اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲٣ بهمن ۱٣٨۹ -  ۱۲ فوريه ۲۰۱۱

 
درس های انقلاب بهمن

در سالروز قیام پرشکوه بهمن ودر سوگ انقلابی شکست خورده ، نسیم فرحبخش خیزش های عظیم توده ای بر جهان میوزد وامیدهای تازه می آفریند. ایران دررویای انقلابی دیگر تب کرده است . مردم دوباره خواب انقلاب می بینند واز اسلحه ها زنگار بر میگیرند .
در دور جدید تعرضات توده ای در سطح جهان حضور طبقه کارگر واهمیت انکار ناپذیر این حضور بعنوان وزنه ای تعیین کننده طبقه حاکم را غافل گیر کرده است. چه در تونس وچه در مصر یاتهران حتی کوچکترین پیروزیها به نحو آشکار به میزان تشکل یابی ورزمندگی وحضور این طبقه ارتباط پیدا می کند. این را «اپوزیسیون» بورژواهم فهمیده است . مقوله بیکاری ، رفاه اجتماعی، نان وآزادی به عرصه مبارزات روز کشیده شده است . حضور چنین خواسته هایی در پلاتفرم اعتراضات وبه هر میزان که چنین خواسته هایی عمده شوند، صف انقلاب وضد انقلاب را از هم متمایزترمیکند . در حالیکه «رهبران »بورژوا اعم از اسلامی وغیره سعی می کنند خود را به این خواسته ها ی اقتصادی واقف نشان دهند اما ردای اسلامی خودرا ترک نکرده وخواب امام راحل و دولت مذهبی می بینند. اگر چه دولت های مذهبی نابهنگام تاریخی اند وتنها به نیاز سیاسی سرمایه اوج گرفته اند. مهم اینست که کارآمدند وتا وقتی مفیدند به کار گرفته میشوند. مسئله اینست که سرمایه نیاز ش را به کار ارزان و کارگر خاموش ازهرراه ممکن باید تامین کند. استبداد سرمایه ونئولیبرالیسم دو مقوله به هم پیوسته در کشورهای عقب نگهداشته شده اند که مورد چالش جنبش های اعتراضی کنونی قرار گرفته است. آلترناتیو سرمایه در این رابطه ها جز خریدن وقت وسرکوب چه میتواند باشد؟ اگر مردم مصر وتونس را می شد به رهبری متصل نمود که بگوید «ما برای نان وخربزه قیام نکرده ایم» مسئله حل بود و برای سرمایه عید خون برپا میشد، شاه میرفت وخمینی می آمد تا خواسته های رفاه وآزادی را از دم تیغ بگذراند . اما تا وقتی که کارگران و مردم مصر وتونس رهبران مذهبی را سر جایشان بنشانند وتا وقتی تهدید اعتصاب عمومی حربه ای در دست کارگران است وتا وقتی خواسته ها ی اجتماعی وسیاسی عمیق تر میشوند . وقتی نان به خواسته یک جنبش تبدیل میشود سرمایه به جای مبارک وبن علی چه کسی را میتواند سرکار بیاورد؟ سرمایه فقط از متن گذشته میتواند پاسخی فراهم آورد شاید از میان فراعنه در تلفیق با ابزار مدرن شکنجه و فریب . شاید از اخوان المسلمین با کراوات اردوغان یا یک دولت اسلامی نرم در مقابل سرمایه جهانی وسخت در مقابل کارگر .
اساسی ترین مسئله پاسخ جنبش عظیم اعتراضی به آلترناتیو حکومتی است . همه هستی وآینده این جنبش ها در گرو پاسخ به این سوال است . چگونه قدرت را در دستان خود نگه خواهید داشت؟ اگر زیرتیغ استبداد امکان سازمانیابی و تدارک را نیافتید ، اما همین حالا و در متن همین مبارزات جاری ، کدام تدارک را برای بدست آوردن قدرت سیاسی و نوع آن دارید می بینید؟ . اینها سوالاتی است که جلوی پای ما هم قرار دارد . نه فقط در مصر و تونس بلکه در تهران و هرکجا که آزادی خواهی عمل می کند. کسی که قیام عظیم بهمن را دیده است به این پاسخ ساده دلانه بسنده نخواهد کرد که« بگذار اینها بروند بعدا ، بحث بعد از مرگ شاه» . آنچه می خواهد بشود در متن همین امروز نطفه می بندد. در غیاب نیروی متشکل وهشیار کارگران وآزادیخواهان مذاکره در پشت درهای بسته سرنوشت قیام ها را تعیین خواهد کرد. فرصتی برای بعد وجود ندارد . آینده در گرو تدارکی است که امروز دیده میشود. محور هر تدارکی جز تشکل یابی نیست. به هر میزان که در تشکل های محیط زیست وکارمتشکل شویم، و شوراهای خود را تشکیل دهیم قدرت را در پایین نگهداشته ایم. ودرست بهمین میزان در سرنوشت خود سهیم می شویم. برای رهایی از انواع مختلف سرکوب و فریب باید سرمایه داری را زیر ضرب قرار دهیم . ماشین دولتی اش را درهم شکنیم ویک جمهوری شورایی برپا کنیم. در غیر اینصورت دولت اسلامی قبائیست که سرمایه جهانی برای ما دوخته است.   این درسی است که ما باید همراه جنبش انقلابی مصر و تونس بگیریم. راه دیگری وجود ندارد . نه برای ما ونه برای مصر وتونس .

کار، رفاه، آزادی؛ جمهوری شورایی
زنده باد انقلاب! زنده باد آزادی! زنده باد سوسیالیسم!
هسته اقلیت ۱۹ بهمن