از : نامی
عنوان : «اخبار روز» هم با این فراخوان ها و نوشته ها، معجون نامتجانسی شده
اخبار روز هم با این فراخوان های غیر ضروری معجون نامتجانسی شده !
وقتی موسوی به صراحت میگوید ایشان، به دنبال تحقق منویات امام راحل است ؛ اینک چه کسی میتواند وی و شرکاء را « رهبر جنبش «؟» بخواند و برای آنان اشک بریزد!
شما برای بچه های ایران که در قلب خیابان ، در برابر ارتجاع درنده، سینه سپر میکنند ، ابراز همدردی کنید نه برای دولتمرد ان سابق و لاحق که همدیگر را دارند لت و پار میکنند!
٣۵۵۲۵ - تاریخ انتشار : ۵ اسفند ۱٣٨۹
|
از : صدا
عنوان : البته که شما درست میگویید
شما که البته درست میگوئید در مورد ماهیت این "مجلس". ولی آخر این رهبران محصور جنبش سبز هم جرات نداشتند بگویند که برای چه میخواهند مردم را راهپیمائی به دعوت کنند. جرات نداشتند بگویند مسائل خود مردم ایران عین همان مسائل مصریان و تونسی هاست (شاید هم بدتر وقتی به آزادی فردی و مدنی برسد). این بازی موسوی و کروبی که بله ما هستیم در چارچوب قانون اساسی جمهوری اسلامی و حرکتمان هم برای درست کردن این سیستمی است که به حسب طبیعتش همچین جانورانی را در "مجلس" قرار داده از هر چیزی مخرب تر است. ننه قمرهای توی "مجلس" هم میایند میگویند که ببینید اینها دروغگو هستند که خوب هستند. نمیشه که با رودرواسی (اونم در مقابل "امام راحل") انقلاب کرد که.
٣۵۵۰٨ - تاریخ انتشار : ۵ اسفند ۱٣٨۹
|
از : پریده رنگ
عنوان : جنبش سبز و احیای منویات خمینی ، مردود است !
جناب آقای نقره کار! نمیدانم پس از چند دهه ظلم و زنجیر و زندان ، ایرانیان چرا در مسایل مبرم سیاسی نیز طریق « تقیه» را در پیش گرفته اند ! اگر جنبش سبز بصورت مکرر، به احیای مجدد « منویات خمینی» پای می افشارد، باید رهبران آن منزوی و محکوم شوند بدون یک لحظه مماشات و یک کلمه مراعات! چرا باید وبسایت هوادار فداییان و مدعی آزادیخواهی که باید تجسمی از شهامت و حقانیت باشد ؛ بقچه بردار « ولایت فقیه » یا محمل آگهی های کاسبکارانه ی عناصری سلطنت طلب ( مثل مرحوم داریوش همایون) گردد!
ایرانی و اینهمه مستاصل ؛ آیا سقف دانش وسیاست ورزی و هنر زیستی ایرانیان در حد جامعه عشایری لیبی هم نیست ؟!
٣۵۴٣۴ - تاریخ انتشار : ٣ اسفند ۱٣٨۹
|
از : جلال دشتیانی
عنوان : غم همگان را بخورید که از چاه به چاله نیفتند
جناب نقره کار عزیز. از شما همیشه ، مطالبی واقعی تر، کوبنده تر و روشنگر میخوانیم در لابلای نوشته جاتی از دیگران که عالبا مشتی تعارف و تظاهر است و بسیار گمراه کننده !
طرح مساله پارلمان و وحوش نشسته درین دارالاشرار بد نیست اما اصل مطلب این است که شعار های ضد موسوی و کروبی، برای آمریکا و غرب، بسیار خوشایند است و گویا حصر خانه گی اینان، و پروپاگند رسانه ای بی. بی. سی و صدای امریکا در مظلومیت این آقایان، نمایانگر پک پالیسی مرموز و مزورانه است و آن جا انداختن این « سبز های خمینی خواه» به عنوان رهبران جنبش مردمی ایران و در آوردن آنان به گونه « امام های بلامنازع» از نوع امام خمینی و امام خامنه ای است ، پس از فروپاشی نظام!
موسوی میخواهد، نظام ولایت فقیه ، دست نخورده بماند و فقط جای او با احمدی نژاد عوض شود و امریکا هم همین اندازه (انقلاب؟) را میخواهد و بس!
تبلیغ و تبجیل موسوی و بزرگ نمایی ایشان و شرکاء ، ایرانیان را به نکبتی بزرگ مواجه خواهد کرد ، یعنی ایرانی از باران میگریزد و زیر ناودان میایستد!
شما و همه آنان که استقلال اندیشه دارند، غم حصر موسوی و خانمش را نخورید، غم همگان را بخورید که از چاه به چاله نیفتند ....
٣۵۴۱۶ - تاریخ انتشار : ٣ اسفند ۱٣٨۹
|
از : میهن خونین
عنوان : حالا تازه اول کاره
جناب اقای نقره کار، حالا کجا یش را دیدید. جبهه مشارکت از قول "مردم" میگوید که مردم خواهان تغییر رزیم نیستند، موسوی میگوید که میخواهد به دوران طلایی (بخوان وحشت و اوج کشتار اسلامی) باز گردد و کروبی میگوید در دوران امام راحل از این خبر ها نبود و گنجی هم میگوید همه مردم ایران دیکتاتور بودند و کشتار ۵۹-۶۷ اصلا قابل این حرف ها را ندارد جون همگی یکی بودیم و ملت مسخ شده در اسلام هم شال و کلاه سبز کرده الله اکبر میگوید و یا حسین و میر حسین. شما عزیز حالا حالا ها باید بنویسید که این رشته جهل و جنون اسلامی بد جوری در ذهن این ملت خونه کرده. شاد باشید
٣۵٣٨۹ - تاریخ انتشار : ۲ اسفند ۱٣٨۹
|
از : هادی صوفی زاده
عنوان : شعر ناکامل
مقارنه تاریخی خوبی بود، اما اگه شعر میرزاده عشقی را بطور کامل می نوشتی بهتر بود، چرا که ایشان درشعر خود به عناصری همچون مدرس هم که یکی از مخالفین جمهوری و موافق سلطنت ومهمترین چهره برای سلطنت رضاشاه بود اشاره نموده که نوشته: به مدرس نتوان کرد جسارت اما | آنقدر هست که برریش خرش باید رید. مدرسی که می گفت سیاست ما عین دیانت ماست اما شاهد بودیم که برعکس دیانت آنان همجو سیاستشان شد.
٣۵٣۷۱ - تاریخ انتشار : ۱ اسفند ۱٣٨۹
|