عنوان : استقبال
با سپاس و ارجگذاری پیشنهاد رفیق علی مختاری مبنی بر تماس گرفتن و صحبت، متاسفانه من آدرسی برای تماس با شما ندارم. آدرس من در اختیار «اخبارروز» هست. لطفا، با من تماس بگیرید.
با امیدواری به موفقیت همه مان.
٣٨٨۵۶ - تاریخ انتشار : ۱۶ تير ۱٣۹۰       

عنوان : سخنی با دوستان
سخنی با دوستان
دوستان، از منظر یک کنجکاو علاقمند به ایران و ایرانی، بر من پوشیده است که چرا شما اصرار دارید خود را "جمعی از هوادران سازمان فدائیان خلق ایران اکثریت" معرفی کنید، در حالیکه دیدگاه های شما با دیدگاه های کنونی این سازمان ماحیتا ً متفاوت است. دیدگاه های کنونی این سازمان از مسیری بیست و پنج ساله (۱۳۹۰ – ۱۳۶۵ ) عبور نموده که بسیاری از پیرایه هایی را که اکنون شما از آنها در گفته هایتان سود می جوئید از خود وانهاده است. تمامی گفته های شما ناشی از عدم به رسمیت شناختن تمامی این مسیریست که آنها پیموده اند. به این سازمان سیاسی دیگر نمیتوان با همان عینک سالهای ۵۷ تا ۶۲ نگریست.
در ثانی، این سازمان اسما ً و رسما ً اعلام نموده که تشکیلاتی در درون خاک ایران ندارد. به دیگر سخن یعنی: سازمان فدائیان خلق ایران اکثریت همین جمعیتیست که در خارج از کشور وجود دارد. پس اگر اساسنامه ای مینویسد برای همین جمع است و اگر برنامه ای تدوین می کند، بازهم در حد همین فعالیتهای خارج از کشوریست.
اینکه متناقض میگویند و متناقض عمل میکنند مبحث دیگریست که کم و بیش بر خودشان نیز پنهان نیست. اما اینکه چرا شما اصرار دارید حال سری در میان این جمع متناقض درآورید، خود معمایست!
قدیم می کفتند« تو اول برادریت را ثابت کن، بعد ادعای ارث کن» پس لطفا ً ابتدا این موضوع را که این سازمان، شما را اصولا ً بعنوان عضو، یا کاندید عضویت می پذیرد یا خیر را حل کنید و بعد باقی ماجرا.
البته شما نیز چون من میتوانید منتقد این جریان باشید ولی نه بعنوان بخشی از آنها.
٣٨٨۴۴ - تاریخ انتشار : ۱۵ تير ۱٣۹۰       

عنوان : دعوت به گفتگو
با سلام !
شیری عزیز اگر مایل باشید می توانیم در باره "راه گفتگو" با هم صحبت کنیم، با من تماس بگیرید تا باهم در همه موارد و از جمله پرسش اول شما صحبت کنیم.گمان نمی کنم شما از آن افرادی باشید که ندانید لنین تا اوج گیری شرایط انقلابی در روسیه در کدام کشور بود، و چگونه از خارج از کشور وارد سن پطرزبورگ شد...
٣٨٨٣۰ - تاریخ انتشار : ۱۴ تير ۱٣۹۰       

عنوان : دو پرشس از رفیق مختاری
ــ اگر رفیق مختاری بدرستی بر این نظر اند که «سکونت در این و آن شهر مرزهای فکری ما را تعیین نمی کند»، باید این را هم بپذیرید که محل اجرای برنامه داخل کشور است. مگر اینکه همکاری با ناتو و کشورهای امپریالیستی را جزء برنامه عمل قبول کند.
ــ تأکید رفیق مختاری برای یافتن «راه گفتگو» کاملا بجاست ولی چرا ایشان راه مورد نظر خودشان را پیشنهاد نمی کنند و یا در جستجوی «راه گفتگو» نیستند؟
٣٨٨۲۶ - تاریخ انتشار : ۱۴ تير ۱٣۹۰       

عنوان : درنقد کنگره دوازده
من یکی از شرکت کنندگان کنگره بودم.مطالبی را که رفقا با عنوان"جمعی از هوادارن سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت (داخل کشور)" در ارتباط با کنگره منتشرکرده و یا به کنگره فرستاده بودند، مثل همه نوشته های پیشین این رفقا با دقت و علاقمندی خوانده بودم- در اینجا مناسب می دانم از گردانندگان و مسئول اخبار روز که امکان دسترسی ما را به این نوشته ها تامین می کند سپاسگزاری کنم-در ارتباط با اسناد ارسالی سوالاتی برای من مطرح بود که نیاز به طرح این سوالات و گفتگو با نویسنده و یا نویسندگان آن داشتم.اما با این رفقا چگونه و از کدام مجاری باید گفتگو می کردم ؟ آیا بدون گفتگو با نویسندگان و پیش از رفع ابهام ها، باید این اسناد را قبول و در کنگره از آنها دفاع می کردم
اسنادی که به جز نویسندگان آن و من، جمع دیگری از رفقا هم در شرایط انجام تبادل نظر و تعیین محدوده انعطاف و عرصه های قاطع نظری و برنامه ای اسناد می توانستند در کنگره از آنها دفاع کنند.آیا مجرای گفتگوی ما همین ستون اخبار روز باید باشد؟ مسلما بدون آن که رفقا این امکان و گفتگوی رسانه ای را نفی کنند، راهی را که جهت تبادل نظر برای تدوین اسناد و برنامه عمل مناسبتر تشخیص می دهند برای گفتگو انتخاب می کنند.
در همین نقدی که در ارزیابی از کنگره دوازدهم نوشته شده، رفقا مسائل نظری، سیاسی و سازمانی مهمی را به نقد کشیده اند که مضمونا باید همه ما روی آنها تامل کنیم.کجا و چگونه باید این تامل انجام شود و نمود یابد. سوسیالیسم، مبارزه طبقاتی، خصلت جنبش، مطالبات و اقشار و گروهای اجتماعی فعال در جنبش و نقش نیروی چپ،اتحاد نیروهای چپ و...نکاتی هستند که در این نقد به آنها اشاره شده و در این موارد من خودم را جدای از نویسندگان این نقد نمی دانم. آیا نویسندگان به اعتبار محل سکونت جغرافیایی اعضای سازمان، به دسته بندی و آرایش نظری و برنامه ای آنان می پردازند؟
خود نویسندگان به درستی نوشته اند صحنه واقعی مبارزه داخل کشور است ولی بهتر از من می دانند که یکی و دو خیابان آن طرف هوادارانی از سازمان حضوردارند که با نویسندگان و من تفاوت نظر دارند و این نشان می دهد داخل و خارج ،سکونت در این و آن شهر مرزهای فکری ما را تعیین نمی کند.
اگر راه گفتگوی امثال ما با شما از بالا و به دست رهبری مسدود شده و دست ما به هم نمی رسد ، شما برای این گفتگو راهی بیابید.
با گرم ترین سلام ها
٣٨۷۹۵ - تاریخ انتشار : ۱۲ تير ۱٣۹۰