اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۶ مهر ۱٣۹۰ -  ۲٨ سپتامبر ۲۰۱۱

کمیته دانشجویی دفاع از زندانیان سیاسی: همزمان با اول مهرماه روز بازگشایی مدارس و دانشگاه ها، شبنم مدد زاده، نایب رئیس شورای تهران دفتر تحکیم وحدت و دبیر سیاسی انجمن دانشجویان دانشگاه تربیت معلم که هم اکنون در حال سپری کردن دوران محکومیت ۵ ساله خود می باشد، نامه ای منتشر نمود.
این زندانی سیاسی در نامه خود با اشاره به مواردی همچون سهمیه بندی جنسیتی، تفکیک جنسیتی دانشگاه ها، حذف رشته های علوم انسانی و همچنین محروم کردن صدها نفر از دانشجویان ممتاز تنها به دلیل «مخالفت با نظام»، از این اقدامات به عنوان شیوه های جدید مسئولان کشور برای خاموش کردن فریاد حق طلبی دانشجویان و ایجاد سد در برابر آگاهی ایشان نام می برد.
متن کامل نامه شبنم مددزاده:

میرسد اینک ز راه موسم تجدید عهد
پردهی سیاه شب راه نور را بر پنجره ها بسته است. چشم در چشمان ظلمانی اش زمان را با خود می کشم. اینجا همیشه شب است. صدا با سکوت آشناست و ظلمی مشتعل هر جنبنده ای را به کام کشیده، چشمانم دیگر پوستین تاریک اش را نمی بیند، ستاره هایی در دل شب می درخشند، چشمانم سویی می گیرد و دلم آشوبی، گویی چشمانم به ستارگان شب دلباخته اند... اینجا برای توصیف مکان و زمان می مانی؟ زمان دیر می گذرد یا زود؟ روز زورق شکسته ایست بر سیاهی شب، ظلمتی وجودها را بلعیده و عطر خاطرات و یادها رایحه دلنشین دلهاست، ناله های زنجیرها ضرب آهنگ زندگی ست، اگر عقربه های ساعت را خود در دست نگیری در گردبادشان گیر می کنی، همواره با روزگار فرساینده در جنگی، زمان را باید خود پیش برانی و اینگونه است که مسئولیت ات سنگین می شود، همراه با باری که بر شانه هایت گذارده شده تا در این مسیر پر سنگلاخ با خود ببری تا قله ها، عمرت را هم باید فانوسی کنی در بلندای این وادی، در مکانی دورافتاده و مطرود از گردش از زمین، در بی خبری محض، با فاصله یک هفته ای از تمام جریانات. اینجا به طور هراس انگیزی در گذشته می مانی. تقویم روز را ورق میزنم. برگه هایی به تاریخ پیوسته نشان از گذشت زمان دارد، با یک حرکت تمام برگه ها را ورق میزنم، برگه های تقویم نیست که از جلوی چشمانم می گذرد، سنگینی یک سالی است که پشت سر گذاردم. اتفاقات و جریانات دردناک، خون دل خوردنها، اشکهای جاری نشده، عزاداری های اجازه داده نشده، حسرتها و انتظارها... تاریخ روز را نگاه میکنم، روزهای آخر تابستان است که شهریور مسئولیت وداعش را بر عهده دارد. در دلم شوری به پا میشود. شروع پاییز، بوی ماه مهر، کیف و کفش و لباس مدرسه، کوچه های خاکی خاموش که با صدای قدم های ما رنگ شادی می گرفت. بوی ماه مهر و لذت قدم روی برگ های زرد جاده مدرسه، لذت نشستن مهرهای صد آفرین زیر پای دیکته، بوی ماه مهر؛ قهر و آشتیهای من و فرزاد سر راه مدرسه، بوی ماه مهر و شیرین ترین خاطره ام، ثبت نام دانشگاه به همراه فرزاد، آمدن نام پر افتخار دانشجو بعد از اسمم و پا گذاشتن در صحن مقدس دانشگاه لذتی فراموش نشدنی، روی ابرها راه می رفتم. با اینکه شش سال از آن روز می گذرد ولی هر سال آمدن مهر لذتی را در دل من زنده میکند، هنوز طعم شیرین آن روز را در کام دارم. ۶ سال گذشته ولی من ٣ سال است که پشت میله ها و از بلندای حصار شب تجربه می کنم، همراه با حسرت. سه سال است که صدای قدم هایش را از بین سیم های خاردار به انتظار می نشینم و هر بار آن میهمان آشنای قدیمی می آید، با شور، با شوق، با جوش و خروش. گوش می سپارم، باز هم صدای قدم های پرطنین مهر به گوش میرسد، مهرماه است و هنگامه پر شدن گوش کوچه ها از صدای قدم های پرنشاط دانش آموزان و دانشجویان، مهر ماه است و هنگامه به صدا در آمدن زنگ های بیداری... سروش مهر می رسد اینک، صدای گام های استوار، خروش موج های مهیب در هر کوی و برزن صدای نبض زندگیست، جریان خون در رگ های این دیار زخم خورده است.

یاران دبستانی ام! موسم بهار بیداری را با سرودی به استقبال بنشینیم یا در قفای جفاهای رفته مرثیه خوان باشیم؟! مهر بی مهریست چونان باغ بی برگی که تیغ ستم مثل همیشه باغ سبز آگاهی بیداران را نشانه رفته است با شیوه های متفاوت و باز هم منسوخ. از هر کرانه تیری می­آید: بحث تفکیک جنسیتی کلاس های درسی در دانشگاه ها آغاز شده و در دانشگاه های علامه، امیرکبیر و یزد به مرحله عمل رسیده است بحثی که یقیناً به علت عدم کارشناسانه بودنش باعث به هم ریختگی سیستم آموزشی میشود، سیاستی که نه برای راحتی دانشجویان و نه برای ارتقای کیفی آموزشی، بلکه در ادامه افکار پوسیده قرون وسطایی شکل گرفته است و یا سهمیه بندی جنسیتی که امسال هم ادامه داشت. عدالتی زن ستیزانه!! و مسئله جنجال برانگیز حذف رشته های علوم انسانی آنهم در دانشگاه هایی که این رشته ها به عنوان قطب شناخته می شوند. غرب ستیزی! آن هم در مسائلی که مرز جغرافیایی ندارد. علوم انسانی! چگونه ممکن است دانش آموختگانی را از آموختن نظریه های جهانی علمی محروم کرد؟!!

شنیدن دلایل مسئولان نشان از شیوه های جدید برای خاموش کردن فریاد حق طلبی دانشجویان، شیوه های جدید برای ایجاد سد در برابر آگاهی است. که با حذف رشته های مخصوصی همچون روزنامه نگاری، علوم اجتماعی، حقوق و... تحصیل در این رشته ها به افرادی خاص تعلق می گیرد تا از این طریق عده بخصوصی را در این رشته ها پرورش دهند، نوعی سرمایه گذاری برای آینده. مسئله دیگری که البته در ادامه سیاستهای گذشته در برخورد با دانشجویان است ستاره دار کردن دانشجویان در گستره وسیعی تا جایی که پای این برخوردها به دانشگاه آزاد هم رسیده است. صدها نفر از دانشجویان ممتاز با عقاید مختلف را به دلیل "مخالفت با نظام" از ادامه ی تحصیل محروم می کنند. فکر کرده اند امکاناتی که نظام باید در اختیار شهروندان قرار بدهد میراث خدادادی است که نظام از سر انسان دوستی به دوست دارانش بخشد؟!! یا به واسطه جایگاه ساختاری حکومت به این حق نایل شده اند. فراموش کرده اند صندوق بودجه از کجا پر می شود؟!! این روحیه انحصارطلبی است که در صدد خودی و غیر خودی کردن دانشگاه ها هستند نوعی کودتای نرم فرهنگی که همیشه دغدغه فکری مسئولان است. آقایان فکر میکنند این توجیه دلیل خوبی است تا دانشجویان را از حق انسانی خویش محروم کنند، حقی که هم در قانون اساسی کشور، هم در قانون حقوق شهروندی و هم در منشور بین المللی حقوق بشر به آن پرداخته شده است. برای دانشجویان این سیاستهای خام و ناپخته آشناست اگر چه در پوششی جدید. در واقع سیاست های "دانشجو هراسی" حاکمان است، هراس از قشر آگاه و بیدار، هراس از عدالت طلبی و آزادیخواهی قشری که طلایه دار جنبش مبارزه با استبداد و ظلم و جهل و نادانیست. هر ابزاری استفاده بکنند علیه زندگی، همبستگی و اندیشه هیچ اقدامی نمی توانند بکنند که این سیاست ها بیشتر ما را به خود باوری می رساند، ایمان به تاثیرگذاری و توانایی مان که ستاره ها را از شب هراسی نیست. یاران دبستانی ام! "خشم کوچه در مشت ماست" بر لبانمان سرودی روشن صیقل میدهیم، ما با سرودی بر لب موسم بهار بیداری را به استقبال می نشینیم. سرودی که به گفته افلاطون خارش بال هایمان را در بر دارد، مسئولیت انسان بودن و خواست آزادیمان. سرودی که تجدید عهد و میثاق هایمان را بلندتر از همیشه به گوش حاکمان می رساند. من هم، هم صدا با شما در اول مهر از "مدرسه عشق" تجدید می کنم عهد و میثاقم را. عهد ذلت ناپذیری، که تا جان در بدن دارم وفادار باشم. وفادار به یارانی که ستاره های راهمان گشتند و روشنی بخش دل هایمان، وفادار به آرمانهایمان، به اهدافمان، برای آبادی ایران زمین. برای اینکه کودکان ایران شادی اول مهر را در دل حس کنند، دوباره بوی کیف و کفش تازه، بوی کتاب های نو در خانه های سرد و تاریک، گرمابخش باشد و صدای خنده های شادخوارانه ی فرزندان این میهن ترانه زندگی.

شبنم مددزاده
مهر ۹۰