اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۷ ارديبهشت ۱٣٨۲ -  ۲۷ آوريل ۲۰۰٣

آمدم خجسته، از زلالی قصیده های باغ
آمدم شکفته، از غنای چشمه – چشمه برگ
آمدم ترانه های تازه سر کنم.
 
آنک آن لبان خسته، آن سرود
اینک این بهار
                 این درود.
 
آمد آن دهان پر سپیده ی نسیم بوسه بار
آمد آن غرور آتشین ترین خطابه درخت
آمد آرزوی آن چه هست و
                             و آنچه بود.
 
هان ببین! چگونه خنده می زند به روی آفتاب
مهربانی علف.
نسترن که آه یک ستاره در نگاه او زبانه می کشد
جان عاشق جوان دختری ست
همنشین قصه ی انار.
 
آرزوی آشنای یاس
قد کشیده تا بلند آفتاب.
 
آن زنی که لاله آب می دهد میان باغ
مادر من است.
این زمان چه سرخوشم
آتشم، زبانه می کشم
 
ای شما ترانه گوی این بهار!
آن زمان که کاکل شکوفه را صفای شبنم اید
آن زمان گلویتان سرود آینه ست
جان عاشق من – این جهان پر جوانه – با شماست.
 
اینک ای بهار!
آمدی شکفته با ترانه های تازه تر ز پیش
آمدم هماره با تو همصدا شوم
ای تو! نغمه – نغمه، چشم هر دریچه را پیام
بر تو و طنین شادمانه ات درود
 
ای خجسته!
            ای چکامه زمین!
                              سلام.
 
لاهیجان - سال ۱٣۶۰