اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲٣ اسفند ۱٣٨٨ -  ۱۴ مارس ۲۰۱۰

  I nternationale Frauenliga
Für Frieden und Freiheit

München Hilft Iran

روز جهانی زن در مونیخ
به مناسبت فرارسیدن روز 8 مارس، روز جهانی زن، مراسمی در روز 6 مارس به دعوت ’’مونیخ همیار ایران‘‘ در همکاری با ’’انجمن میان فرهنگی برخورد و آموزش ـ اینیاسیتیو گروپه‘‘ و ’’انجمن بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی‘‘ در شهر مونیخ برگزار شد.
در این مراسم که به دو زبان فارسی و آلمانی بود، مریم میرزا روزنامه‌نگاری که به تازگی از ایران خارج شده و میترا شجاعی روزنامه‌نگار مقیم کلن سخنرانی کردند.
ابتدا ’’اولریکه بوده‘‘دبیر اول کانون زنان نویسنده آلمان و مجری جلسه در مورد 8 مارس و فعالیت‌های زنان در ایران صحبت کرد. او گفت: «اگر شما در روزنامه‌ها و مجله‌های آلمانی به دنبال خبری در مورد هشت مارس بگردید یا اصلا چیزی پیدا نمی‌کنید و یا اینکه می‌بینید گفته شده که آلمان دیگر نیازی به هشت مارس ندارد. در حالی که چنین نیست».
وی سپس در مورد فعالیت‌های زنان و نیز روزنامه‌نگاران زن در ایران به طور مختصر صحبت کرد.

فیلمی از مراسم در یوتیوب:
www.youtube.com
گزارش مراسم مونیخ در وبسایت مدرسه فمینیستی
www.feministschool.com
*******

اولین سخنران این مراسم میترا شجاعی روزنامه‌نگار مقیم آلمان بود.
وی ابتدا به عنوان برنامه که «جنبش زنان در ایران و نقش آن در حرکت اعتراضی اخیر» بود اشاره کرد و گفت: «این عنوان یک بار دیگر مثل صدها بار در این هشت ماه اخیر مرا به یاد این موضوع انداخت که نطفه جنبش سبز در جنبش زنان بسته شده است».
شجاعی سپس برای شاهد مدعایش به ذکر تاریخچه‌ای از برگزاری هشت مارس پس از انقلاب از سال ۱۳۷۸ تا کنون پرداخت. وی عنوان کرد که فعالان زن اولین گروهی بودند که در سال ۱۳۷۸ و در حالی که جامعه هنوز در شوک ناشی از سرکوب جنبش دانشجویی در ۱۸ تیر همان سال بود، اعتراضشان را به مکان‌های عمومی کشاندند.
خانم شجاعی با ذکر مختصری از برنامه‌های هشت مارس در ۱۰ سال اخیر به این نکته اشاره کرد که در تمام این سالها، سایر جنبش‌ها مثل کارگران، معلمان و حتی دانشجویان به علت سرکوب شدید قادر نبودند اعتراضاتشان را به سطح خیابان‌ها بکشانند. وی ادامه داد: «زنان سد حرکت‌های خیابانی را برای اعتراضات شکستند و پس از آنها بود که کارگران و معلمان نیز مطالبات صنفی خود را به خیابان آوردند».
این روزنامه‌نگار سپس چنین نتیجه‌گیری کرد که اعتراضات خیابانی زنان آغاز راهی بود که به جنبش سبز مردمی رسید و اظهار امیدواری کرد که این جنبش بتواند از سدی که توسط زنان شکسته شده، نهایت استفاده را ببرد.
دومین سخنران مریم میرزا بود. وی یکی از روزنامه‌نگارانی بود که در نشست دوره‌ای شورای حقوق بشر در ژنو شرکت داشت. سخنان وی بر گزارش این نشست متمرکز بود.
خانم میرزا که خود به مدت چهار روز در زندان بوده، بر این نکته پافشاری کرد که به عنوان یک قربانی و نیز یک شاهد نقض مستمر حقوق بشر در ایران برایش بسیار سخت بوده که شنونده سخنان هیأت ایرانی حاضر در ژنو باشد.
او گفت: «زمانی که فاطمه آلیا نماینده طرفدار چند همسری در مجلس ایران گفت زنان در ایران هم حق طلاق دارند و هم حق حضانت، من از نماینده یکی از سازمان‌های به اصطلاح غیردولتی ایران که کنارم نشسته بود، پرسیدم واقعا زنان ایران حق طلاق و حضانت دارند و او با قاطعیت گفت بله دارند».
مریم میرزا سپس توضیح داد که برخی از سازمان‌های غیردولتی در ایران در حقیقت دولتی هستند و جمهوری اسلامی نیز تنها به اینگونه سازمان‌ها اجازه می‌دهد که در جلسات بین‌المللی شرکت کنند.
وی گفت زمانی که آقای لاریجانی به آمار ۶۳ درصدی دختران در ورود به دانشگاه به عنوان یکی از شاخص‌های پیشرفت زنان در جمهوری اسلامی اشاره کرد ما می‌خواستیم فریاد بزنیم که دولت شما برای کاهش این آمار، سهمیه‌بندی جنسیتی گذاشته است.
پس از پایان سخنرانی‌ها شرکت‌کنندگان در این برنامه سوالات خود را با سخنرانان در میان گذاشتند.
یکی از شرکت‌کنندگان آلمانی این پرسش را مطرح کرد که با توجه به گزارش‌های دولت جمهوری اسلامی ایران که می‌گوید زنان در ایران مشکلی ندارند و حتی آمار هم دراین مورد ارائه می‌دهد مثل آمار دانشجویان دختر، آیا واقعا زنان طبقات پایین‌تر و در شهرهای کوچک و روستاها از وضعیت خود راضی هستند؟
میترا شجاعی در پاسخ به این پرسش به گزارشی از منصوره شجاعی در سایت مدرسه فمینیستی در مورد زنان بزفروش میناب یکی از محروم‌ترین شهرهای ایران اشاره کرد و گفت که وقتی در مورد پرسش‌نامه‌های کمپین یک میلیون امضا برای این زنان توضیح داده شده آنها گفته‌اند حاضرند هرچیزی را امضا کنند تا شوهرانشان سر آنان هوو نیاورند.
از مریم میرزا نیز در این مورد سوال شد که وظیفه فعالان حقوق بشر در قبال ارائه آمار دروغ و اطلاعات غلط نمایندگان جمهوری اسلامی در مجامع بین‌المللی مثل شورای حقوق بشر چیست. وی پاسخ داد که نشست دوره‌ای شورای حقوق بشر تازه آغاز به کار کرده و بنابراین نهادهای غیردولتی که در زمینه حقوق بشر در ایران فعالیت می‌کنند فرصت دارند تا گزارش‌های خود را برای ارائه به نشست آتی این شورا دقیق‌تر و بهتر تنظیم کنند.
یکی دیگر از شرکت‌کنندگان آلمانی نیز مایل بود بداند که آیا زنان ایرانی از هیچگونه حقی برای طلاق برخوردار نیستند که خانم شجاعی برای او توضیح داد که تنها در مواردی که زن بتواند عسر و حرجش را ثابت کند و آنهم نه همیشه شاید بتواند طلاق بگیرد.
مریم میرزا نیز در این مورد به یکی از مشاهدات خود در دادگاه خانواده اشاره کرد و گفت: «زنی برایم تعریف کرد که شوهرش دزد است و چندین بار هم به همین دلیل به زندان رفته ولی وقتی به قاضی گفته‌ام به این دلیل می‌خواهم طلاق بگیرم گفته پولی که او از راه دزدی در می‌آورد چون خرج تو و خانه‌اش می‌شود یعنی در حقیقت از آن نفقه پرداخت می‌کند حلال است، بنابراین تو نمی توانی به این دلیل طلاق بگیری».
یکی از حضار ایرانی نیز در مورد نقش جنبش زنان در نزدیک کردن زنان مذهبی به خواست‌ برابری حقوقی پرسید. خانم شجاعی در پاسخ به این پرسش اظهار داشت که کمپین یک میلیون امضا بزرگترین دستاورد را در این زمینه داشته. وی گفت: «زمانی که فعالان کمپین برای تغییر قوانین تبعیض آمیز سراغ فتوای مراجع تقلید رفتند، بسیاری بر آنان خرده گرفتند اما نتیجه این عمل این بود که امروزه در کمپین، همه‌گونه زنی از هر طرز تفکر و ایدئولوژی وجود دارد و بسیاری از کسانی هم که فرم‌های کمپین را امضا کرده‌اند، زنان مذهبی‌ای بوده‌اند که با استناد به فتاوی مراجع، این فرمها را مضا کرده‌اند».
این نشست با اظهار امیدواری خانم ’’بوده‘‘ مجری جلسه برای تداوم اینگونه نشست‌ها به پایان رسید.

info@m-h-i.org
www.m-h-i.org