• باید ازاین هشدار استقبال کرد و آن را جدی گرفت. می‌باید آن را به خطرهای دیگر هم که الان در جریان است یا همیشه بیخ گوش مردم است تعمیم داد. در ده سال گذشته انفجارهایی معادل نیروگاه بوشهر در جاده‌های ایران روی داده است، با ۲۶۰هزار کشته. میلیونها قلب ایرانی در آستانه انفجار است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۵ خرداد ۱٣۹۰ -  ۲۶ می ۲۰۱۱

متفکر و دانش‌آموخته فلسفه، محمدرضا نیکفر، روز سه‌شنبه سوم خرداد در پی حادثه انفجار در آبادان هشداری را اعلام کرد و از مخالفان فعالیت های هسته‌ای جمهوری اسلامی خواست که این حادثه را جدی بگیرند، چرا که هیچ تضمینی برای عدم تکرار فاجعه‌ مشابهی در بوشهر وجود ندارد. یک نگرانی به‌جا و هوشداری به‌جاتر از آن. ایشان به درستی اشاره کرده که فاجعه فوکوشیما، آلمان را تکان داد اما بر ایران تاثیری نگذاشت. رئیس‌جمهور دکتر مهندس ایران، در تشریح متفاوت بودن نیروگاه بوشهر گفته بود که برخلاف فوکوشیما که نیروگاهی مکعبی بوده، نیروگاه بوشهر، ساختمانی کروی دارد و مقاومت آن بسیار بیشتر است. صد رحمت به آن اظهارات آشپزخانه‌ای‌اش! قد این استدلال به هندسه سوم دبیرستان هم نرسید، چه رسد به علم ایمن‌سازی مراکز اتمی.
اقای نیکفر همچنین از عدم حساسیت لازم ایرانیان نسبت به آلودگی محیط‌ زیست گله کرده و از نمونه‌های آن، به نسبت کم استقبال از "فراخوان به مخالفت فعال با سیاست اتمی جمهوری اسلامی" اشاره کرده است، سوالاتی را در این ارتباط مطرح کرده از جمله: آیا منش "ولش کن بابا" و "هر چه خدا بخواهد" ایرانی‌ها از علل این حساسیت کم نیست؟
باید ازاین هشدار استقبال کرد و آن را جدی گرفت. می‌باید آن را به خطرهای دیگر هم که الان در جریان است یا همیشه بیخ گوش مردم است تعمیم داد. در ده سال گذشته انفجارهایی معادل نیروگاه بوشهر در جاده‌های ایران روی داده است، با ۲۶۰هزار کشته. میلیونها قلب ایرانی در آستانه انفجار است، نیروگاه‌هایی در سینه ایرانیان که میانگین سن انفجارشان به کمتر از ۴۰ رسیده است. میلیونها تهرانی، شب‌ها را با هراس زلزله به صبح می‌رسانند که نه‌تنها نمی‌توان عدم وقوعش را تضمین کرد که وقوع آن تضمین شده است! اکنون ۲۰ سال از دوره زمانی زلزله تهران گذشته و وقوع ان حتمی است.
اگر این هشدارها جدی گرفته شود، این نتایج خوب را در پی خواهد داشت:
۱-اولین دستاورد آن، موضوعی را که می‌بایست جدی می‌گرفتیم و به هر دلیل جدی نگرفته بودیم، اکنون جدی گرفته‌ایم. صرف‌نظر از نتیجه آن، یک نمونه مثبت از جدی‌بودن خود را نشان داده‌ایم.
۲- این جدی گرفتن، بر میزان جدیت معدود افرادی که پیشتر از ما، آن‌را جدی گرفته بودند، خواهد افزود، چرا که آنها هم زیاد جدی نبوده‌اند! متن آن فراخوان (تا آنجایی که نگارنده اطلاع دارد) به زبانهای مختلف ترجمه نشد، به سازمانها، آژانس و سایر مراکز مربوطه ارسال نشد، فراخوان آنها به کمپین و تجمع و اعتصاب کشیده نشد. باشد که با جدیت دیگران، شاهد این مراحل هم باشیم.
٣-اعتراضات به عدم توجه به خطرات نیروگاه اتمی و سایر خطرات زلزله و تصادفات جاده‌ای و... برای فعالین داخل کشور، آسانتر یا کم‌خطر‌تر است تا اعتراض به مشکلات سیاسی نظیر فقدان آزادی و تقلب و... به همین دلیل، هم دامنه اعتراضات می‌تواند وسیع‌تر و هم احتمال به نتیجه‌رسیدن ان - در صورت جدی بودن معترضین- بیشتر باشد.
۴-به تدریج، این جدیتها به تخصصی شدن بیشتر اعتراضات منجر خواهد شد. در میان معترضین به خطرات نیروگاه بوشهر، اعتراض کارشناسان ایمنی و مهندسان مقاومت ساختمان، مستدلتر و علمی‌تر از دیگران خواهد بود. البته باید آنها هم به جدی بودن سایر معترضین و تاثیرات نظرات کارشناسی‌‌شان - اگر نه بر مسئولین، حداقل بر مردم و معترضین عادی- دلگرم باشند. این مثال را می‌توان به اعتراض جامعه پزشکی ایران به شرایط اسفناک سلامتی شهروندان و همچنین اعتراضات متخصین زلزله و یا کارشناسان حمل و نقل هم تعمیم داد. این کارشناسان بعد کیفی اعتراضات را بر عهده خواهند داشت و ما شهروندان عادی نیز، بعد کمی آنرا.
۵-این اعتراضات می‌تواند جوابی به کسانی باشد که می‌گویند "همه مسائل را سیاسی نکنید". اصلا می‌توان دور سیاست را در این اعتراضات خط کشید. سیاسیون می‌توانند به دور از سیاست و در کسوت شهروند در این اعتراضات شرکت کنند. به عنوان فرضی بعید، اگر همه این اعتراضات در همین رژیم کنونی به نتیجه رسید، باید سیاسیون بپذیرند که برای هفتاد میلیون انسان، زندگی کردن در یک جمهوری اسلامی که در آن جاده‌ها امن و مردم سالم باشند و همچنین ابعاد خطرات احتمالی زلزله و نیروگاه اتمی کم باشد، کمتر از زندگی در جمهوری اسلامی کنونی دشوار است.
معمولا نوشته‌ای که پیرامون مطلب دیگری نوشته می‌شود، اگر کاملا در تائید آن هم باشد، مرسوم است که با اما و اگری، ردی از نویسنده را با خود داشته باشد. اما نگارنده در هشدار اقای نیکفر، جایی برای اما و اگر نیافته و یا خود را در این اندازه ندیده که بتواند امایی بر آن وارد بداند، پس با همین قواره کنونی، آمادگی خود را برای هر اقدامی در این رابطه اعلام می‌دارد.