اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۰ خرداد ۱٣٨۵ -  ٣۱ می ۲۰۰۶

روز دوشنبه، ۲۹ ماه مه سال جاری، یک خودروی نظامی حامل سه مزدور آمریکائی، در ساعات شلوغ ترافیک در مرکز شهر کابل، پایتخت افغانستان، با چند اتوموبیل شخصی تصادف می کند. طبق گفته ی شاهدان عینی، مزدوران آمریکائی به هیچ‌‏وجه به غیرنظامیانی که در مسیرشان بودند توجهی نمی کنند و بی شرمانه خودروی خود را به روی عابران می رانند .
تعدادی از مردم که شاهد این صحنه هستند با سنگ به کاروان نیروهای آمریکائی حمله می کنند و سربازان آمریکائی نیز برای متفرق کردن جمعیت خشمگین به سوی آنان تیراندازی می کنند. سپس نیروهای امنیتی افغانی نیز داخل ماجرا شده و به جای حمایت از مردم شان بر علیه نیروهای متجاوز و بیگانه، به سوی هم وطنان خود تیراندازی می کنند. به همین خاطر نفرات پلیس افغان نیز هدف حمله ی تظاهرکنندگان قرار می گیرند .
با گسترش تظاهرات به بخش های دیگر شهر کابل، وضعیت شهر متشنج می شود و چندین هزار نفر از مردم خشمگین شهر کابل، با تظاهرات در چند نقطه ی شهر، مراکز پلیس و چند ساختمان دولتی را مورد حمله قرار می دهند .
غرفه های پلیس ترافیک در مرکز شهر و چندین وسیله ی نقلیه ی دولتی به آتش کشیده می شود .
ساختمان شبکه ی تلویزیون خصوصی آریانا در کابل و ساختمان هتل "سورینا" مورد حمله قرار می گیرد .
اجناس چند فروشگاه مورد مصادره ی مردم قرار می گیرد و مغازه ها و فروشگاه ها بسته می شوند .
خیابان های مرکزی شهر کابل بسته می شوند .
سپس صدها نفر از مردم مبارز کابل با شعارهای «مرگ بر کرزی» و «مرگ بر آمریکا» به سوی مقر «حامد کرزی» رئیس جمهور دست نشانده ی افغانستان در مرکز شهر کابل حرکت می کنند .
افراد خارجی از خودروهای خود بیرون آورده شده و مورد ضرب و شتم قرار می گیرند .
کارکنان سفارت آمریکا به یک مکان امن منتقل می شوند .
مجلس نمایندگان افغانستان جلسه ی آن روز خود را تعطیل می کند و تعدادی از نمایندگان برای جلوگیری از ادامه ی تشنج به محل حادثه می روند .
کابینه جلسه ی اضطراری تشکیل می دهد .
بر اساس گزارش خبرگزاری های رسمی، ۵ نفر در تصادف رانندگی و ٣ نفر دیگر در درگیری ها کشته می شوند و بیش از ۲۰ نفر هم مجروح شده و با ده ها دستگاه آمبولانس به بیمارستان های شهر کابل منتقل می گردند و طبق معمول همیشه گی، شاهدان عینی، تعداد کشته شدگان و مجروحین این حوادث را بیشتر از این ها ذکر می کنند !
درجریان ورود نیروهای نظامی امپریالیستی به افغانستان در سال ۲۰۰۱ و تا همین امروز، محافل رفرمیستی چنین عنوان می کنند که مردم افغانستان برای رهائی از ستم و سرکوب رژیم "طالبان"، از ورود این نیروهای نظامی استقبال می کنند و خواستار این هستند که تا برقراری امنیت کامل، نیروهای نظامی امپریالیسم در افغانستان باقی بمانند .
حال، چنانچه این ادعاهای رفرمیست ها بر واقعیت منطبق می بود و ذره ای از حقیقت را به همراه می داشت، منطقاً باید حوادث ۲۹ ماه مه در شهر کابل بدین گونه صورت می گرفت که :
پس از وقوع این "تصادف رانندگی"، مردمی که شاهد عینی این تصادف هستند، در کمال خونسردی، کشته شدگان را به گورستان و مجروحین را به بیمارستان منتقل کرده و از نیروهای نظامی آمریکا، به عنوان "فرشته های نجات خویش" نیز عذرخواهی می کردند که تعدادی "عابر بی توجه به مقررات ترافیک" باعث اخلال در تردد آنان شده اند !
اما، چرا آتش خشم پنهان در زیر خاکستر بردباری این خلق معصوم، بدین گونه زبانه می کشد و ماشین نظامی امپریالیسم توسط قلوه سنگ به عقب رانده می شود و پوچ بودن نظم امپریالیستی یک بار دیگر به اثبات می رسد؟
زیرا، مردم ستم کشیده ی افغانستان عمیقاً به این امر واقف هستند که "گربه برای رضای خدا موش نمی گیرد" و حضور نیروی خارجی برای شان امنیت و آرامش نمی آورد. به همین دلیل هم هر روزه اخبار حاکی از حمله به نیروهای نظامی امپریالیستی در افغانستان و به هلاکت رسیدن این مزدوران مخابره می گردد؛ هرچند که همواره نیز، این تعرضات به "باقی مانده های طالبان" نسبت داده شوند !
مردم زجر کشیده ی افغانستان با تحمل فجیع ترین مصیبت ها به وضوح دیده بودند که :
امپریالیسم چگونه گروه های نظامی مختلفی را تحت عنوان "مجاهد" سازماندهی کرد و نهایتاً هم خونخوارترین این مزدوران را، به نام "طالبان"، بر زندگی محقر آنان مسلط ساخت !
یک قاچاقچی هروئین به نام "حامد کرزی"، در شهر "کویته" ی پاکستان، به عنوان رابط بلند پایه ی رژیم "طالبان" و امپریالیسم آمریکا، به مزدوری می پرداخت !
سران بلند پایه ی رژیم "طالبان"، توسط همین "حامد کرزی" به مناطق امن خود خزیدند و سائر مزدوران "طالبان"، در رژیم دست نشانده ی "حامد کرزی" به استخدام درآمدند !
در تمام مدت حکومت دست نشانده ی "حامد کرزی"، به هیچ یک از مسائل اساسی مردم مصیبت دیده ی افغانستان پاسخی داده نشد و در عوض تولید هروئین و انتقال آن به بازار جهانی، به بهترین شکل خود سازمان داده شد !
بنابراین کاملاً طبیعی و بدیهی است که اگر در مقابل چشمان هزاران انسان داغ دیده، مزدوران امپریالیسم این چنین وحشیانه خودروی نظامی خود را به روی عابرین رهگذر برانند، آخرین پیمانه های صبر این مردم قانع نیز لبریز گردد .
به طور کلی، این قانون مندی مبارزه ی طبقاتی است و نه امپریالیسم و نه رفرمیسم را از این، راه گریزی نیست که :
وجود و حضور امپریالیسم، هیچ گاه و برای هیچ خلقی، ذره ای صلح و امنیت به همراه نداشته و نخواهد داشت .
تنها راه قطع سلطه ی امپریالیسم یک انقلاب رهائی بخش است و برای به ثمر رساندن این انقلاب، تنها راه ممکن، مبارزه با نیروهای نظامی امپریالیسم است و مبارزه با نیروهای نظامی امپریالیسم نیز الزاماً نیازمند سازمان پیشاهنگ و مسلح خلق است و بالاخره خلق تحت سلطه ی افغانستان، این کارگران و زحمتکشان محروم، به یاری روشنفکران انقلابی خویش، به سازماندهی مسلحانه ی خود پرداخته و در جریان یک مبارزه ی مسلحانه ی توده ای و طولانی بر علیه نیروهای متجاوز امپریالیستی، افغانستان را گورستان امپریالیسم خواهد ساخت !
 
٣۰ مه ۲۰۰۶