• تصویب این طرح در حالیست که میلیونها کارگر بیکار نیازمند پول تهیه نان خالی برای سیر کردن شکم خود و خانواده هایشان هستند. میلیونها انسان که حاضرند هر تحقیر و بی حرمتی ای را تحمل کنند تا ماهی ۳۰۰ هزار تومان و کمتر از آن را در ازای انجام هر نوع کاری به دست بیاورند. و میلیونها کارگر شاغل هستند که از کمترین تأمین شغلی و معیشتی برخوردار نیستند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٣۰ آبان ۱٣۹۰ -  ۲۱ نوامبر ۲۰۱۱

روز دوشنبه ۲٣ آبان ۹۰ مجلس شورای اسلامی با ۱۲۲ رأی طرحی را به تصویب رساندند که طبق آن تمام مقامات دارای سمتهای مدیریت سیاسی و همچنین نمایندگان مجلس ، چه شاغل و چه بازنشسته از حقوق مادام العمر برخوردار می شوند. براساس این مصوبه کسانی که دوسال سابقه خدمت در پست مقامات سیاسی را داشته باشند، در صورتی که از این سمتها برکنار یا خود کناره گیری کنند و سپس به مناصب پایین تر گمارده شوند که حقوق و مزایای آنان کمتر از ٨۰ درصد از حقوق پست قبلیشان باشد،باید مابه تفاوت حقوق و مزایای آنان به گونه ای پرداخت شود که از ٨۰ درصد فوق العاده پرداخت حقوق برخوردار شوند. این امتیاز برای شاغلان از زمان لازم الاجراء شدن قانون ۱۴/۹/۱٣٨۶ و برای بازنشستگان از تاریخ تصویب یعنی ٨/۷/۱٣٨۶ قابل محاسبه و پرداخت است.
مقاماتی که مشمول این مصوبه هستند عبارتند از:
رئیس جمهور، رئیس قوه قضائیه، رئیس مجلس و معاونین آنها، اعضاء شورای نگهبان، وزراء، معاونین وزراء نمایندگان مجلس شورای اسلامی، استانداران و معاونین آنها سفرا.
از قدیم وقتی از کسی طلب پول به ظاهر زیادی (زیاد به آن حدی که در توان فرد مورد طلب نبود) می شد، او در جواب می گفت مگر وزیرم یا استاندار که چنین تقاضائی از من داری!؟ این قیاس ساده و عامیانه کاملا گویای واقعیت درآمد بالا و غیر قابل مقایسه با درآمد اکثریت مردم است. همه دیده اند که قبل از انتخابات، نامزدهای انتخاباتی چه برای ریاست جمهوری، چه برای مجلس و غیره چگونه پولهائی خرج می کنند. کمترین هزینه های انتخاباتی بالغ بر ده ها میلیون تومان می شوند. در حالیکه داشتن درصد اندکی از همین ده ها میلیون تومان آرزوی میلیونها کارگر بی کار است. ما کارگران و مردم کم درآمد جامعه از میزان حقوق و مزایا و دریافتی هیچ یک از مقامات مدیریت سیاسی اطلاعی نداریم، اما مطمئنا هیچ یک برای کسب درآمد کمتر از چند ده برابر آنچه که زمان تبلیغات انتخاباتی خرج کرده اند، حاضر به پرداخت چنان هزینه هائی نبوده اند. به عنوان مثال پزشک متخصصی که درآمد ماهانه اش در مطبهای شخصی و بیمارستانها صدها میلیون تومان است، حتما درآمدهای خیلی کلان تری از طریق نمایندگی می تواند کسب کند که قید کار پزشکی را می زند. بنابراین در زمان اشتغال آنقدر درآمد خواهند داشت که نیازمند بیمه بیکاری و حقوق مادام العمر نباشند. تازه این حقوق مادام العمر همان بیمه بیکاری مورد نظر ما کارگران نیست. چون قرار نیست که مقامات و نمایندگان از کار اخراج و بیکار گردند. همانطور که در مصوبه آمده است، این حقوق برای کسانی است که ممکن است از مقامشان برکنار شده یا خود کناره گیری کنند، ولی در پست پائین تر مشغول به کار شوند و اگر هم بیکار شوند در نتیجه از حقوق مادام العمر برخوردار خواهند شد، یا بازتشسته شوند. البته بازنشستگان از حقوق بازنشستگی برخوردارند، اما طبق این مصوبه مابه تفاوت حقوق بازنشستگی با ٨۰ درصد حقوق و مزایای دوران اشتغال هم به حقوق بازنشستگیشان افزوده خواهد شد.
تصویب این طرح در حالیست که میلیونها کارگر بیکار نیازمند پول تهیه نان خالی برای سیر کردن شکم خود و خانواده هایشان هستند. میلیونها انسان که حاضرند هر تحقیر و بی حرمتی ای را تحمل کنند تا ماهی ٣۰۰ هزار تومان و کمتر از آن را در ازای انجام هر نوع کاری به دست بیاورند. و میلیونها کارگر شاغل هستند که از کمترین تأمین شغلی و معیشتی برخوردار نیستند و هر شب با اضطراب از اخراج روز بعد، سر بر بالین می گذارند. کارگرانی که فاقد مسکن، ناتوان از تهیه لوازم مدرسه و تأمین شهریه های سنگین دانشجوئی و ده ها و صدها ملزومات یک زندگی بخور و نمیری هستند. این میلیونها بی کار، کارگرانی هستند که اکثرا نه ۲ سال بلکه ۵ سال و ۱۰ سال و ۲۰ سال سابقه کار دارند و دست آخر بدون هیچ تأمینی از کار اخراج و بی پناه و ناامید به خیل عظیم بیکاران روانه شده اند. انسانهائی که علی رغم میل خودشان به بلای بیکاری گرفتار گشته اند. کارگرانی که با زور و تهدید عوامل کارفرما و نیروی انتظامی اخراج شده اند. خیلی از این بیکاران به جرم دفاع از حق اشتغال سر از بازداشتگاه و زندان در آورده و در نهایت اخراج شده اند. خیلیها مانند کارگران مس سرچشمه خاتون آباد خواستار ابقاء بر سر کارشان بودند به گلوله بسته شدند که در نتیجه چهار نفرشان در مقابل چشمان همکاران و اعضاء خانواده هایشان بر خاک افتادند و جان باختند.
ما کارگران، مانند مقامات و نمایندگان مجلس نه قبل و نه بعد از دوران اشتغال هیچ ذخیره و اندوخته ای نداریم. باید هر روز کار کنیم تا زنده بمانیم. تنها وسیله زنده ماندن ما نیروی کارمان است که باید هر روز آن را به قیمت ارزان، به قیمتی که با پول آن فقط بتوانیم شکممان را سیر کنیم، بفروشیم. اگر یک روز بیکار باشیم یعنی اگر یک روز نتوانیم نیروی کارمان را به سرمایه دار بفروشیم، آن روز چیزی برای خوردن نخواهیم داشت. چون از مزد کار روزی که کار می کنبم هیچی برای روز بعد نخواهد ماند. بنابراین این ما میلیونها کارگریم که بیشتر از هر کسی مستحق برخورداری از بیمه بیکاری و تأمین شغلی هستیم. ما که تمام نعمات این جامعه را تولید می کنیم باید از مسکن مناسب، حقوق بالای دو میلیون تومان و امکانات لازم برای تأمین یک زندگی انسانی باشیم. هیج یک از مقامات دولتی و نمایندگان مجلس ذره ای از مشکلاتی که ما کارگران با آن دست به گریبانیم را ندارند. نمایندگان مجلس چه طور حق برخورداری از حقوق مادام العمر را برای خود قانونی می دانند ولی نسبت به خواست امنیت شغلی یا برخورداری از بیمه بیکاری و تأمین آینده ما هفت و نیم میلیون کارگر شاغل و بیش از چهار میلیون بیکار که با احتساب اعضاء خانواده هایمان جمعیتی بیش از ۴۵ میلیون نفر را تشکیل می دهیم، بی توجه هستند؟

جوانمیر مرادی   ۱٣۹۰/٨/۲۹
برگرفته از وبلاگ انجمن صنفی کارگران برق وفلزکارکرمانشاه