریتانیا را به موضع گیری یک جانبه و خشونت آمیز متهم کرد. بوئنوس آیرس آبهای خود را به روی آمد و رفت کشتی هایی که مبدأ و یا مقصد شان جزایر ملوین است ممنوع اعلام کرد.
اهمیت میدان نفتی جزایر ملوین، بر اساس تخمین هایی که سازمان های زمین شناسی بریتانیا اعلام کرده اند، معادل ۶۰ میلیارد بشکه نفت است (یعنی معادل ۹ تا ۱۰ لیتر نفت خام برای هر یک از ساکنین روی کره‍ی زمین). در اواخر ماه ژانویه ۲۰۱۰ یکی از تحلیلگران نظامی روس اظهار داشت که این معدن عظیم انرژی در حاشیه‍ی سواحل مالوین یگانه انگیزه‍ی بریتانیایی ها نیست.
کرامنیک می نویسد : «با جزایر همسایه که تحت نظارت بریتانیا می باشد، جزایر ملوین در مسیر جنوبگان واقع شده است. این موقعیت جغرافیایی پا فشاری لندن را نسبت به حاکمیت بر جزایر جورجی جنوبی و جزایر ساندویچ جنوبی و به همین ترتیب دعاوی ارضی اش را نسبت به جزایر شتلاند جنوبی و اورکنی جنوبی مطابق بر قرارداد «آنتارکتیک» به روشنی توضیح می دهد.
در مورد خود جنوبگان باید دانست که زیر سطح قاره منابع معدنی و طبیعی بسیاری وجود دارد و علاوه بر این یخچال های قطب جنوب حاوی ۹۰ درصد آب شیرین جهان است. اهمیت این یخچال ها با نادر شدن آب شیرین و افزایش جمعیت کره‍ی زمین بیش از پیش احساس می شود.
یکی از تحلیل گرانی چینی دو سال پیش از این طی مقاله ای مدعی شده بود که پا فشاری بریتانیا روی این جزایر و جنگ ملوین در سال ۱۹٨۲ به همین علت بوده و دلیلی وجود ندارد که به خاطر کنترل جنوبگان در آینده نیز دوباره دست به جنگ نزند. «گستره‍ی منطقه ای صحرایی که پوشیده از یخ به نظر می رسد گنجینه ای فوق العاده بهادار از منابع طبیعی و انرژی است...معادل ذغال سنگ که از دوران اولیه روی این قاره به جا مانده و حجم آن تا کنون در حد ۵۰۰ میلیارد تن تخمین زده شده و حتمی است. تپه های یخ که روی سطح زمین گسترده شده عظیم ترین ذخیره‍ی آب شیرین جهان را در خود دارد و تقریبا با ۲۹ و سه دهم میلیون کیلومتر مکعب یخ ۷۵ درصد از تمام آبهای شیرین جهان را در بر می گیرد. قطب جنوب با منابع طبیعی، آب شیرین و ذخیره‍ی انبوه ماهی می تواند تمام کره‍ی زمین را تغذیه کند...ارزش قطب جنوب تنها وجهه‍ی اقتصادی نداشته بلکه از دیدگاه استرتتژیک نیز حائز اهمیت است. گارد ساحلی ایالات متحده‍ی آمریکا از مدت ها پیش در این منطقه حضور داشته و نیروی هوایی ایالات متحده نیرومند ترین نیروی هوایی در این منطقه می باشد. نویسنده‍ی مقاله با تکیه به نقل قول های متعدد در نتیجه گیری هایش هشدار می دهد : « مبنی بر معاهدات مربوط به قطب جنوب، بهره برداری از این منطقه باید واجد اهداف صلح آمیز باشد. در غیر این صورت قطب یخ زده‍ی جنوب به صحنه‍ی جنگ تبدیل خواهد شد».
دو روز پیش از فرارسیدن ۱٣ می ۲۰۰۹ یعنی موعدی که متخصصین آن را بزرگترین تقسیم اراضی دریایی تاریخ می نامند و کشورها می بایستی دعاوی خودشان را مطرح می کردند» بریتانیا دعاوی خود را روی حدود مرزی اش در قطب جنوب به کمیسیون سازمان ملل متحد تسلیم کرد که عبارت است از یک میلیون کیلومتر مربع از قطب جنوب یعنی از آتلانتیک جنوبی تا اقیانوس جنوبگان. در ادامه‍ی همین ادعا، پنج روز بعد داعیه‍ی دیگری مطرح شد که حاکی از تقسیم اراضی قطب جنوب بین بریتانیا و استرالیا بود. مقاله مدعی می شد که در آوریل ۲۰۰٨ دو و نیم میلیون کیلومتر مربع در اقیانوس جنوبگان به استرالیا واگذار شده بوده.
یک روزنامه‍ی بریتانیایی پیش از این مقاله ای منتشر کرده بود که در آن به تشریح بلند پروازی های لندن در ارتباط با دعاوی میلیون ها کیلومتر مربع در آتلانتیک جنوبی و جنوبگان پرداخت : « پس از عصر طلایی امپراتوری، برای نخستین بار است که بریتانیای کبیر داعیه‍ی ارضی به این بزرگی را در سطح جهانی مطرح می کند. و اگر چه امپراتوری بریتانیا مدت مدیدی ست که به گذشته پیوسته، با این وجود جنوبگان انگیزه‍ی نوین برای قدرت های رقیب ایجاد کرده تا برای تصحب سرزمینی غنی از نفت و منابع طبیعی در جبهه های مختلف به مقابله بپردازند. دعاوی ارضی بر سر ملوین از نظر سیاسی خیلی فرار است. بریتانیا و آرژانتین در ۲۵ سال پیش با یک دیگر جنگیدند ولی ارزش نفتی که زیر دریا در این منطقه کشف شده اهمیت بسیار زیادی دارد. آزمایش های لرزه نگاری ۶۰ میلیارد بشکه را تخمین زده اند.»

منبع: نشریه ی حزب کمونیست کانادا - ٣ مارس ۲۰۱۰