• دروغ می بافند
سـُرنـَگ را بشنو
فغان صادق او
ز ژرفنای سکوت خسته و بی خواب کوچه می نوشد
و درد
      که از استخوان شهر می جوشد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۵ خرداد ۱٣٨۵ -  ۲۶ می ۲۰۰۶

دروغ می بافد
و با تلاوت همواره ی تزویر
        ترا رذیلانه
       به دفن عقل
                 در اعماق وَهــم می خواند
            وتزریق زَهـرین عصاره ی تحمیق
                             به شریان وجود
*        *        *
صدای سنج می آید
و طبل که توطئه ای تازه تازه می زایــَد،
صدای شیون و مویه...
صفیر رنج می آید...
عزا، عزای سپیده، ستاره و صبح است
و پشت هر دیوار
پس ِ کثافت ونکبت،
                   کـُزاز،سیه زخم، اِدز و جذام
                   خماری و نشئه و چـُرت
                            خماری و نشئه و چـُرت
                                     خماری و نشئه و چـُرت...
         *        *        *
سـُرنـَگ مرگ به ژرفای درد می کارد
کسی که
ز هر کجای حضورش
            ازآن دَم ِ آغاز
  شیار زخم ِ دشنه ی  صدها فریب
                          روییده است
کجای دفتر هستی نوشته تقدیرش؟
چه بوده تقصیرش؟
قصاص چیست این تداوم مرگ؟
         *        *        *
برادری است که روزی به خاطر خواهر...؟
نه ! شوهری است که وقتی به خواهش ِ همسر...؟
نه! من چه می دانم ؟
سواره ای است که در آن بهار آزادی
لگام رَخـش کشیده
                             و رستمانه دویده به پیـش بـاز ِ نوید...؟
*        *        *
دروغ می بافند
سـُرنـَگ را بشنو
فغان صادق او
ز ژرفنای سکوت  خسته وبی خواب کوچه می نوشد
و درد
      که از استخوان شهر می جوشد
و مرگ
      که از عنفوان آن بی بهار آزادی
     به کرکسانه مرامش
      به کامکاری خود، ماهرانه می کوشد
 
      سـُرنـَگ را بشنو...
      سـُرنـَگ را بشنو...
 
 
 
ویدا فرهودی
بهار ۱٣٨۵