• رفیق سید احمدی یکی از مبارزان قدیمی سازمان چریک های فدایی خلق است که در گفتگوی ویدئویی که با او داشته ام از آغاز فعالیت هایش و امیرپرویز پویان در نوجوانی می گوید و سپس روند پیوستن اش به سازمان، خاطراتش از زندان ها و اعتصاب زندان عادل آباد و... ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۴ ارديبهشت ۱٣۹۰ -  ۲۴ آوريل ۲۰۱۱

روایت محمد تقی سید احمدی از «سازمان چریک های فدایی خلق ایران » در گفت وگو با شهلا بهاردوست
دسامبر 2010 و ژانویه 2011 ، هانوفر و هامبورگ – آلمان
بخش اوّل

سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران سازمانی سیاسی مارکسیستی ای با مشی مسلحانه بود که از وحدت و ادغام دو گروه چپ‌گرای معتقد به مبارزه مسلحانه در اواخر فروردین ۱۳۵۰ به طور رسمی اعلام موجودیت نمود:
1.    گروهی که بیژن جزنی، عباس سورکی، علی‌اکبر صفایی فراهانی، محمد صفاری آشتیانی و حمید اشرف از موسسان آن بودند ( که به تعبیر حمید اشرف در کتاب « جمع بندی سه ساله »گروه یک نامیده می شود) و
2.    گروه دیگری که مسعود احمدزاده و امیر پرویز پویان از پایه‌گذارانش بودند ( که گروه دو خوانده می شود).
این دو گروه، پس از حمله به پاسگاه ژاندارمری سیاهکل (از توابع لاهیجان در استان گیلان) در نوزدهم بهمن ماه ۴۹ و اعدام ۱۳ نفر از پیشتازان «جنبش فدایی» در ۲۶اسفند ۱۳۴۹، به‌طورکامل به ‌هم پیوستند و به عنوان «چریک‌های فدایی خلق ایران» و مدت کوتاهی بعد با عنوان «سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران» (سچفخا) اعلام موجودیت کردند.
گروه یک (بیژن جزنی - حسن ضیاظریفی)، به طور عمده از افرادی تشکیل شده بود که در دهه ۳۰ و ۴۰ به مبارزه با بینش چپ روی آورده بودند و در مبارزات سیاسی جبهه ملی دوم شرکت فعالی داشتند.
گروه دو (مسعود احمدزاده - امیرپرویز پویان و نیز عباس مفتاحی) در مقایسه، تجربه مبارزه سیاسی کم‌تری داشتند .
برخی از اعضای این گروه سابقه فعالیت در جبهه ملی در سال‌های چهل را با خود داشتند، ولی تجربه‌ٔ انقلاب کوبا و مبارزهٔ چریکی در آمریکای لاتین، جایگاه ویژه‌ای را در این گروه به خود اختصاص داده بود. جزوه‌های «ضرورت مبارزه مسلحانه و رد تئوری بقا«   نوشته ی امیرپرویز پویان و »مبارزه مسلحانه، هم استراتژی و هم تاکتیک«   نوشته ی مسعود احمدزاده و چند نوشتار دیگر منعکس کننده ی بنیان فکری گروه به شمار می آمد.
هر دو گروه در کلیات زیر توافق داشتند:
• پذیرش اندیشه ی مارکسیسم- لنینیسم با درکی عمل گرایانه و غیر منفعل و متفاوت با حزب توده ی ایران
• پذیرش مبارزه مسلحانه به عنوان تنها راه دفاع و تبلیغ ضد استثماری و ضد دیکتاتوری، هم در استراتژی و هم در تاکتیک.
• بی‌طرفی در قبال اختلافات چین و شوروی.
• کوشش برای توسعه ی جنبش انقلابی در ایران به مثابه ی وظیفه‌ای ملی و انترناسیونالیستی در پراتیک.
• پذیرش برافتادن مناسبات فئودالی و چیرگی مناسبات سرمایه‌داری در ایران و وابستگی آن به امپریالیسم.
• ارزیابی از انقلاب ایران به مثابه ی انقلاب دموکراتیک - توده‌ای.
• باور به ضرورت سرکردگی طبقه کارگر برای پیروزی قطعی انقلاب دموکراتیک و گذار بی وقفه به انقلاب سوسیالیستی و دیکتاتوری پرولتاریا برای استقرار سوسیالیسم در ایران.
• نفی ضرورت مبارزه برای تشکیل حزب طبقه کارگر به عنوان امری فوری.

در اواسط دهه ی پنجاه، افراد باقی مانده ی دو گرایش مبارزه چریکی یعنی احمدزاده و گرایش جزنی برای تبلیغ مسلحانه در اختلاف نظرهای جدی با هم قرار گرفتند اما تا مقطع بیست و یکم بهمن ماه ۵۷ این دو گرایش به حیات خود در سازمان که به شدت زیر ضربه‌های ساواک قرار گرفته بود، ادامه دادند (البته گروه تورج حیدری بیگوند از سازمان گسست و به حزب توده پیوست که در این تقسیم بندی قرار نمی گیرد).
سازمان چریک های فدایی خلق، با به حرکت درآمدن موج انقلاب سال ۱۳۵۷ و آزادی زندانیان سیاسی، در موقعیت بهتری قرار گرفته و به جذب شگفت انگیز نیروهای جدید، به ویژه در بین جوانان ودانشجویان و روشنفکران پرداخت و در ۲۰- ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ (تقریباً در هشتمین سالگرد قیام سیاهکل)، هنگام پایان کار رژیم پهلوی، آخرین تیرهای خلاص خود را به سوی رژیم شلیک کرد و عامل بسیار موثری در شورش های منتهی به سرنگونی رژیم شاه بود.
در میان سازمان های گوناگون مارکسیستی پس از انقلاب، فداییان به صورت بزرگترین آن ها - هم از نظر کمیت و هم از جهت فراگیری - ظاهر شد.
در سال های ۱۳۵۸ و ۱۳۵۹ به عنوان بزرگ ترین سازمان منتقد رادیکال حکومت جدید (جمهوری اسلامی) محسوب می شد و بیش از نیم میلیون هوادار قابل اعتماد داشت. با این حال در این سال ها به دلیل وجود دو دیدگاه متفاوت در این سازمان در نحوه برخورد با جمهوری اسلامی، و برخی عوامل دیگر، انشعابی در آن روی داد و به دو جناح فداییان خلق ایران (اکثریت) و سازمان فدائیان خلق (اقلیت) تقسیم شدند.
در این سلسله گفتگو ها تلاش بر این است تا با بازگویی خاطرات شاهدان زنده ی تاریخ چریک های فدائی خلق بازگویی و ثبت شود. هر یک از اعضا و یا فعالانی که در کنار و همراه آنان بودند می توانند نقش خود را در شفافیّت بخشیدن به تاریخ این سازمان برای نسلهای آینده ایفا نمایند.
در زیر به بخش هایی از گفت وگو با محمد تقی سید احمدی گوش می دهیم. او هم شهری و رفیق و همرزم امیر پرویز پویان بوده است. از دوران نوجوانی با هم بوده اند و راهشان را با هم ادامه داده اند. سید احمدی، از معدود کارگرانی است که به جنبش چریکی پیوست و از خرداد 1350 تا سال 1357 را در زندان های مختلف به سر برده است.
رفیق سید احمدی یکی از مبارزان قدیمی سازمان چریک های فدایی خلق است که در گفتگوی ویدئویی که با او داشته ام از آغاز فعالیت هایش و امیرپرویز پویان در نوجوانی می گوید و سپس روند پیوستن اش به سازمان، خاطراتش از زندان ها و اعتصاب زندان عادل آباد و....
فیلم کامل این گفتگو در سه سی دی آماده ی پخش است که علاقه مندان می توانند با تماس ایمیلی برای دریافت آن اقدام نمایند. در آستانه ی روز جهانی کارگر ، روایت کارگری که حیات سیاسی خود را در مبارزه ی رادیکال جنبش چپ در ایران یافته است، یادآور آرمان ارزشمندی است که بر تارک جنبش های اجتماعی کشورمان می درخشد. با یادآوری خاطره و نام رفقای کارگر دیگر سازمان چریک های فدایی خلق:
اصغر عرب هریسی، عبدالله افسری، جلیل انفرادی، تقی نوروزی، مناف فلکی، یوسف زرکاری، عباد احمدزاده، جعفر اردبیل چه، ، اسکندر صادقی نژاد، توجّه شما را به این مصاحبه جلب می نمایم .
شهلا بهار دوست
آوریل 2011
هامبورگ - آلمان
Shahla.bahardoost@googlemail.com


Shahla.bahardoost@googlemail.com
مجموعن 27 کلیپ برای یوتیوب آماده شده است که بترتیب انتشار عمومی
می یابد.

کلیپ شماره یک:
www.youtube.com
کلیپ شماره دو:
www.youtube.com

کلیپ شماره سه:
www.youtube.com

کلیپ شماره چهار:
www.youtube.com