اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱ آذر ۱٣۹۰ -  ۲۲ نوامبر ۲۰۱۱

مقالات و بیانیه های متعددی که این روزها در مورد انتخابات و جلوگیری از جنگ در رسانه ها پخش می شوند از یک طرف بیانگر علاقه و نگرانی های ایرانیان نسبت به وطنشان است و از طرف دیگر نشان از این دارد که مقابله جمهوری اسلامی و غرب موجب خواهد شد تا افکار ایرانیان دنباله رو مسائلی باشند که توسط آنها ساخته می شوند.

رژیم جمهوری اسلامی همواره از بدو حاکمیت خویش فضا را طوری بحرانی و متشنج کرده و می کند که بتواند در این فضای مه آلود نتایجی را بسود خود بدست آورد؛ اعدامها و سرکوب مخالفین سیاسی و مدنی در ۳۲ سال اخیر همه نشان از این موضوع دارند. با وجود اینهمه سرکوب و فشار که امروزه به حداکثر خود رسیده، همواره با کاربرد ترفندهایی کوشش کرده تا عده زیادی را به پای صندوق های رای بکشاند و بدین ترتیب علاوه بر گرفتن تایید داخلی حکومت، به غرب و شرق که به ظاهر موضوع بیشتر توجه دارند، بفهماند که مورد تایید اکثریت مردم بوده و حکومتش دارای مشروعیت است. موضوع جنگ و بحران سازی نیز از محورهای اصلی است که رژیم تلاش دارد نشان دهد که برای حفظ استقلال کشور به آنها دست می زند؛ کما اینکه جنگ خانمان سوز عراق که به کشته و زخمی شدن و از دست دادن زندگی میلیونها ایرانی منجر شد را مورد تایید مردم نشان داده است.

سی سال طول کشید تا مردم انواع دولتهای جنگ، سازندگی، اصلاحات و اصولگرایی را تجربه کرده و درک کنند که فساد، سرکوب و محدودیتهای مدنی و اجتماعی و سیاسی در درون نظام و حکومت ریشه داشته و تا مادامیکه این نظام برقرار باشد تفاوتی در زندگی مردم ایجاد نخواهد شد. از همین رو بود که میلیونها نفر در مخالفت علنی با جمهوری اسلامی بعد از انتخابات ریاست جمهوری به خیابانها سرازیر شدند. دولت و حکومت با استفاده از عوامل خود؛ سپاه، بسیج، نیروهای انتظامی و لباس شخصی، به سرکوب وحشیانه آنهایی که در جریان انتخابات ۸۸ فعال بودند دست زد و حال با وقاحت و بیشرمی تمام بازهم مردم را به انتخابات مجلسی فرا می خواند تا پایه قدرت رهبری را در آینده تحکیم بخشد. با وجود آنکه دلالان موتلفه و بعضی از سران اصولگرایان تلاش دارند با کمک رفسنجانی و خاتمی بخشی از اصلاح طلبان، که مزه فشار و سرکوب را نچشیده و یا کمتر چشیده اند و هچنان برای حفط نظام می کوشند، را به انتخابات دعوت کنند، هنوز هیچگونه نشانه ای از تلاش حکومت مبنی بر تغییر شرایط انتخابات از جمله آزادی زندانیان سیاسی، برداشتن نظارت استصوابی شورای نگهبان، اجازه فعالیت به گروههای سیاسی و حقوقی موجود و غیره دیده نشده است. بیانیه های آبکی رفسنجانی، خاتمی، شورای هماهنگی سبز و حتی بیانیه های کوتاهی که توسط برخی زندانیان مشهور به اصلاح طلب که شرایطی برای انتخابات را متذکر شده اند، رژیم را به واکنشی مثبت وادار نکرده است؛ بطوریکه این زندانیان سیاسی مجبور شده اند تایید کنند که شرایط برای انتخابات آماده نیست و از خاتمی و دیگر یارانش خواسته اند به تبلیغ انتخابات نپردازند. با این وجود دورخیز برخی اصلاح طلبان برای حضور در انتخابات که عاجزانه در انتظارند شعارهای آنها را زیر سوال می برد.

بیانیه مهندس حشمت الله طبرزدی از زندان گوهردشت کرج که در پیوست است مبنی بر اینکه : در شرایط موجود و با توجه به غیر دموکراتیک بودن انتخابات در جمهوری اسلامی، هرگونه تبلیغ و تلاش در انتخابات برای مشارکت مردمی که خون خود را نثار حق طلبی، آزادیخواهی و دموکراسی کرده اند انحرافی بزرگ محسوب می شود و ریختن آب به آسیاب استبداد است، میتواند پایانی بر شعارهای گوناگون برای زدن بر طبل انتخابات با تکیه بر هر دلیلی باشد. مهندس طبرزدی در بیانیه خود از زندان تاکید می کند که انتخابات در جمهوری اسلامی در فضای استبداد، زندان و شکنجه هیچگاه پاسخگوی مطالبات مردم ایران نبوده و نیز نخواهد بود و انحرافی بزرگ از مسیر مقاومت سیاسی - مدنی برای استقرار دموکراسی، حاکمیت غیر دینی (سکولار) و احیای حقوق بشر محسوب می شود.

دیگر زمان آن سررسیده که با صدای بلند اعلام کنیم؛ انتخابات مرد و تا زمانیکه نظام جمهوری اسلامی به هر شکل و شمایلی حضور دارد، باید بجای بیان شرایط ایده آل و فرضی ذهنی غیرعملی که از طرف رهبری قابل خدعه هستند، تنها به تحریم انتخابات پرداخت. بیانیه شجاعانه طبرزدی از زندان اقدام مهمی است که دیگر زندانیان سیاسی نیز می توانند به آن دست بزنند و به جای اعلام شرایطی که خود نیز می دانند قابل تحقق نیست، برای عدم ایجاد هرگونه ابهامی برای هموطنان به تحریم انتخابات بپردازند.

مهمترین نکته ای که سقوط جمهوری اسلامی را امکان پذیر می کند، وجود جبهه متحد دموکراتیک در داخل کشور است که آنهم از پیوند جنبشهای دموکراتیک دانشجویی، کارگری، اقوام، زنان، معلمان، مادران پارک لاله و شهید، نویسندگان و نهادهای سیاسی مدنی که خواهان استقرار دموکراسی و استقلال کشور بر اساس مبانی حقوق بشر هستند، ایجاد می شود. هسته ها و گروههای جنبشهای دموکراتیک نام برده سالهاست که تشکیل شده و در حال مبارزه با رژیم می باشند، اما سرکوب بیرحمانه موجب شده است تا بسیاری از فعالان آنها توسط حکومت روانه زندانها شده و یا اعدام شوند، ولی تلاشها متوقف نشده اند. نظام حاکم سعی فراوان دارد تا با دستگیری هر فعال سیاسی و مدنی و اجتماعی بر گسترش جنبش ضربه زده و در برابر پیشرفت جنبشهای دموکراتیک مانع ایجاد کند، به همین خاطر مهمترین فعالیت ایرانیان مقیم خارج صرفنظر از هر اعتقاد و باوری که دارند تقویت فضای فعالیت در داخل کشور است که با همبستگی ، فشار به سازمانهای بین المللی و حقوق بشری و نیز کمک به کوشندگان سیاسی و مدنی در داخل امکان پذیر است.

در ماههای گذشته که برگزاری میتینگهای متعدد در شهرهای مختلف جهان توسط ایرانیان انجام شد، اعدام زندانیان سیاسی و اجتماعی را متوقف کرد؛ هرچند رژیم با اعدام زندانیان مواد مخدر چهره سرکوبگر خود را حفظ کرده است. امروزه که فشار حقوق بشری با انتخاب آقای احمد شهید افزایش یافته و دولتهای بزرگ نیز آنرا منبع فشار به رژیم دانسته اند، می بایست ایرانیان مهاجر با برپایی میتینگهای مستقل و یا در کنار جنبشهای براه افتاده مشهور به ۹۹ درصدی، از طریق همبستگی مردم سایر کشورها فشار مضاعفی را به نظام جمهوری اسلامی برای رعایت مبانی حقوق بشری در داخل کشور انجام دهند.

امروزه دولتهای بزرگ با تکیه بر ۳ موضوع ساخت انرژی اتمی، تروریسم و حقوق بشر که با گزارش آقای شهید و آمانو و ترور سفیر عربستان به اوج خود رسیده، فضای جنگ طلبی ناتو را که از مساله لیبی خلاص شده به محور سوریه و ایران کشانده است. ۳۲ سال تجربه حکومت فاشیستی جمهوری اسلامی نشان داده که همواره تلاش دارد فضای داخل کشور و منطقه را با ایجاد بحران کنترل کرده و افکار ایرانیان را به آنها معطوف نماید.

گروههای سیاسی، مدنی و حقوقی ایرانی خارج کشور میبایست علاوه بر گسترش دموکراتیکی خود و فعال کردن انبوه ایرانیان مقیم کشورهای خارج در جهت حمایت از مبارزات ضد استبدادی، در دامی که توسط دولتهای بزرگ و سردمداران رژیم پهن می شوند، گرفتار نشوند. علارغم اینکه کلیت جمهوری اسلامی به تنش دامن می زند اما روشن است که جناح هایی در داخل حکومت وجود دارند که خواهان جنگ هستند تا مبارزات سیاسی مدنی را از مسیر خارج کنند. از طرف دیگر نیز دولتهای بزرگ قرار دارند که با نابودی صنایع نفتی و کاربرد تسلیحات موجود، چاره ای برای رفع بحران می یابند. تنها افراد و گروههایی دست به دامان نیروهای غیر خودی بلند می کنند که؛ اولا به گسترش جنبشهای دموکراتیک داخل ایمان ندارند و دوم اینکه خود را ناتوان از ادامه مبارزه مدنی می بینند. هر اقدامی در برون مرز بدون پشتوانه داخلی کمکی به مردم نخواهد کرد. تجربه کشورهای لیبی، مصر و تونس ثابت کرد که آلترناتیوهای بی پشتوانه در خارج کشور بیشتر ابزاری در خدمت دولتهای بزرگ هستند تا مردم و ممکن است خود سرانجام به حاکمی کم و بیش همچون دیکتاتور سابق تبدیل شوند. بدون ایجاد جبهه متحد دموکراتیک در داخل کشور که از سالها قبل توسط چهره هایی چون مهندس طبرزدی و مهندس امیرانتظام مورد تاکید قرار گرفت و دو سال قبل نیز در قالب "شورای همبستگی برای دمکراسی و حقوق بشر" با حضور چهره های برجسته سیاسی، مدنی و حقوق بشری خمیرمایه آن گذاشته شد، راه تحقق حقوق بشر هموار نخواهد شد. پس زنده باد جنبش دموکراتیک.


حسن زارع زاده اردشیر
روزنامه نگار و فعال حقوق بشر
http://zarezadeh.blogspot.com