• گزارش کمیته ی هماهنگی برای ایجاد تشکل های کارگری از اجلاس گروه بیست و اعتراضات چند روزه علیه آن ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٨ تير ۱٣٨۹ -  ۲۹ ژوئن ۲۰۱۰

 سران ۲۰ کشور بزرگ صنعتی و ثروتمند دنیا در روزهای ۲۶ و ۲۷ ژوئن ۲۰۱۰ این بار در شهر تورنتو در کشور کانادا دورهم جمع شدند تا بازهم درباره راه های خروج سرمایه جهانی از بحران با هم تبادل نظر کنند و تصمیمات مشترک بگیرند. این گردهمایی در میان تدابیر شدید امنیتی برگزارشد، به طوری که حفاظت از آن بیش از یک میلیارد دلار هزینه برداشت. مسئول این حفاظت، دولت کانادا بود که در روزهای برگزاری اجلاس ۲۰ هزار پلیس را برای حفظ جان سران دولت ها و سرکوب معترضان به کار گمارد. دیواری به طول ۶ کیلومتر و ارتفاع ٣ متر دور محل تجمع سران کشورها احداث کرد تا امنیت جانی آنان را در هتل محل اقامت شان تأمین و تضمین کند. ارقام نجومی دیگری خرج شد تا سران این ۲۰ کشور بدون هیچ آسیب خود را به محل اجلاس برسانند. دیوار طولانی ۶ کیلومتری محافظ دولتمردان با یک دیوار چند لایه مرکب از عمله و اکره پلیس مسلح سرمایه تکمیل شد. تورنتو در این روزها سیمای یک پادگان بزرگ نظامی را به خود گرفت و زندگی ساکنان آن در سطحی وسیع مختل شد.
سران ۲۰ کشور صنعتی دنیا همه این کارها را انجام دادند تا درباره راه خروج سرمایه جهانی از بحران با هم مشورت کنند. محورهای مهم مذاکرات را تلاش برای دستیابی به این هدف تشکیل می داد. دولت های حوزه یورو در اروپا روی توافق جمعی برای کاهش هر چه بیشتر بدهکاری ها و کسری بودجه دولت ها اصرار می ورزیدند. دولت آمریکا تأکید اصلی را بر تحکیم موقعیت بانک ها و ارتقای ظرفیت آن ها برای مقابله با موج مداوم طغیان بحران ها می گذاشت. پیشنهادها، طرح ها و راهبردهای این دو قطب بزرگ سرمایه جهانی و نیز قطب ها و قدرت های دیگر نظام سرمایه داری به رغم تفاوت هایشان یک زمینه مشترک داشت و آن این بود که ادامه حیات سرمایه داری مستلزم برنامه ریزی و سازماندهی یورش های هرچه بیشتر به سطح زندگی کارگران دنیا است. سران ۲۰ کشور در این دو روز با هم گفتگو کردند و به طور متفق تصمیم گرفتند که بدهکاری های عظیم و کسری بودجه های نجومی خود را در یک زمان بندی هر چه کوتاه تر از محل بهای نیروی کار و هزینه آموزش، دارو و درمان چند میلیارد کارگر روی زمین و افراد خانواده های آن ها پرداخت کنند. دولتمردان و روسای کشورهای عضو G ۲۰ در این دو روز در درون چهاردیواری امن مورد حفاظت حدود ۲۰۰۰۰ پلیس سرمایه و با صرف یک میلیارد دلار از حاصل کار کارگران دنیا این تصمیم را گرفتند. حال به آن سوی ماجرا نگاه کنیم. به سراغ واکنش کارگران و انسان های عاصی از بربریت سرمایه در مقابل این اجلاس برویم و ببینیم در این دو روز در تورنتو چه روی داد.
شهر تورنتو از روزها پیش و شاید یک هفته پیش از برگزاری اجلاس سران G ۲۰ شاهد صف آرایی ها و جنب و جوش های چشمگیر برای ابراز خشم و اعتراض علیه اجلاس، علیه تصمیمات سران و علیه جنایات نظام سرمایه داری بود. ساکنان شهر عموماً معترض بودند. جمعیت زیادی از شهروندان فریاد می زدند که تورنتو بیش از ۱۰ هزار سکنه بی خانمان دارد و ۷۰ هزار انسان از داشتن هر گونه سرپناهی محرومند. چرا هزینه برگزاری این اجلاس که مبلغ نهائی آن بر اساس پاره ای گزارش ها بیش از ۲ میلیارد دلار خواهد شد، صرف سرپناه این توده وسیع تهیدست و آواره و گرسنه نمی شود؟ هر روز جمعیت قابل توجهی از ساکنان شهر در این گوشه و آن گوشه دورهم جمع می شدند تا چگونگی این اعتراض را با هم برنامه ریزی کنند. چگونه راه را برای دخالتگری و مشارکت هر چه موثرتر خیل کثیر معترضانی که از سایر شهرها یا مناطق دیگر دنیا راهی این شهر بودند، هموار کنند. چگونه سد مقاومت پلیس و دیوار آهنین متشکل از ۲۰۰۰۰ پلیس مسلح سرمایه در روزهای برگزاری اجلاس را درهم بشکنند. چگونه جمعیت هر چه بیشتری را با خود همراه کنند. چگونه صدای اعتراض خویش را به گوش توده های هرچه وسیع تری از طبقه کارگر بین المللی برسانند. خیل کارگران منفرد در این روزها و در جریان تشکیل این اجتماعات فعال بودند. گروه هایی مانند «ائتلاف علیه فقر در آنتاریو»، «هیچ کس غیرقانونی نیست»، معترضان به تبعیض جنسی، مدافعان حقوق همجنس گرایان و پاره ای نیروهای دیگر برای پیشبرد بهتر کارها با هم همدلی و همراهی می کردند. این روزها با این تلاش ها سپری شد و سرانجام در روز ۲۶ ژوئن، روز نخست تشکیل اجلاس، جمعیت چشمگیر کارگران و توده های معترض از تورنتو و سایر شهرهای کانادا و کشورهای دیگر به خیابان ها آمدند تا خروش خشم خویش علیه جنایات نظام بردگی مزدی را در معرض دید تمامی ساکنان کره ارض قرار دهند. بیش از ۱۵ هزار نفر در راه پیمایی ها حضور یافتند. پلاکاردهایی بر دوش حمل شد و شعارهایی از زبان راه پیمایان در فضای شهر طنین انداخت. برخی از مطالبات راه پیمایان عبارت بودند از:
۱. توقف تاراج زندگی و حاصل کار بومیان، تضمین حق حاکمیت آن ها بر سرنوشت کار و زندگی خویش
۲. مسکن برای همه انسان ها
٣. حق پناهندگی برای همه، رفع تبعیض های ناروای موجود درمورد مهاجران و پناهندگان مناطق مختلف دنیا
۴. ابقای مستمری ترمیم هزینه های ویژه مواد غذایی معلولان که مدتی است قطع شده است
۵. رفع آلودگی های مرگبار محیط زیست
۶. ایاب و ذهاب رایگان برای تمام معلولان
۷. توقف پرونده سازی های نژادپرستانه علیه شهروندان و همه انسان ها
٨. برچیدن بساط خصوصی سازی ها
۹. پایان دادن به حضور پلیس در مدارس
۱۰. توقف کامل خشونت های دولتی و غیردولتی علیه زنان و کودکان
۱۱. حق تسلط هر فرد بر بدن خویش و آزادی انسان ها در گزینش همسر از هر جنس
۱۲ تحریم شرکت شراب سازی شیلی به جرم جنایت این شرکت در زندانی ساختن اهالی بومی مقیم مناطق بین شیلی و آرژانتین
۱٣. محکوم ساختن جنایات دولت اسرائیل علیه ساکنان فلسطین و رفع کامل محاصره اقتصادی غزه
دولت سرمایه داری کانادا برای مقابله با موج تظاهرات، صرف نظر از همه تدارکات قبلی، به اقدامات بشرستیزانه دیگری نیز دست زد. عمال سرمایه بر اساس یک برنامه ریزی حساب شده، تمام وسائط حمل و نقل شهری را در روز ۲۶ ژوئن از کار بازداشتند، اقدامی که طبعاً نمی تواند بدون همکاری سرمایه داران صدرنشین اتحادیه های کارگری در تورنتو انجام گرفته باشد. در همه این روزها، پلیس دستور داشت تا با اغتنام فرصت ممکن صحنه های کشمکش و جدال راه اندازد و از این صحنه ها برای دستگیری شمار هر چه بیشتر معترضان سود جوید. در روز شنبه ۲۶ ژوئن، سران اتحادیه ها زیرنام همکاری با راه پیمایان و به عنوان یکی از جریانات صادرکننده فراخوان اعتراض!! تلاش کردند که سیاست های سرمایه پرستانه خود را بر تظاهرات کارگران حاکم کنند. آنان بیرق همگامی افراشتند تا محموله غیرمجاز تفرقه و تشتت در صفوف کارگران و به کجراه کشاندن موج پیکار توده های کارگر را در زیر این بیرق دروغین حمل کنند. سرمایه داران صدرنشین اتحادیه ها با سیل خشم کارگران همسویی کردند اما فقط به این خاطر که چند گام آن سوتر اعتراض توده های معترض را به بیراهه کشانند. طنز زیبای ماجرا اما این بود که آن ها نه فقط قادر به ایفای نقش مزدوری خود برای سرمایه نشدند بلکه حتی همراهی جماعت کارگران به صف شده توسط خویش را در سطحی چشمگیر ازدست دادند. شمار زیادی کارگر توطئه سرکردگان اتحادیه را آماج نفرت و خشم خویش قراردادند. برخی از شعارهای کارگران معترض در روز شنبه ۲۶ ژوئن چنین بودند:
۱. بدبختی ما کارگران خوشبختی صاحبان سرمایه است
۲. سرمایه قاتل و خونریز و خونخوار است
٣. زندان ها را در سراسر جهان به آتش بکشید
۴. خیابان ها متعلق به ماست نه به پلیس سرمایه
در این روز، نمایندگان سازمان جهانی کار گذشته از همه توطئه های دیگر کوشش کردند که شعارهای سازشکارانه و سرمایه سالارانه خود را درمقابل شعارهای معترضان قراردهند. آنان شعارهای زیر را تبلیغ می کردند :
۱. ارتقای گفتگوی اجتماعی میان کارگران و سرمایه داران!!
۲. احترام به استانداردها و قوانین کار!!
٣. جهانی سازی عادلانه نظام سرمایه داری!!
تظاهرات در روزهای ۲۷ و ۲٨ ژوئن ادامه یافت. پلیس سرمایه حاضر نبود حتی این اعتراض ساده کارگران را تحمل کند. نیروهای امنیتی و عمله و اکره نظم سرمایه دستور داشتند که هرطورشده مانع اعتراض معترضان شوند. رسانه های جمعی سرمایه داری به صورت بسیارسازمان یافته برای تحریف و واژگونه نمایی اعتراض خیابانی ۱۵هزار انسان عاصی از جنایات سرمایه داری به هر تلاشی دست می زدند. پلیس با بیرحمی و شقاوت تمام به جان راه پیمایان افتاد. شمار معترضانی که مورد ضرب و شتم و کتک کاری نیروهای سرمایه قرارگرفتند بسیار زیاد بود. حدود ۹۰۰ نفر از راه پیمایان دستگیر و راهی زندان شدند. این ۹۰۰ انسان معترض دستگیرشده با اتوبوس های خطوط حمل و نقل شهری به زندان برده شدند. سران اتحادیه های کارگری در تورنتو با برنامه ریزی سنجیده قبلی کاری کرده بودند که پلیس برای انتقال دستگیرشدگان به زندان ها، از وسائل حمل و نقل کافی برخوردار باشد. پلیس سرمایه به ویژه در روز ۲۷ ژوئن دست به سرکوب شدید زد، سرکوبی که به صفحات روزنامه ها راه نیافت زیرا رسانه داران سرمایه دار اصرار داشتند که این توحش از انظار جهانیان مخفی ماند. بربریت نیروی پلیس، راه پیمایان را بیش از پیش به خشم آورد. درگیری میان معترضان و پلیس به اوج رسید. چند ماشین پلیس در آتش خشم معترضان سوخت. تظاهرات کنندگان بر سر ژورنالیست های خودفروخته فریاد می زدند که چرا توحش پلیس را منعکس نمی کنید؟ اما گوش مزدوران سرمایه هیچ تمایلی به شنیدن این اعتراض ها نداشت. فراریان اخیر از دوزخ سرمایه داری ایران که بعضاً در میان توده وسیع تظاهرات کنندگان خیابانی بودند با مشاهده آنچه روی می داد، بار دیگر وحشیگری نیروهای سرکوبگر دولت سرمایه داری ایران را به خاطر می آوردند. آنان در دل با خود می گفتند که آسمان سرمایه داری همه جا یک رنگ است، به ویژه زمانی که رعد و برق جنبش ضدسرمایه داری طبقه کارگر بین المللی تومار این رنگ سیاه را درهم نپیچیده باشد. براساس آخرین خبرها، در روز ۲٨ ژوئن عده ای از جمعیت موسوم به فعالان حقوق بشر در تورنتو در مقابل ساختمان مقر پلیس شهر اجتماع کردند تا به سبعیت های پلیس در روزهای یاد شده اعتراض کنند.


کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل های کارگری
٨ تیر ۱٣٨۹
www.hamaahangi.net
khbitkzs@gmail.com