• محاصره‌ی نوار غزه از سوی اسرائیل و جلوگیری تند و ناهنجار از کاروان کشتی‌های کمک‌های انسانی به فلسطینی‌ها، بوی تند و زننده‌ی آن گفته‌ی جادویی را می‌دهد که می‌گوید: هر چه که با زور انجام نشد می‌توان با زور بیشتر آن را به فرجام رساند. این نگرش در این پندار نادرست نهفته است که چیرگی حماس بر نوار غزه را می‌توان با نیروی زور به پایان رساند که رویهم رفته می‌توان این گونه برداشت کرد: به جای گشودن گره‌ی فلسطین می‌توان این جنبش را سرکوب کرد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۰ خرداد ۱٣٨۹ -  ۱۰ ژوئن ۲۰۱۰

دو هزار سال یهودیان نیروی زور را از راه فرود شلاق بر پیکر خود شناختند. ولی از چند دهه ما نیز توان آن را داریم که خودمان زور بکار ببریم. این نیرو و توان، ما را بارها و بارها سرمست کرده است.
پیش از پایه‌گذاری اسرائیل، بخش بزرگی از مردم یهودی در فلسطین، به ویژه ملی‌گرایان فزونی‌خواه می‌پنداشتند که با نیروی نظامی می‌توان به هر آماجی دست یافت، می‌توان انگلیسی‌ها را از کشور بیرون راند و عربهایی که در برابر برپایی دولت اسرائیل ایستادگی می‌کنند، پس راند.
خوشبختانه در سالهای نخستینِ پیکره‌گیری اسرائیل زمامدارانی مانند بن‌گورین و لوی اشکول به خوبی پی برده بودند که مرز زور بی‌کران نیست، از این رو، بکارگیری زور برای آنها واپسین ابزار بود. ولی دولت اسرائیل از زمان جنگ شش روزه در سال 1967 دیگر فریفته‌ی توان جنگی خود شد؛ و این آدمی را بیاد آن جمله‌ی باریک‌بینانه می‌اندازد که می‌گوید: آنکس که تنها چکش در دست دارد، هر دشواری را مانند میخ می‌پندارد.
محاصره‌ی نوار غزه از سوی اسرائیل و جلوگیری تند و ناهنجار از کاروان کشتی‌های کمک‌های انسانی به فلسطینی‌ها، بوی تند و زننده‌ی آن گفته‌ی جادویی را می‌دهد که می‌گوید: هر چه که با زور انجام نشد می‌توان با زور بیشتر آن را به فرجام رساند. این نگرش در این پندار نادرست نهفته است که چیرگی حماس بر نوار غزه را می‌توان با نیروی زور به پایان رساند که رویهم رفته می‌توان این گونه برداشت کرد: به جای گشودن گره‌ی فلسطین می‌توان این جنبش را سرکوب کرد.
ولی حماس تنها یک سازمان تروریستی نیست. حماس یک اندیشه است، یک اندیشه‌ی نومیدانه و بنیادگرانه که خاستگاه آن درماندگی و سرخوردگی بسیاری از فلسطینی‌هاست. تاکنون هیچ اندیشه‌ای از راه زور شکست نخورده است – نه از راه محاصره، نه بمباران، نه زیر زنجیرهای زره‌پوش‌ها و نه یگانهای دریایی. برای شکست یک اندیشه، می‌بایستی یک اندیشه‌ی بهتر پیشنهاد کرد، اندیشه‌ای گیرا و پذیرفتنی.
از این رو، برای کنار زدن حماس می‌بایستی اسرائیل هر چه زودتر با فلسطینی‌ها بر سر یک دولت آزادِ فلسطینی در اردن باختری و نوار غزه به هماهنگی برسد که پایتخت آن اروشلیم خاوری باشد و اسرائیل هم به مرزهای سال 1967 بازگردد. اسرائیل می‌بایستی با رئیس جمهور محمود عباس و دولت فتح برای کرانه‌ی باختری به یک پیمان دست یابد و بدین گونه کشمکش اسرائیل- فلسطین را به کشمکشِ اسرائیل و نوار غزه کاهش دهد؛ گرهِ اسرائیل با حماس را هم تنها می‌توان از راه گفتگوهای پی در پی با این سازمان گشود - یا بخردانه‌تر، از راه فرآیندِ آمیزش فتح با حماس.
اسرائیل می‌تواند صدها کشتی به سوی نوار غزه را بازدارد یا به سرزمین‌های اشغال‌شده سربازان بسیار بیشتری بفرستد؛ می‌تواند همه‌ی کوشش‌های نظامی و پلیسی آشکار و پنهان خود را بی‌اندازه گسترش دهد – ولی همه‌ی این نمایش زور و نیرو نمی‌تواند گرهی از این گره‌گاه بگشاید. راست این که نه ما در این سرزمین تنها هستیم و نه فلسطینی‌ها. و تا زمانی که ما اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها پیامدهای بخردانه‌ی این همجواری ساده و آشکار را درنیابیم، همواره در محاصره بسر خواهیم برد: محاصره‌ی نوار غزه از سوی اسرائیل و محاصره‌ی اسرائیل از سوی کشورهای عرب و جهان.
من نمی‌خواهم ارزش نیروی نظامی را کم جلوه دهم. بدبخت کشوری که کارساز بودن این نیرو را در نظر نگیرد! اسرائیل بدون این نیروی نظامی یک روز هم نمی‌تواند زنده بماند. ولی ما نباید فراموش کنیم که این نیروی نظامی تنها و تنها یک ابزار پیشگیرانه است – برای پیشگیری از ویرانی و فروپاشی اسرائیل، برای پشتیبانی از زندگی و آزادی ما. توان نظامی، یک چاره‌ی پیشگیرانه است و برای دفاع از خود می‌باشد، اگر این توان نظامی برای سرکوب ناسازگاریها و تار و مار کردن اندیشه‌ها به کار برده شود، آنگاه به پیامدهای دردآورتری می‌انجامد، درست مانند کاری که ما در آبهای بین‌المللی در نزدیکی کرانه‌ی غزه انجام دادیم.

***

آموس اوز (Amos Oz): درسال 1939 در اروشلیم زاده شد و یکی از برجسته‌ترین نویسندگان اسرائیل است. او نیز یکی از پایه‌گذاران جنبش سیاسی «صلح، هم‌اکنون» (Peace Now) می‌باشد. او بیش از 12 داستان بلند، شمار بسیاری داستان کوتاه و نوشته‌های سیاسی فراوانی به نگارش در آورده است. این نوشته‌ی به زبان عبری نگارش شده و برگردان آن به زبان انگلیسی در نیویورک تایمز، در تاریخ یکم جون، بیرون داده شد.
www.nytimes.com