اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۲ مهر ۱٣۹۰ -  ۱۴ اکتبر ۲۰۱۱

بدون شک هرکسی از پیروزی تیم ملی فوتبال کشورش خوشحال خواهد شد و احساس غرور خواهد کرد و از طرفی این پیروزی ها باعث می شود مردم بیشتر به استادیوم ها بیایند و فوتبال جایگاه مردمی خودش را پیدا کند و مردم هم تا حدودی هر چند مقطعی از آن لذت ببرند!
اما اگر جنبه های احساسی را کنار بگذاریم و بخواهیم تحلیل کارشناسی بکنیم، باید بگویم، ما نباید از این پیروزی ها مقابل فلسطین و یا بحرین تیم های درجه دو، سه آسیا مغرور بشویم، ضمن آنکه در بازی با بحرین اخراج بازیکن حریف با کارت قرمز داور استرالیایی در همان ثانیه های اول تاثیریی بالا و تعیین کننده در ۶ گل ایران داشت. تا آنجاکه آرشیو مسابقات فوتبال در دنیا نشان می دهد در میان صدها مسابقه شاید در یک بازی کارت قرمز در همان دقیقه اول از جیب داور بیرون آمده باشد! در همین بازی مقابل بحرین اگر تیم مقابل در همان ثانیه ای اول ده نفره نشده بود این نتیجه برای ما رقم نمی خورد، تیمی که در شرایط عادی روی کاغذ سه چهار گل از ایران عقب است در مقابل ٨۰ هزار تماشاگر و با ده نفر در مقابل ایران، فقط به فکر این بود که گل های زیادی دریافت نکند و تیم ایران در طول بازی نسبت به بحرین از یک یار بیشتر بهره مند بود که این برتری نفرات به ویژه در ضربه های ایستگاهی کاملا موثر به نظر میرسید و همیشه تیم میزبان یک یار آزاد برای زدن ضربه آخر داشت!
کی روش به تنهایی قادر نیست انقلابی در فوتبال ایران انجام بدهد، او بخوبی می داند که پایه واساس تیم ملی در باشگاه ها شکل می گیرد و به همین خاطر تقاضای تشکیل جلسه با مربیان لیگ را کرد و متاسفانه فقط ۷ نفر جواب مثبت دادند و ۱۱ نفر بقیه شرکت نکردند و اگر بر فرض مثال تمام مربیان هم شرکت می کردند مسئله مهم همکاری عملی در این قضیه بود نه اینکه بخواهند همدیگر را ببینند و فقط چایی بخورند!
اگر بر گردیم به گذشته فوتبال ایران موفق ترین مربی ایرانی در تیم ملی مهاجرانی بود که سلسله مراتب مربیگری را به درستی طی کرد و روی نیمکت تیم ملی نشست و موفقیت او فقط به خاطر سیستم مدیریتی درست در آن زمان بود، او زمانی مربی تیم ملی شد که بازیکنان در باشگاه تحت تربیت درست فنی بودند. مربیان خوب خارجی مثل لیادین روسی در ذوب آهن، فرانس بالکوم فرانسوی در شهباز، رایکوف در تاج، آلن راجز در پرسپولیس و مربیان سازنده ایرانی مثل رجب فرامرزی در بانک ملی و یا رسول مددنوعی در راه اهن کار را برای مربی تیم ملی آسان کرده بودند و بازیکنان مشکل فنی نداشتند و بسیار هم تاکتیک پذیر بودند.
اما امروز کسی مثل کی روش دقیقا می داند مشکل از کجاست و به همین خاطر نباید از این پیروزی مقابل تیم هایی مثل بحرین و فلسطین مغرور شویم. تاثیر کار کی روش را باید در مرحله بعدی که تیم ها به ده تا میرسند دید و اینکه در مقابل تیم هایی مثل کره جنوبی و یا ژاپن چکار خواهد کرد، چون فوتبال ما همیشه از این مرحله با هر مربی بالا رفته است، از طرفی هر تاثیری کی روش در فوتبال بگذارد این مربوط به کل فوتبال ایران نمی شود و فقط در چارچوب همین بازیکنان تیم ملی خواهد بود و با رفتن او از ایران میرسیم به همان مثل قدیمی که آش همان است و همان کاسه!
من آرزو داشتم شرایطی در فوتبال ایران فراهم بود که این مربی را برای تیم های پایه در نوجوانان و جوانان که تجربه خوبی هم دارد به ایران می آوردیم، اما چه کنیم که نگاه بلندمدت و برنامه ریزی برای آینده با تمام استعدادهایی که داریم، وجود ندارد و به غلط هدف را فقط رفتن به جام جهانی قرار دادیم، آنهم در شرایطی که از ده تا تیم پنج تیم شانس رفتن دارند و فوتبال ایران با کمی توجه می تواند در میان این تیم ها در جام جهانی باشد، نگاهی به دور قبلی نشان از همین قضیه است که ما از هشت بازی با ۱۲ امتیاز می توانستیم در جام جهانی باشیم!

amirbaradaran@aim.com an info