• بگذار
مردان ِ روز ِ شعر ِ پُر متعهد
در نامه های ِ سیاست مدارگی هاشان
غوغا ی ِ غوک و قاری و غُل غُل پا به پا کنند
بگذار ناشران ِ بزرگ ِ بزرگ ِ بزرگ
دور ِ خایه های خیس مطهر
دست مال های پاک ِ پیچازی را
نرم نرم بپیچانند
و چشم های ِ چپ و روده های راست را
در عهد بوق ِ چاپ های چندم هم چنان بچاپانند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۷ خرداد ۱٣٨۵ -  ۷ ژوئن ۲۰۰۶

این میز یادگاری هایش را
از شب است و شاهد و شمع و شراب ها
در بایگانی ِ شایدهایش شهید کرده است و از امروز
مفتخر به نام «میز ِ تحریر» است
 
Damn it! I have lost my pen.
 
بزهای گر را چُپ پون ها یکی یکی
از میان گله سوا می کنند
و رنگ ِ عنابی
عجب به میز کهنه می رود که بیاید  
 
چون ز جو جست از گله یک گوسفند
پس پیاپی جمله زان سو برجهند
 
جام ِ جهان نمای ِ نمادین که می نماید ما را
جعبه ی تصویر ِ رایانه ای
درست به شکل و اندازه ی یانه ای
که مادر بزرگ، زمانی داشت
 
کی خورد، کی بُرد
مفتخر به الف بای فارسی
به همت ِ ماژیک ِ پرماننت
و یک صندلی
که بیش تر نمانده تا خود را بنشانم
 
چوب و سگ خادمان ِ چوپانند
گله را سوی کومه می رانند
 
قصاب شاید به هیئت ِ هم جنس باز
گوشت های زنده الله الله
از چنگک های مرده دل آویز ِ گوش ِ هوش ِ خلق الله
(در شهر ِ اَمرَدان ِ لوطی هم جنس بازی ممنوع است)
 
I’m damned if I let you get away with that!
 
میان دیوار و میز، دقیقن
به عرض تخت خوابم جا می ماند
تا خبر که می رساندم از دِه
آشوب ِ مسلخ و سلاخ را و چوپان را
کنار ِ چوب ِ بغل بخواباند
 
این جهان مسلخ ِ گرمابه ی مرگ آمد
هرچه داری بنهی پاک در این مسلخ
 
یک متر و نیمی از کف بالاتر
تا زیر ِ طاق ِ بی طاقتی هایم
تخته بند ِ کتاب های ِ روی ِ دستم می ماند  
میان پنجره و در
برای رخت های همیشه دوم دست
یک دست ِ دوم از گنجه
آواز ِ «تُف به آستین ِ کهنه» می خواند
 
Damnation!
Somebody has stolen my song!
 
چوپان و چوب
گله و سگ
کشتارگاه و آغُل
حالا اتاق آماده
میز کار آماده
کمپیوتر، مونیتور، کی بُرد کی نبُرد آماده
حالا کو تا شعر
تا صندلی
که منی بیش تر نمانده تا بیاید شاید بنشیند
 
گاهی که گله سراسیمه می کند
آغل درهم می ریزاند
چوپان چوب می شواند
سگ ها هاری گیر می دهند و
گوسفندانی در گیر در بیابان
پناه ِ سرگردانی می جویانند
سلاخ هم چنان در مسلخ و
شکم،  هفته ای  که جمعه نمی آید
 
As soon as the fire started,
we got out pretty damn fast!
 
گریزد گوسفند از دست ِ چوپان
اسیر ِ گرگ گردد در بیابان
 
امروز را باید
سری به سمساری در بیاورم
یک صندلی که روز و روزگاری
شاید شاعری بر آن نشسته کرده باشد
برای اتاقم دست و پا بیفشانم
 
گوسفند گم شده را اما باید
پیوند ِ گله زد، هرچند
یک صندلی برای ِ من بیش تر نمانده
تا پس وند ِ گوسفند ِ گم شده ام به پیش بپیوندانم
 
You know damn well what I mean!
 
بگذار شاعران ِ بزرگ
با واکس ِ تمیز ِ کفش زده 
در شهرترین نقطه های ِ شلوغ
موضوع ِ وزین ِ قیافه های قافیه هاشان را
آن قدر بین ِ عابران ِ خدای خیابان جدا جدا بنمایانند
تا تلاطم تکبیر کف کند
و تیشه های تشنه ی تکفیر تکه تکه دل سنگ را بترکانند
 
 The resurrection of the damned!
 
بگذار
مردان ِ روز ِ شعر ِ پُر متعهد
در نامه های ِ سیاست مدارگی هاشان
غوغا ی ِ غوک و قاری و غُل غُل پا به پا کنند
بگذار ناشران ِ بزرگ ِ بزرگ ِ بزرگ
دور ِ خایه های خیس مطهر
دست مال های پاک ِ پیچازی را
نرم نرم بپیچانند
و چشم های ِ چپ و روده های راست را
در عهد بوق ِ چاپ های چندم هم چنان بچاپانند
 
شنیدم گوسفندی را بزرگی
رهانید از دهان و چنگ ِ گرگی
شبان گه کارد بر حلقش بمالید
روان ِ گوسفند از وی بنالید
که از چنگال ِ گرگم در ربودی
چو دیدم عاقبت گرگم تو بودی
 
Well, you’ll be damned:
the butcher won after all!
 
و گوسفند اگر بتواند
چوپان و چوب را بچلاند
گله و سگ را بگسلاند
کشتارگاه و آغل را برُمباند
چنگال ِ گرگ را بچنگالاند
چاقوی تیز رهاننده ی بزرگ را بتیزاند
گوسفند
دیگر گوسفند نیست:
جانوری هفت خط 
در ممنوع ِ چراگاه های حواشی
چراهایش را دزدانه می چراند
 
یک صندلی برای ِ من
بیش تر نمانده تا بنشینم
 
Damn you all!
 
بگذار خوانده پدرهای شعر اِروپورنوتیک
و بیوه گان ِ شاعره گی
با رِنگ ِ رَنگ ِ گند ِ نارنجستانی
جشن ِ تولد ِ ژانر ِ حلال زاده ی شعر؛  شعر آنال را
تنگ ِ دریچه های ِ پشت ِ مشبک
پیش ِ گشاد ِ چشم ِ خداخلق
دلق دلق بجلقانند
و مادر بزرگ مرحوم من تنش
در کفنی که زنده بود هم در بر داشت
گور لرزه بگیراند
 
Let us enjoy ourselves,
and damn the consequences!
 
یک صندلی، برای من
یک صندلی بیش تر نمانده
تا گوسفند ِ زخمی ام را بنشانم
و شعر اتفاق اتاقم را
برای ِ هیچ کس مگر شاید
برای ِ همین چرک ِ زخم کرده
که خاک ِ تازه را به رنگ ِ کهنه آلوده می کنایاند
با زبان ِ الکُل کن
بر ههم همین صفحاتاتی که تا الالالا آخر خر
برای چُپ چُپ چُپون و گل گله و قص قصاب
برای ناشر ِ بز بز بزرگ و عابر ِ کو کو کوچک چک
برای شاعره گی گان ِ پیر و خواندگی پدران ِ نسبتن ججوان
و حتا برای مادر بزرگ ِ خوب ِ خوب ِ مرمرحومم
خالی به هم چنان خواخواهد ماند
حرف
حرف
حرف
بنویساساسانم
 
A classic case of dilemma,
you are damned if you do it,
and damned if you don’t.
 
 
رتردام، آگوست ۲۰۰٣ – آوریل ۲۰۰۴ – مارس ۲۰۰۶