از : رضا محمدیان
عنوان : تا زمانی که از فرهنگ خودی و غیرخودی فاصله نگیریم. منبع خیری نخواهیم بود
سلام رفیق نادر عزیز!
من نوشته شما را قبول دارم. یک حرکت سیاسی توسط یک سازمان سیاسی انجام شده است. به چالش کشیدن، سوال کردن و بحث و فحص در باره آن حرکت حق تمامی کسانی هست که مسایل جنبش دغدغه اشان است. سازمان سیاسی مربوطه هم موظف به پاسخگویی است. در اینها اختلافی نیست.
با دعوت اقای مزروعی دو برخورد شده است. یکی توسط جمعی از چپها که خیلی متین و منطقی سوالات و دغدغه های خودشان را مطرح کرده اند. در نوشته و مسایلی که این عزیزان مطرح کرده اند، جای هیچ گلایه ایی نیست. مسئولین و ارگانهای سازمان فدائیان خلق ایران اکثریت، قطعا به این عزیزان در شکل مناسب پاسخ خواهند داد و دلایل خودشان را برای دعوت آقای مزورعی توضیح خواهند داد و با آنان به بحث خواهند نشست. چرا که ما سیاست ورزی را برای دل خوشی خودمان انجام نمیدهیم، بلکه برای بسیج هر چه بیشتر نیرو علیه استبداد و دیکتاتوری انجام میدهیم.
اما برخوردهای آقای اصلانی نه از سر احساس مسئولیت است و نه یک برخورد سازنده و راه گشا برای گفتگو و فهمیدن یکدیگر است. طی این سالها ایشان هر آنچه که خواسته بر علیه سازمان ما گفته و کرده است. ایشان را وهم برداشته است. آقای اصلانی میتوانست به بعنوان یک زندانی سیاسی احترام هر چه وسیعتری را در میان نیروهای سیاسی ایرانی کسب بکند. فکر نمی کنم ایشان که خود یکی از مجریان برنامه شکوفائی بود، اندازه خانم منیره برادران از این مش متضرر شده باشد. اما سطح برخورد خانم منیره برادران را مقایسه بکنید، با برخوردهای مهدی اصلانی. خانم منیره برادران به یک چهره ملی حداقل در میان اپوزیسیون تبدیل شده است. اما جایگاه اقای مهدی اصلانی در کجا است. من در تعجبم انسانی مانند اقای مهدی اصلانی که بر تن و جانش شلاق جانیان و شکنجه گران خورده و حذف و سرکوب و خودی غیرخودی کردن را با پوست و گوشت خود لمس کرده، چگونه اینگونه با مخالفین خودش برخورد میکند.
۴۴۲۰۱ - تاریخ انتشار : ۱۰ اسفند ۱٣۹۰
|