عنوان : استقرار دمکراسی پایدار بر مبنای بیانیه جهانی حقوق بشر
الف باران گرامی:

۱) مستقل از زنجیره رخدادهایی که سرانجام به تسلیم علی خامنه ای بینجامد، فردای پیروزی باید صندوق های رای را گذاشت وسط. و این صندوق ها تا ابد حرف اول و آخر را خواهند زد. گذشت زمانی که هر کس فکر می کرد که او و گروهش و یا جریانش و یا طبقه اش رژیم را در هم می کوبند و خود حاکم می شوند. حال اینجا وارد بحث تئوریک نمی شویم. ۳۳ سال گذشت و هیچ گروه و جریانی نتوانست حریف این دیکتاتوری قرون وسطایی شود. بگذریم که صورت مساله ما فقط تغییر رژیم نیست. صورت مساله ما تغییر به یک دمکراسی پایدار است. پس از پیروزی تازه اول کار است و باید سال ها کار کرد و خون دل خورد تا برسیم به مرحله ای که بتوان گفت هر ایرانی دارد واقعا آزاد و در رفاه زندگی می کند و بر سرنوشت خود حاکم است.

۲) حتی در صحنه های جنگ که ژنرال های کارکشته به انواع سلاح های و تجهیزات پیشرفته مجهز هستند، اول به جنگ روانی دست می زنند و سعی می کنند روحیه نفرات طرف مقابل را در مقاومت کمتر کنند. حال ما که خودمان داریم تو سر و کله هم می زنیم، چطور می خواهیم با جیغ و داد بیخودی بخش بزرگی از هموطنان خود را که به هر حال برای گذران زندگی خود و خانواده شان دارند در سیستم کار می کنند به سمت مقاومت تا آخرین لحظه و فشنگ سوق بدهیم. بیایید کمی منصف باشیم و با مهارت های استراتژیک به سراغ مساله برویم! کم هزینه ترین راه تسلیم علی خامنه ای است به اراده مردم و ما به هیچ چیز کمتر از استقرار دمکراسی پایدار بر مبنای بیانیه جهانی حقوق بشر تن در نمیدهیم. این را داریم به روشنی بیان می کنیم. نفع همه در این است.
انگار ما حس تمایز واژه ها را از دست داده ایم: کم هزینه ترین راه فرق دارد با تنها راه!
۴۰٣۹۵ - تاریخ انتشار : ٣ مهر ۱٣۹۰       

عنوان : راه دستیابی به دموکراسی ایران از فروپاشی ولایت فقیه می‌گذرد...
در کتاب "پیر مرد و دریا" نوشته ارنست همینگوی ، پیر مرد صیاد پس از صید ماهی‌ بزرگ، نتوانست آنرا سالم به ساحل برساند ، در بین راه کوسه‌ها ، ماهی‌ بزرگ ماهیگیر را چاک چاک کرده و خوردند.انقلاب بهمن ۵۷ هم بهمین صورت بود .مردم انقلاب کردند ولی‌ دستاوردهای آن نصیب کوسه‌های سیاه سفید ولایت فقیه شد. اگر پیرمرد صیاد وسیله محافظت و نگهداری صید خود را داشت و میتوانست از عهده کوسه‌های فرصت طلب برآید، ماهی‌ بزرگ صید شده , سهم خودش میشد.این شکست باید تجربه‌ای برای آینده باشد.ایران کشور ثروتمندی است که برای رسیدن به ثروت آن تمام باند‌های داخلی‌ و خارجی‌ قصد مداخله , تصرف و تصاحب آنرا دارند. اگر انقلاب و یا قیامی بوسیله مردم انجام گیرد و سیستم آنها را متلاشی کند،آنها برای بازسازی منافع خود دوباره برمی‌گردند...مدیر تازه وارد شده به یک شرکت , در درجه اول بدنبال مهره‌های اصلی‌ و کنترل کننده سیستم آن شرکت میگردد. حکومت ‌ها هم در اولین فرصت بدنبال سازمان‌های شناخته شده آن کشور میروند.یا میخرند یا حذف میکنند....شرایط سیاسی در ایران بهمین صورت است.بیشتر اپوزیسیون موجود در ایران منافع خود را در این نظام می‌‌بینند در واقع حوزه فعالیت آنها از این نظام تجاوز نمیکند.مسلما با این گروه‌ها نمیتوان بر علیه این نظام متحد شد.از طرف دیگر ولایت فقیه به هیچ وجه تابع رقیب خود نخواهد شد،انتظار و وعده دستیابی به "انتخابات آزاد" اگر نا آگاهانه نباشد , صادقانه نیست ! ولایت فقیه تحمل رعایت اجرای حقوق اهل تسنن را هم در عمل‌ها ندارد تا چه رسد به مرگ قطعی دودمان خود ! امامت در تاریخ اسلام بیشترین کشت و کشتار را داشته است،حتی قدمی‌ به عقب باز نمیگردند ! بهر صورت این نوع مقاله‌ها در شرایط کنونی‌ اگر موثر هم نباشند مفید خواهند بود ...
۴۰٣٨۵ - تاریخ انتشار : ۲ مهر ۱٣۹۰       

عنوان : هدف: برقراری دمکراسی پایدار در ایران (مستقل از هر گروه و جریانی)
دوست گرامی:

هدف: برقراری دمکراسی پایدار در ایران (مستقل از هر گروه و جریانی)

وسیله: «کنگره ملی» موقت متشکل از همه ایرانیان- با قانون اساسی بیانیه جهانی حقوق بشر

شما مثل این که نوشته را نخوندید یا دقت نکردید!

این عادت انگشت به سمت دیگران گرفتن توسط شهروندان کشورهای عقب مانده، در نوشته بطور غیر مستقیم نکوهیده شده. کسانی که فکر می کنند اصلاح طلبان یا هر جریان دیگری این قدر پایگاه دارند که دیگران نمی توانند نقشی ایفا کنند، اذعان به «نامربط» بودن خود می کنند.
۴۰٣۷٣ - تاریخ انتشار : ۱ مهر ۱٣۹۰       

عنوان : تکلیف چه میخواهیم چه میشود؟
سالها است که بسیار کسان با شعار «همه با هم» مجموعه اپوزیسیون ایرانی را دعوت به همراهی کرده اند. اکنون به این مجموعه شریکان قبلی حکومت اسلامی نیز اضافه شده اند. این خواست صرفا محدوده «چه نمیخواهیم» را دربر میگیرد، همه بر علیه خامنه ای. تجربه انقلاب ۱۳۵۷ نشان داد که گردآمدن حول یک هدف سلبی کافی نیست تا مبارزه مردم را به دمکراسی برساند. از دل همه با هم و با شعار «مرگ بر شاه»، حکومت اسلامی سربرآورد. اگر در آن زمان نه تنها بر سر رفتن شاه ،بلکه برسر «چه باید جایگزین شود» هم گفتمانی ملی شکل گرفته بود، شاید به روزگاری این چنین دچار نمیشدیم. تجربه انقلاب بهمن ۱۳۵۷ همه را محتاط کرده است و سوال این است که پس از خامنه ای، چه قرار است جایگزین شود؟ اصلاح طلبان خواهان ادامه حکومت اسلامی هستند و پروژه انها برای پس از خامنه ای چیزی نیست جز یک حکومت اسلامی «لایت». بی دلیل نیست که شعار همه با هم حول پروژه اصلاح طلبان از اقبال چندانی در اپوزیسیون برخوردار نیست. تا زمانی که این آقایان با صراحت و روشنی تمام از جدائی دین از دولت دفاع نکرده و متهد به آن نشوند، باور به این اینکه اینان خواهان دمکراسی برای ایران هستند، یک خودفریبی و توهم بیش نیست. و تلاش برای ایجاد یک همراهی و همدلی حول این توهم بسیار خطرناک است.
۴۰٣۶۹ - تاریخ انتشار : ۱ مهر ۱٣۹۰