غزلواره‌ی "زهره"‌ی من، نامِ بی حقیقت ناهید


اسماعیل خویی


• آه، اناهیتا،
             ایزدبانوی عشق!
زهره‌ی من، گرچه نامِ دیگرِ تو به خود می‌داشت،
هیچ‌اش
          در کار ِ مهر ورزیدن
هرگز
    از گوهرِ تو نمی‌بود. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۷ اسفند ۱٣٨٨ -  ۱٨ مارس ۲۰۱۰


  

آه، اناهیتا،
             ایزدبانوی عشق!
زهره‌ی من، گرچه نامِ دیگرِ تو به خود می‌داشت،
هیچ‌اش
                     در کار ِ مهر ورزیدن
                                           هرگز
                                                   از گوهرِ تو نمی‌بود.
جز که به زیبایی
                            ـ آن هم با ژرفه‌یی نه بیشتر از آنِ پوست ـ
از همه آن هرچه‌های ناب
در دل و در جان،
                   که پشتوانه‌ی زیبایی
ویژه در اندامِ خوب و چهره‌ی نیکوست،
خُردترین چیزکی‌ش، در همه هستی،
هرگز
                         یادآور تو نمی‌بود.

ترک‌اش کردم:

تو که نه، البته، مام عشق!
                                  نازبانوی شادی!
جانِ آناهیت !
زهره‌ی من ـ زهره‌ی گروهِ چه انبوهی از نمودپرستان ـ
نیز
       یکی از شمارِ دورترین زادگانِ دورترین دُخترِ تو نمی‌بود.


۲۱ اکتبر ۲۰۰۸ ، بیدرکجای آتلانتا