• یک اشتباه فعالان سیاسی در ایران و خارج از ایران مقایسه کار خود با روزنامه نگاران، نویسندگان و... است که به صورت فردی و یا در قالب گروهی اندک امکان فعالیت دارند. بنابراین تفکیک کار سیاسی که موفقیت در آن مستلزم سازماندهی حداقلی است با نویسندگی، روزنامه نگاری و ... که ممکن است با کار سیاسی همپوشانی نیز داشته باشند باید متفاوت شود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۲ خرداد ۱٣٨۵ -  ۱۲ ژوئن ۲۰۰۶

تجربه نشان داده است که اغلب فعالان، منتقدان و مخالفان سیاسی ایرانی بیشتر تمایل به فعالیت های فردی دارند .
۱. کم هزینه بودن این نوع رفتار سیاسی یکی از دلایل برای وجود چنین تمایلی است. در حکومت های فردی و غیررقابتی حساسیت نسبت به فعالیت های سازمان دهی شده و تشکیلاتی بالاست. بنابر این هر نوع فعالیت سازمان دهی شده سیاسی و حتی فرهنگی و صنفی تحت کنترل شدید قرار گرفته و اغلب متلاشی می شوند. برخورد با احزاب و گروه های سیاسی مخالف در سال های اولیه پیروزی انقلاب و حذف آن ها از فضای سیاسی کشور و همین طور کنترل گروه های سیاسی منتقد و مدارا پیشه مثل نهضت آزادی و سپس ملی مذهبی ها و همین طور مخالفت با راه اندازی سندیکاهای کارگری و انجمن ها و کانون های مستقل فرهنگی و مطالعاتی دگراندیش مثل کانون نویسندگان ایران، سندیکای اتوبوس رانی، کانون معلمان، انجمن های دانشجویی مستقل و اخیرا انجمن های اسلامی دانشجویی از آن جمله است. آسیب پذیری حکومت های فردی از طریق فعالیت های جمعی و سازمانی مسالمت امیز موجب افزایش ریسک هر نوع فعالیت متشکل می شود. بنابر این، این مساله موجب می شود که فعالان سیاسی، منتقدان و روشنفکران در ایران ترجیح دهند به صورت فردی فعالیت نمایند. اگر چه این طیف از مخالفان و منتقدان اغلب دلیل این نوع فعالیت را عدم علاقه به فعالیت تشکیلاتی و گروهی عنوان می کنند .
۲. مبارزه   سیاسی مسالمت آمیز و مدنی به صورت فردی و در رژیم های غیردموکراتیک می تواند تنها راه ممکن باشد، اما این روش فعالیت نمی تواند آسیبی جدی را حداقل در کوتاه مدت متوجه رژیم حاکم کند. فعالیت های سیاسی غیرسازمانی و البته هیجانی در اوج خود نیز می تواند به التهاب ها و یا بحران های   سیاسی زودگذر منجر شود که قدرت پلیسی حکومت آن را کنترل می کند.
٣. یکی از دلایل فعالیت غیرمتشکل و سازمان نیافته در ایران ناشی از حس خود بزرگ بینی، مطلق اندیشی و همین طور تلاش برای تبدیل شدن به یک چهره برتر و یا یک قهرمان سیاسی   است. اگر چه فعالیت سیاسی به منظور کسب شهرت و برای قهرمان شدن را نمی توان مورد نکوهش قرار داد، اما به عنوان مثال نمی توان با مقایسه آن با قهرمانان ورزشی به توجیه این رفتار سیاسی پرداخت. هزینه پیروزی یا شکست این دو نوع قهرمانی برای جامعه یکسان نیست، همان طور که پیامدهای آن ها با هم   متفاوت است .
۴. فعالیت های فردی سیاسی در حال تبدیل شدن به عرف و هنجار سیاسی است. بنابر این کسانی که به خارج از کشور مهاجرت می کنند ترجیح می دهند هم چنان به صورت فردی و یا دسته های چند نفری به فعالیت سیاسی خود ادامه دهند، اطلاعیه دهند و...   در صورتی که تهدید های امنیتی به حداقل کاهش یافته   و خطر زندان و شکنجه برطرف شده است .
۵. یک اشتباه فعالان سیاسی در ایران و خارج از ایران مقایسه   کار خود با روزنامه نگاران، نویسندگان و... است که به صورت فردی و یا در قالب گروهی اندک امکان فعالیت دارند. بنابراین تفکیک کار سیاسی که موفقیت در آن مستلزم سازماندهی حداقلی است با نویسندگی، روزنامه نگاری و ... که ممکن است با کار سیاسی همپوشانی نیز داشته باشند باید متفاوت شود. البته برخی فعالان سیاسی نیز که از انجام حداقل کار جمعی و تشکیلاتی   شانه خالی می کنند ظاهرا همه این توانایی ها را در خود به یک جا دارند! بنابر این، این افراد رفتاری شبیه مد گراها از خود بروز می دهند. هرگاه فعالیت سیاسی مد روز شود، ان ها پیشقدم تر از بقیه هستند، هرگاه حقوق بشر مد روز شود باز هم پیشقدم هستند و همین طور پیشگامی آن ها در روزنامه نگاری و یا فیلسوفی کردن و یا ...   و البته ناگفته آشکار است که اظهار نظر و یا نوشتن پیرامون همه   یا برخی از این موضوعات با رفتارهای مدگرایانه متفاوت است .
۶. فراز و فرودهای زود هنگام و مستمر نبودن دوره این روش فعالیت نسبت به روش های سازمان یافته   و تشکیلاتی می تواند موجب غرور و هیجانی کوتاه و شاید ایجاد نوعی سرخوردگی و ناامیدی سیاسی در خود و جامعه شود. هم چنین ایجاد گسست و دوره فترت در فعالیت های سیاسی اجتماعی و عدم انتقال تجربیات از نسلی به نسل دیگر پیامد بعدی است که اولین و مهم ترین نتیجه این رفتار سیاسی، تکرار مطالبات و شعارهای گذشته به صورت دوره ای در تاریخ سیاسی ایران است .
 
http://alipour-m.blogfa.com