اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۹ تير ۱٣۹۰ -  ٣۰ ژوئن ۲۰۱۱

اعتصاب غذا، فریاد اعتراض زندانیان سیاسی
« مبارزه » ، هم ارز « زندگی »

در تاریخ معاصر سیاسی کشورمان، زندانیان سیاسی با دلایل و اهداف مختلف، دست به اعتصاب غذا زده اند. گاه به دلیل اعتراض به روند غیر انسانی و غیر قانونی قضایی، گاه به منظور هم بستگی با جریان های متفاوت سیاسی ، گاه در اعتراض به اعدام و شکنجه ی هم بندان خود و موارد متعدد دیگر.
چه در دوران پهلوی و چه در دوره ی جمهوری اسلامی ، برخی اعتصاب غذا ها ی زندانیان سیاسی در جریان روند مبارزات نقش داشته و در تاریخ سیاسی کشورمان ثبت شده است . از آن جمله       می توان به اعتصاب غدای بیژن جزنی و مسعود رجوی در زندان قصر ، حسن ضیاءظریفی در زندان رشت ، زندانیان سیاسی چپ و مجاهد در جریان شورش بهار 1350 در زندان عادل آباد شیراز ، اعتصاب غذای عباس سما کار و یحیی رحیمی   ( از چریک های فدایی خلق ، در سال 1357 در زندان دیزل آباد کرمانشاه ، به مدت 86 روز که تاکنون بیشترین مدت اعتصاب غذای ثبت شده در جهان است ) ، محمد رضا سعادتی ( از مجاهدین خلق ) و در دوره های بعد ، اکبر گنجی ، محسن سازگارا ، ناصر زرافشان ، محسن حکیمی ، منصور اسانلو، احمدزیدآیادی ، حشمت الله طبرزدی ، اکبر محمدی و بسیاری دیگر را برشمرد. در دوره ی اخیر و پس از جریان اعتراضی سال 88 نیز بسیاری از زندانیان سیاسی از جمله نسرین ستوده ، مجید توکلی ، محمد یوسف رشیدی، بهاره هدایت، هدی صابر و زندانیان کرد زندان رجایی شهر و بسیاری دیگر دست به اعتصاب غذا زده اند . به این فهرست نام های دیگری نیز می توان افزود . در خارج از زندان نیز بارها معترضان سیاسی اعتصاب غذا کرده اند تا اعتراض خود را نزد افکار عمومی موثر تر کرده باشند . مواردی از این دست نیز در ایران پرشمار است : از امام موسی صدر   و سعید سلطانپور گرفته تا اعضای سازمان مجاهدین در اعتراض به سرکوب کمپ اشرف و نیز دانشجویان دانشگاه های مختلف ایران و حتی    پناه جویان سیاسی در کشورهای اروپایی .
بدیهی است اعتصاب ها در هر شکلی   برای زندانیان سیاسی ، به هیچ وجه ،   دور از خطر نیست . در دوران اعتصاب غذا، زندانی یا زندانیان با واکنش هایی از سوی زندان بانان و مقامات قضایی از یک سو ، و از سوی دیگر در صورت اطلاع رسانی، از طرف جامعه مواجه می شوند . بررسی   مقوله ی اعتصاب غذا در زندان و روند آن ، به مثابه ی الگویی از مقاومت یا مبارزه ، بحث های چندجانبه ای را می طلبد که حائز توجه می نمایاند.
در این که چه عواملی در تصمیم گیری زندانی نقش دارند و تا چه حد این حرکت موجه است صاحبنظران هم عقیده نیستند. امروز شاهد آن هستیم که افراد و شخصیت ها در مقابل آخرین اعتصاب غذای دوازده زندانی سیاسی جنبش سبز در زندان های اوین و رجایی شهر مواضع گوناگونی دارند. عده ای   بر ادامه ی مقاومت آنان تا نیل نسبی به اهداف اعتراضی صحه می گذارند و عده ای نیز ، ضمن تحسین مبارزه ی زندانیان ، مشفقانه ،   تقاضای به پایان رسانیدن اعتصابشان را دارند. آن چه   مسلم ، این که تنها راه زندانی برای رساندن پیام اعتراضش ، در صورت تحقق چنین مرحله ی دشوار و خطرناکی ، جانش است که در کف می گیرد تا فریاد سرکوب شده اش را به این قیمت گران سر داده باشد .
دکتر حسن نایب هاشم، پزشک وفعال مدنی حقوق بشر در اتریش، تاکنون چندین بار در همبستگی با زندانیان سیاسی که در زندان های ایران دست به اعتصاب غذا زده اند، گاه به تنهایی و گاه همراه با افرادی دیگر در خارج از زندان، اعتصاب غذا کرده است. دکتر نایب هاشم کوشیده است در مورد اعتصاب غذای جمعی اخیر زندانیان سیاسی آن را به طرق مختلف نزد افکار عمومی انتشار دهد. در رابطه با سوژه ی اعتصاب غذا و فرایندهای انعکاسی و اثرگذاری آن ، گفتگویی با ایشان داشته ام که در زیر می شنوید.


www.youtube.com