• ۲۲ خرداد، نشان داد هیچ چیز عوض نشده است. حکومت تنها با سرنیزه و اعزام بی سابقه نیروهای امنیتی و سرکوبگر به خیابان ها می تواند «نظم» را حفظ کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲٣ خرداد ۱٣٨۹ -  ۱٣ ژوئن ۲۰۱۰

 اخبار روز: نخستین سالگرد کودتای انتخاباتی ۲۲ خرداد، نشان داد هیچ چیز عوض نشده است. حکومت تنها با سرنیزه و اعزام بی سابقه نیروهای امنیتی و سرکوبگر به خیابان ها می تواند «نظم» را حفظ کند و جنبش سبز آن قدر نیرومند است که به هر مناسبت هراس مرگ را بر دل حاکمان می نشاند. لشکرکشی بی سابقه ی نیروهای نظامی و امنیتی به خیابان ها، برخلاف میل سران حکومت حکایت از آن دارد که اوضاع آرام نیست، «فتتنه» جمع نشده است و احساس ترس و خطر، به احساس دائمی و همیشگی کودتاگران تبدیل شده است.
دیروز تظاهرات بزرگ و گسترده ای شکل نگرفت، اما در جای جای تهران و دیگر شهرهای بزرگ ایران، این «اعتراض» بود که حرف اول را می زد. مردم هر جا توانستند حضور خود و مخالفتشان با حکومت را اعلام کردند. حالا نه تنها حضور مردم، که انبوه گله های بسیجی و موتور سوار و نیروی انتظامی و لباس شخصی اشغالگر خیابان ها، نشان می دهد همه ی داستان سرایی های حکومت در مورد «پایان فتنه» دروغ است. مردم ایران ایستاده اند و برای برافکندن استبداد مصمم هستند. چه حجتی بالاتر از این که به هر مناسبت تهران باید اشغال نظامی شود، تا آرامش حفظ شود؟
۲۲ خرداد، روحیه ی یاس ناشی از ۲۲ بهمن را از فضای جامعه ی ما زدود. دیروز بار دیگر مردم قدرت خود را به چشم دیدند، قدرتی که از دهان جوانانی که در محاصره ی نیروهای سرکوبگر و امنیتی فریادهای آزادی خود را سر می دادند بیرون آمد، قدرتی که در چهره های مسخ شده ی هزاران هزار نیروی «حافظ امن» که به خیابان ها سرازیر شده بود تا نگذارد مردم به هم پیوندند، خود را نشان می داد. قدرتی که در سرتاسر جهان، با تلاش خستگی ناپذیر ایرانیان خارج از کشور که به یاد جهان می آورد در ایران نبرد برای آزادی همجنان ادامه دارد، خود را نشان می داد.

دیروز – شنبه – جنگ بر سر خیابان در کشور ما همچنان ادامه یافت. هر جا نیروهای سرکوبگر غفلت کرد خیابان به تسخیر مردم در آمد. در این جنگ و گریز پیروزی با مردم بود. جنگ روانی را مردم بردند، آن ها بودند که به آینده امیدوارتر شدند. دیشب در پایان این لشکرکشی نابرابر، حکومت بار دیگر در برابر این پرسش آزاردهنده قرار گرفت که تا کی می تواند با بی سابقه ترین بسیج های نظامی و امنیتی، امنیت خود را حفظ کند و مدعی «آرامش» شود؟