اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٨ خرداد ۱٣٨۵ -  ۲۹ می ۲۰۰۶

در حالیکه دانشگاه تهران مورد هجوم نظامی پلیس قرار می‌گیرد و کوی دانشگاه در آتش و خون می‌سوزد! چشمهای مردم به جای دفاع از خواستهای انسانی و آزادیخواهانه دانشجویان به سوی آذربایجان و تنشهای قومی معطوف شده است. در آذربایجان با تحریک یک تلویزیون نژادپرست ترک زبان کاریکاتوری در روزنامه ایران دستاویز فاشیستی‌ترین شعارها می‌شود.
شعارهایی نظیر «زبان فارسی زبان سگ است» و «فریاد فریاد من ترکم» و «فارس روس ارمنستان دشمن آذربایجان»، خطر تبدیل ایران به یوگوسلاوی، عراق و نسل‌کشی‌های قومی را بار دیگر مقابل چشمان ما قرار داده است.
کسی که این شعارها را می‌دهد فردا روز که اسلحه بر دست گیرد چه خواهد کرد؟ قوم‌پرستان چه فارس و چه کرد و چه ترک، می‌خواهند هویت قومی ما را به زور تبلیغات به خوردمان دهند و بر اساس آن محله‌های شهرها را از لوث خارجی و غیر هم‌قومی‌های خویش تصفیه و پاکسازی کنند!
هر حدی برای آزادی بیان از قبیل مقدسات در هر شکلی خواه ملی و قومی و غیر آن، اعلام اعدام آزادی است. آرادی حد و حدودی ندارد. هر آزادی که بی قید و شرط نباشد مترادف سرکوب و سانسور است! اگر قرار باشد برای یک جک و کاریکاتور، کاریکاتوریست و سردبیر ایران بازداشت شوند، از فردا برای کوچکترین حرف و سخنی باید مواظب کسانی بود که به مقدساتشان برنخورد و با چماق تکفیر، سرکوب نگردیم!
روزنامه نگاران روزنامه ایران باید هر چه سریعتر آزاد شوند!
برای فاشیست ترک یا فارس یا کرد هرگز حقوق کودکان و زنان و استثمار کارگران مطرح نبوده است و در شعارهای‌شان جایی ندارد. گویا تنها قومیت مظلوم واقع شده است و زبان، از مسکن و پوشاک و بهداشت مردم مهم‌تر است. ناسیونالیسم همواره پوششی برای انحراف اذهان مردم از خواستهای انسانی‌شان به سوی موهوماتی نظیر فرهنگ قومی، زبان و ... بوده است.
اما در دیگر سو، دانشجویان دانشگاه تهران برای اعتراض به دستگیری‌ها، آپارتاید جنسی و احکام کمیته‌های انضباطی و اخراج اساتید به میدان آمده‌اند و با وجود اینکه از تمام نقاط کشور، آذربایجان و کردستان و ...، در دانشگاه تهران حضور دارند، قومیت‌های خویش را فراموش کرده و به انسان به عنوان تنها نزاد رجوع کرده‌اند.
آنها از انسانیت و اساسی‌ترین نیازهای انسانی خویش، دفاع می‌کنند!
ناآرامی‌های قومی در آذربایجان و خیزش آزادیخواهانه دانشجویان تهران، هرکدام آینده‌ای جداگانه را در مقابل جامعه تصویر می‌کنند: یکی سقوط به ورطه‌ی جنگ‌ها و پاکسازی‌های قومی و نژادی و ویرانی و تباهی جامعه را به تصویر می‌کشد؛ و دیگری احقاق حقوق انسانی، آزادی و برابری را نوید می‌دهد.
  از این رو است که دانشجویان تهران شایسته گرم‌ترین حمایت‌ها هستند. درود بر آنان!
رهایی ما در گرو پیروزی انسانیت و شکست قوم‌گرایی، ناسیونالیسم و ستم ملی است.
 
زنده باد دانشجویان تهران!
زنده باد آزادی و برابری!