از : مهدی مظفری
عنوان : پاسخی به آقای عادلی
با سپاس از نقد جناب عادلی، عرض میکنم، یاد داشت من تجزیه و تحلیل یک سناریو است. یک سناریو در میان سناریو‌های دیگر. و این کاری است که هم دولت‌ها انجام می‌‌دهند و هم موسسات آینده نگری سیاسی. من نه اینم و نه آن. یک پژوهنده علوم سیاسی هستم که نظرم را ابراز داشته ام. حالا ممکن‌است این تحلیل ساده انگارانه به نظر برسد یا هوشمندانه. تحلیل من بر اساس برخی قراین مشهود است. من متعرض جنگ طلبی جمهوری اسلامی نشده ام. در این زمینه ممکن‌است آقای عادلی حق داشته باشند. در مورد کنترل منابع نفتی، من نظر دیگری دارم. در حال حاضر، کنترل نفت در این منطقه هنوز در اختیار آمریکا و غرب است. کشور‌های نفتی مجبورند نفت را بفروشند . این بازار است که تصمیم گیرنده است و نه ماهیت رژیم. بنا بر این، آمریکا نیاز ندارد یک جنگ دیگر راه بیندازد و منطقه را بی ثبات کند. البته همه جنگها منطق عقلانی ندارند و تصادفات و انگیزه‌های شخصی هم جنگ افروز بوده اند. من خواستم یک تحلیل عقلانی بر اساس نفع آکتور های حاضر در صحنه انجام دهم. حالا این آکتور ها، عقلانی عمل کنند، این مسئله در تیررس دید پژوهنده نیست.
سخن اخر این که من چنان شخصیت فوق‌العاده‌ای در آقای موسوی سراغ ندارم. نه در سابقه و نه در شخصیت و کفایت سیاسی ایشان. به عکس، من واقعا احساس شگفتی میکنم که چگونه پس از سی و اندی سال، انبوهی از روشنفکران و فعالان سیاسی ما دنبال اشخاصی مثل آقای میر حسین موسوی افتاده اند. این مملکت مصدق و قوام و فروغی و بختیار هم داشته است!
۴۱٣٨۹ - تاریخ انتشار : ۲۲ آبان ۱٣۹۰
|