از : خسرو داوری
عنوان : بیماری لاعلاج
بنده قصد ندارم در خصوص برخی دیدگاه های این رفقا سخنی بگویم زیرا از این سخنها زیاد زده شده است. باید به اصلی ترین وظیفه ی نیروهای چپ از یک سو و همه نیروهای نیروهای دموکرات و آزادی خواه از سوی دیگر که همانا اتحاد فراگیر است، توجه عمیق میهنی نشان داد. به نظر می آید معضل تفرقه بین اوپوزیسیون به بیماری لاعلاجی بدل شده که باید در همان حالت جدایی تک تک آنها را به نیستی بکشاند و از سوی دیگر فرمانروایی ارتجاع را برای همیشه در ایران بیمه کند. حیرت آور است که هر روز گروههای کوچکی پدید می ایند و بر تعداد اپوزیسیون می افزایند حال آنکه به عکس باید از این همه تکثر جلوگیری کرد و بر زبان مشترک آن هم یر روی حداقل خواسته ها تاکید ورزید. بی شک اختلافات دیدگاهی موجود بین احزاب و سازمانهای دیگر نه تنها از میان نمی رود بلکه امری بدیهی است. آنچه بسیار عجیب می نماید، تداوم تفرقه و دشمنی ی ویرانگر بین گروهها است. ۳۳ سال از انقلاب گذشت و بی تردید اگر کاری جدی در زمینه ی اتحاد مابین گروههای سیاسی صورت نگیرد، این فرایند می تواند همچنان برای ۳۳ سال دیگر، ۶۶ سال دیگر و ... بدون تغییر بماند. هر گروهی که بیشتر در جهت اتحاد گام برداشته، مسوولیت بیشتر ملی احساس کرده است.
٣۹۶٣۰ - تاریخ انتشار : ۲۲ مرداد ۱٣۹۰
|