اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۲ شهريور ۱٣٨۹ -  ٣ سپتامبر ۲۰۱۰

طبق آمار رسمی کشور ماه مبارک رمضان ماهی است که میزان ارتکاب جرم در جامعه کاهش می یابد و این به معنی اینست که خلافکاران نیز در این ماه حرمتهایی را پاس می دارند. اما با کمال تأسف باید گفت که ظاهراً اقتدارگرایان، این گندم نمایان جو فروش برایشان ارزش های دینی و آیینی نیز محلی از اعراب ندارد و اعمال مجرمانه شان در این ماه عزیز نیز بنایی بر کم شدن ندارد.

اینکه حکومتی برای جلوگیری از حضور شخصیتی شناخته شده که سابقه انکارناپذیری در مبارزات پیش از انقلاب دارد و طعم تلخ زندان های رژیم گذشته را چشیده است، در راهپیمایی روز قدس، مزدوران لباس شخصی را به در منزل او بفرستند تا با ایجاد رعب و وحشت و الواط گری و هل من مبارز طلبی حضور او را ناممکن سازند، عمل مجرمانه ای است که نمونه اش را در هیچ قوطی عطاری در هیچ کجای دنیا نمی توان یافت. به راستی چه کسی با چه حقی می تواند نه شخصیتی مبرز همچون کروبی که حتی یک انسان عادی را از حق حضور در برنامه ای که به طور قانونی در حال برگزاری است را سلب کند؟

بواقع جای بسی تأسف و دریغ است که حاصل خون هزاران انسان آزاده به بازیچه ای در دستان عده ای انسان بی خرد بدل شده است که به هیچ اصل و مرام اخلاقی و وجدانی پایبند نیستند. نظامی که برای استقرار عدالت و قانون شکل گرفته بود و روز قدسش بنا بود روز نفی انحصار طلبی و استبداد و حق کشی و تجاوز باشد، اکنون کلمه حق و قانون و عدالت و آزادی در آن مهجورترین کلماتند و سالیانی است در مسیری خلاف این ارزشهای بنیادین گام بر می دارد. حکومتی که وظیفه اش حراست و حفاظت از امنیت مردمان است، وظیفه اش را محافظت از مشتی هتاک و اوباش مزد بگیر تعریف نموده است.

حکومتی که باید نخبگان را بر صدر نشاند، ایشان را در تنگنای سیاه چالها محبوس نموده است. حکومتی که باید احزاب را قدر نهد، اعضایشان را یک به یک در بند می نماید تا شاید خاموششان سازد و ...

به راستی اگر کودتاگران معتقدند که جنبش سبز تمام شده است و اینان از این به قول خودشان فتنه سربلند بیرون آمده اند، پس اینهمه واهمه و دستگیری و رزمایش خیابانی برای چیست؟ هراس از حضور یک انسان در راهپیمایی رسمی کشور ناشی از چیست؟ لشگر کشی به محل سکونت یک منتقد معتقد به نظام جمهوری اسلامی نشانه چه چیزی می تواند باشد؟ اینکه چند میلیون انسان معترض در خیابان های شهرمجال اعتراض یابند یا اینکه حکومتی به همان مقیاس و بلکه بیشتر نیروهای گارد و بسیج و غیره را برای سرکوب در خیابانها بگمارد، نتیجه منطقی اش چه تفاوتی می کند؟ نتیجه اش اکثریت بودن معترضین نیست؟

آیا حال و روز امروز کودتاچیان مصداق بارز این کلام فخر شعر معنوی ایران مولانا نیست که:

که گفت که آن زنده جاوید بمرد
که گفت که آفتاب امید بمرد
آن دشمن خورشید بر آمد بر بام
دو چشم ببست و گفت خورشید بمرد

همه این حرکات نشانه ای است از اینکه حاکمیت حیات و سرزندگی جنبش سبز را باور دارد اما متاسفانه راهکاری که در پیش گرفته است همچون همیشه باز کردن تمامی گره ها با دندان های تیز است راهی که البته به جایی نخواهد رسید.

سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی (ادوار تحکیم وحدت) به عنوان سازمانی که در انتخابات ریاست جمهوری از مهدی کروبی این شیخ شجاع اصلاحات حمایت نمود، ضمن اعتراض شدید به فاجعه تعرض چند باره به منزل مسکونی ایشان ،مداوماً اعلام می دارد که همچنان با تمام توان پشت در پشت ایشان و میر حسین موسوی رهبران جنبش سبز خواهد بود و همچنین مسوولیت هرگونه تعرض به ایشان را مستقیماً متوجه صاحبان اصلی قدرت می داند و قاطعانه اعلام می کند که شرکت در راهپیمایی رسمی (و حتی غیر رسمی ) کشور حق طبیعی هر یک از شهروندان است و مطابق قانون اساسی هیچ شخص یا شخصیتی حق سلب آنرا ندارد.

سازمان ادوار تحکیم همچنین امیدی البته کم ثمر دارد که ذره ای تعقل در مجموعه حاکمیت فعلی وجود داشته باشد که در شرایط دشوار داخلی و خارجی امروز کشور که حاصل نابخردی های مسوولان نامسوول فعلی است، ظرفیت های باقی مانده برای آشتی و گفتگو با ملت را یک به یک و به ثمن بخس نابود نسازند که پل های ویران شده، راهی مسدود برای بازگشت خواهند بود.

سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی (ادوار تحکیم وحدت)