• روز ۲۲ بهمن ۸۸ شاید اخرین سالروزی بود برای انهایی که امیدی داشتند که انقلاب را به همان مسیری برگردانند که در رویاهای خود داشتند. در حالیکه انقلاب ایران همان سال های اول به مسیری رفت که آزادی کمیاب ترین ارزش ها بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۲ بهمن ۱٣٨۹ -  ۱۱ فوريه ۲۰۱۱

در تاریخ هر کشوری روزهای مشخصی هست که از آن به عنوان روز ملی آن کشور یاد میکنند. این روز ممکن است روز استقلال یک کشور یا روزی باشد که انقلاب مردم آن کشور به ثمر رسیده باشد. ایران شاید یکی از معدود کشورهایی باشد که روز استقلال ندارد، چون هیچگاه مستعمره نبوده ویا از کشور دیگری استقلال پیدا نکرده است. در طول عمر خیلی از ما روزهایی در تقویم سالانه بوده که به عنوان روزهای مهم جشن گرفته شده اند، ولی هیچگاه مردم از آن روزها به عنوان روز ملی یاد نمیکنند. شاید تنها روزی که تعریفی ملی دارد، روز ملی شدن نفت است، اما این روز اهمیتی انچنانی به عنوان روزملی پیدا نکرده است. در رژیم پهلوی روزهایی مانند ۶ بهمن ، ۴ آبان، ۹ آبان و.... بودند که هیچکدام ازآن روزها برآمد حرکتی مردمی نبود و برگزاری جشن های آن بیشتر امری بود که از طرف رژیم برنامه ریزی میشد. هیچگاه مردم با احساس قلبی وبا نیت خود در این جشن ها شرکت نیمکردند. زمانی هم که رژیم سلطنتی پهلوی سرنگون شد، انروزها را هم با خود به تاریخ سپرد. اما روز ۲۲ بهمن به عنوان روز پیروزی انقلاب مردم قراربود که یکی از آن روزهای مهم مردم باشد که با جان و دل انرا جشن بگیرند و شادی و آزادی خود را مدیون آن بدانند. روزی که استبداد را به زانو در آورده بودند و قرار بود نظامی را جایگزین آن کنند که آرزوهای دیرینه آنها را تحقق ببخشد. اما شادی این روز برای بعضی ها فقط یک بار تکرار شد و بعضی دیگرچند سال دیگر دوام آورد. امروز کمتر کسی است که از ۲۲ بهمن با خوشی یاد کند. اخرین انها ۲۲ بهمن سال ٨٨ بود که مردم، نه برای برگزاری جشن، بلکه برای تکرار آن به خیابانها آمده بودند.
مردم کردستان شاید از اولین کسانی بودند که ۲۲ بهمن را فقط همان بار اول جشن گرفتند، چون کمتر از ۵۰ روز بعد از انقلاب در شهر سنندج نوروز سال ۵٨ را شاهد شلیک گلوله هایی بودند که از طرف کسانی شلیک میشد که ممکن بود چند ماه پیش از آن برای مبارزه با استبداد سلطنتی در کنارمردم مبارزه میکردند. به دنبال آن در تابستان ۵٨ اولین گروه از اعدامی هایی بود که خود در انقلاب شرکت کرده بودند. باز این بار در فرودگاه سنندج و دیگر شهرهای استان کردستان بود که صادق خلخالی حاکم شرع وقت، احکام اعدام را علیه آنها صادر میکرد. انها هیچگاه فرصت نکردند که ۲۲ بهمن بعد را جشن بگیرند. با ادامه جنگ در کردستان روز ۲۲ بهمن هیچگاه نتوانست یاد آور خاطره خوبی در ذهن مردم آن منطقه داشته باشد. البته این فقط کردها نبودند که روز ۲۲ بهمن برایشان خوشایند نبود، بلکه تمام مردم مسلمان اهل سنت دربلوچستان، ترکمن صحرا، جنوب ایران، خراسان و...، تمام زنانی که آزادیهای فردی خود را فنا شده میدند، زرتشتیان، مسیحیان، یهودیان، اهل حق و بهایی ها نیز از این روز خاطره ای جز تحقیر شدن ودرجه دوم شناخته شدن حق شهروندی، در یاد ندارند. از سال ۶۰ به بعد نیز نسل دیگری از نیروهایی سیاسی که خود را شریک انقلاب میدانستند، مورد خشم کسانی قرار گرفتند که فقط خود را صاحب انقلاب میدانستند. روز ۲۲ بهمن برای این نسل خاطراتی دو گانه داشت. از طرفی در این روز شاهد آزادی همقطاران خود از زندانهای رژیم شاهنشاهی بودند و از طرفی در فکر دوستان و رفقایی بودند که در همان زندانها اسبرشدند، همان زندانهایی که با دست های خود شکسته بودند. روز ۲۲ بهمن برای این نسل روزی بود که انها نمیتوانستند برای همرزمانی که جانشان را برای آزادی فدا کرده بودند، سرود "بهار آزادی" را بخوانند و جای انها را در آن روزها خالی ببینند.
روز ۲۲ بهمن سال ٨٨ دوباره یکی از مهمترین روزهای مردم ایران بود. نسلی که سال ۵۷ انقلاب کرده بود در کنار فرزندان خود با مشت های گره کرده به دنبال این بود که چیزی را که در آن سالها از دست داده بود، دوباره باز ستاند. مثل همیشه مرده خوارهای انقلاب که مزد خویش را از قطره قطره خون مادران و پدران انقلاب میگرفتند، گلوله های خود را بر سینه فرزندان انها شلیک کردند. روز ۲۲ بهمن ٨٨ شاید اخرین سالروزی بود برای انهایی که امیدی داشتند که انقلاب را به همان مسیری برگردانند که در رویاهای خود داشتند. در حالیکه انقلاب ایران همان سال های اول به مسیری رفت که آزادی کمیاب ترین ارزش ها بود.
امسال رهبران جنبش سبز در ایران نه به مناسبت ۲۲ بهمن سالروز انقلابی که نمایانگر فروپاشی استبداد رژیم سلطنتی بود ، بلکه روز ۲۵ بهمن را به عنوان روز حمایت از انقلاب تونس و مصر برای اعتراض به مستبدین داخلی انتخاب کرده اند. هر چند خواسته های این دعوت برای مردم ناروشن است، اما این دعوت حاوی این پیام است: ۲۲ بهمن به عنوان روز انقلاب مردم ایران تمام شد. انقلابی که میخواست به دنیا و همه کشورهای مسلمان صادر شود. هر چند مردم تونس و مصرخود بر این عقیده هستند که از جنبش سبز ایران برای مبارزه برای حق شهروندی خود تجربه کسب کرده اند، اما این الگوی انقلاب انهاست که در ایران مورد استقبال قرار میگیرد. شاید این تلخی تاریخ است که مردمی که در طول سه دهه سه حرکت ( انقلاب ، اصلاحات، جنبش سبز) را برای تغییر انجام داده اند، باید به دیگران غبطه بخورند که با کمترین هزینه در حال گذار به دموکراسی هستند. به نظر میرسد که روز ملی واقعی در ایران هنوزدر حال خلق شدن است.

۲۱ بهمن ۱٣٨۹
محمد برزنجه