• هیچوقت و در هر شرایطی حتی با فشارها و تطمیع ها ما رای کارگران را که به ما داده بودند به هیچ قیمتی نفروختیم و همچنان پیگیر حقوق همکاران خود هستیم. به امید روزی که ما هم بتوانیم تشکلی را که خودمان دوست داریم ازادانه انتخاب کنیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۷ اسفند ۱٣۹۰ -  ۷ مارس ۲۰۱۲

عدم تشکل مستقل کارگری در شرکت واحد یکی از عوامل اصلی شکل گیری سندیکای کارگران شرکت واحد بوده.رانندگان شرکت واحد از اقشار پر کار و کم درامد شهر تهران هستنند . اکثریت انها مستاجر و در حاشیه های تهران زندگی میکنند . روزانه هزران نفر را در سطح شهر تهران جابجا میکنند .انمهم در شرایط غیر استاندارد شهر تهران چه از نظر الودگی هوا و الودگی صوتی و ترافیک و...با توجه به اینکه تمام ساعات کاریشان از ساعات مفید کاری محسوب میشود. اما از کمترین حقوق و مزایا بهره مند هستند.
تا پایان سال ٨۴ یعنی قبل از بازگشائی سندیکای کارگران شرکت واحد از حداقل حقوق و مزایای یک راننده هم محروم بودند . از انجائی که شوراهای اسلامی کارکه بعد از انقلاب در اکثر کارگاه ها و کارخانه ها شکل گرفت در شرکت واحد هم بدون هیچ نظر خواهی از کارگران و بدون برگزاری مجمع عمومی در سال ۱٣۷۰ کارش را در مجموعه شرکت واحد شروع کرد. و به اصطلاح دفاع از حقوق کارگران و رانندگان را بعهده گرفت .در صورتی که درخواست کارگربه عنوان کاندیدای شورای اسلامی کار منوط به تائید مدیریت و حراست شرکت واحد است. در غیر این صورت رد صلاحیت میشد . حتی من خودم شاهد بودم اگر کارگری از این فیلترها رد میشد و واقعا میخواست از کارگران دفاع کند. مدیریت محل کار ان کارگر را تغییر میداد و عملا ان کارگر با تغییر محل کار خود از نمایندگی حذف میشد و انهائی که هم سو با مدیریت و حراست کار میکردند از پاداش قابل توجهی مثل اضافه کار و وام های قزالحسنه و... .برخوردار بودند و این خود در شرکت واحد یک امتیاز برای کسانی بود که به عنوان نماینده شورا کار میکردند. هر دو سال یکبار تعدای کاندیدا می شدند تا شرایط کاری خودشان بهتر شود. وعملا اگر هم میخواستنند نمی توانستند تلاشی برای شرایط بهتر کار کارگران و رانندگان داشته باشند. این شرایط بطور شدیدی ریشه گرفته بود و باعث شده بود که رانندگان و کارگران شرکت واحد هیچ امیدو اعتمادی به نمایندگان شوراهانداشته باشند و در طول دو سال خدمت انها حتی مراجعه کننده ای هم نداشتنند.
مطالبات رانندگان همینطور روی هم انباشته میشد و فقط بخشی ازکارگران هر دو سال یکبار به اجبار اینکه روز انتخابات شوراها از کارشان کارفرما جلوگیری نکند با تهدید و زور رای میدادند. این یکی از عوامل اصلی شکل گیری سندیکای کارگران شرکت واحد بود .در مدت نزدیک به بیست سال که از تاسیس شوراهای اسلامی کار در شرکت واحد میگذشت نه تنها این شوراها دستاوردی نداشتند بلکه دستاوردهای سندیکای شرکت واحد را هم از دست کارگران گرفتند.در واقع شوراهای اسلامی کار شرکت واحد به هیچ عنوان به رانندگان پاسخگو نبودند و تمام و کمال گوش به فرمان کارفرما و حراست بودند. از طرفی چون خانه کارگر در ادارات کار و وزرات کار از نفوذ زیادی برخوردار بود به همین دلیل شکایت کارگران در ادارات کار و وزرات کار به ضرر کارگران تمام میشد و اغلب کارگران از شکایت صرفه نظر میکردند.البته با توجه به اینکه اساسنامه شوراها را وزرات کار مینویسد بیشتر از این هم نمی شود انتظار داشت . صادقانه بگویم در بیست سال گذشته شوراهای اسلامی کار شرکت واحد نه تنها یک مجمع بر پا نکرده حتی یکی از مواد قانون کار را هم به کارگران و رانندگان اموزش نداده . این خود دلیلی محکم یرای ایجاد تشکیل سندیکای شرکت واحد بود.
اما چطور بعد از ۲۷سال خاموشی سندیکای شرکت واحد باز دوباره باز گشائی شد.
در سال ۲۰۰۲ وزارت کار و امور اجتماعی جمهوری اسلامی ایران از دفتر بین المللی کار درخواست کرد تا قانون و مقررات کار کشور را بررسی کرده و راه های بهبود انطباق آنها با استانداردهای بین المللی در زمینه حق تشکل و حق مذاکره دسته جمعی را پیشنهاد نماید. جلساتی در تهران و ژنو برگزار شد و سرانجام در اکتبر ۲۰۰۴ وزارت کار و امور اجتماعی و طرف های کارگر و کارفرمای ایشان با هم یک توافقنامه مشترک امضا کردند که شامل سه موضوع اصلی بود. ایشان موافقت خود را با نیاز به بازنگری در فصل ششم قانون کار در راستای تقویت و توسعه انجمن های صنفی اعلام کردند. انجام این کار باید مطابق اصول شناخته شده بین المللی در زمینه حق تشکل و با مساعدت دفتر بین المللی کار باشد. ایشان همچنین موافقت خود را با نیاز به تجدید نظر در قانون تاسیس شورای های اسلامی کار و طبعاً آئین نامه های آن، در زمان مقتضی و مطابق با مقاوله نامه های شماره ۸۷ و ۹۸ سازمان بین المللی کار اعلام کردند. با توجه به این مذاکرات اواخر سال ۱٣٨٣ اقای اسالو و ابراهیم مددی به کمک موثر هیئت موسسین کارگری از طریق پی گیرهائی که در وزرات کار انجام دادند. قرار شد در صورت جذب و عضو گیری از رانندگان و کارگران استارت بازگشائی سندیکای شرکت واحد را بزنند. البته تا تشکیل سندیکای شرکت واحد مرتب اعضای هیئت موسسین کارگری در قالب هیئت موسسین سندیکای شرکت واحد مرتبا در جلسات شرکت کرده و ما از تجربیات انان در اگاهی دادن به رانندگان و کارگران شرکت واحد یاری می جستیم. اولین تجمع رانندگان بنا به نشان دادن اعضا ئ و نمایش قدرتی جهت تشکیل سندیکای شرکت واحد در مقابل وزرات کار شکل گرفت. مسئولین وزرات کار از این که تجمع رانندگان در خیابان شکل نگیرد حدود هزار رانند ه را به داخل وزرات کار دعوت کردند که در مسجد داخل وزرات کار اعضای هیئت موسسین سندیکای شرکت واحد برای رانندگان سخنرانی کردند. این تجمع نشان داد که سندیکای شرکت واحد امادگی بازگشائی را دارد. البته سندیکا محلی را در حسن اباد تهران از خبازان گرفته بود و در ان محل هر هفته اموزش قانون کار و بخشی از قانون اساسی و اموزش های سندیکائی به کارگران ارائه میداد . رانندگان مشکلات کاری منطقه خودشان را حضورا برای اعضای حاضر در محل توضیح میدادند.
البته کارفرما هم با کمک حراست و عوامل شوراها کارگران را زیر نظر داشتند و به این شکل کارگران را تهدید هم میکردند تا شاید بتوانند سندیکای نوپا را در نطفه خفه کنند . عوامل امنیتی بطور نامحسوس در جلسات هفتگی سندیکا حضور داشتند. در جلسات اموزش سندیکائی به رانندگان داده می شد وهم زمان در مناطق مختلف شرکت واحد هم امضا جمع اوری میشد مبنی بر در خواست تشکیل سندیکا در شرکت واحد. حدود ٨هزار امضائ جمع اوری شده بود که من خودم کل امضاهای منطقه ۹اتوبوسرانی را به اداره کار تسلیم کرده بودم و مننظر رسیدگی بودیم هر چند عوامل خانه کارگر و شوراها با نفوذ خود در اداره کار استان تهران با توصیه و...؟ مرتبا شکایات ما را به تاخیر میانداختند از انجائی که شوراهای اسلامی کار دهگانه اتوبوسرانی و عوامل خانه کارگر منافع خود را در خطر دیدند با همکاری عوامل خود در خانه کارگر و بهره گیری از مدیریت شرکت واحد و حراست و عوامل امنیتی ترتیب حمله به محل سندیکای شرکت واحد را دادند. محجوب هم که به عنوان نماینده تهران در مجلس بود و از بنیان گذارهای خانه کارگر به حساب میامد از این موضوع با خبر بود.
در تاریخ ۱۹/۲/٨۴با تمام امکانات از قبیل جیره خوارهای چماقدار و در حضور نیروهای انتظامی و امنیتی به محل سندیکای شرکت واحد واقع در حسن اباد تهران حمله ور شدند تعدادی از اعضا را زخمی کردند و هر چه در سندیکا بود به یغما بردند تا شاید این سندیکا از حرکت باز ماند. نه تنها برنامه ریزی انها درست از اب در نیامد بلکه باعث شد کارگران بیشتری به سندیکا مراجعه کنند. این مسائل باعث شد تا اعضای هیئت موسسین سندیکا زودتر استارت انتخابات را بزنند . البته در این شرایط مرتبا اعضای فعالی که برای ایجاد تشکیل سندیکا فعالیت میکردند تحت فشار های از جمله اخراج و تعبید به مناطق دورتر بودند ولی هیچ یک از این مشکلات نتوانست جلوی سندیکا خواهان را بگیرد وعوامل چماقدار قبل از انتخابات در محل سندیکا بمب اتش زا گذاشتند که با توجه به نزدیک بودن اتش نشانی وحضور به موقع اتش نشانها محل سندیکای اسیب چندانی ندید و همین خرابکاری باعث شد تا حدود ۵۰ راننده هر شب تا زمان انتخابات در محل سندیکا می خوابیدند.
بهرحال بعد از فشارهای زیادی که در روز ۱٣/۲/٨۴از طرف عوامل امنیتی و نیروهای پلیس و حراست شرکت واحد به اعضای رای دهنده وارد کردند رانندگان با توجه به دستیگری ۷نفر از اعضای سندیکاکه صبح روز انتخابات دستگیر شده بودند رانندگان محل را ترک نکردند و با تجمع در میدان حسن اباد خواستار برگزاری انتخابات سندیکا شدند و عوامل امنیتی اجازه برگزاری انتخابات سندیکای شرکت واحد را صادر کردند و تمام افرادی را که دستگیر کرده بودند ازاد کردند. زمان رای گیری تنها زمانی بود که هیچ یک از اعضای سندیکا زندانی نبودند. با توجه به گستردگی شرکت واحد. انتخابات تا ساعات ۵/۲بامداد۱۴/٣/٨۴ادامه داشت که عوامل امنیتی تهدید کردند که اگر تعطیل نکنید صندوق های رای گیری را ضبط خواهیم کرد که با نظر جمعی. برگزار کنندگان انتخابات مجبور شدیم انتخابات را تعطیل کنیم و بلافاصله برگزار کنندگان به شمارش ارا پرداختنند و بعد از ۲۷سال اولین انتخابات شفاف مستقل کار گری در ایران در محل سندیکا برگزار شد و اعضای هیئت مدیره سندیکا مشخص شدند. بلافاصله بعد از تشکیل اولین جلسه هیئت مدیره وظایف نمایندگان مشخص شد و سنیکای کارگران شرکت واحد رسما کار خودش را اغاز کرد.
هر چند که باز هم از طرف کارفرما و عوامل امنیتی ما را به رسمیت نمی شناختنند ولی شورای اسلامی کار شرکت واحد دیگر بطور کامل کنار کشیده بودند و هیچ اظهار نظری نمی کردند. و کارگران با حضور در جلسات هفتگی و مجمع سندیکا خواستار رسیدگی و تلاش اعضای هیئت مدیره سندیکا جهت پرداخت مطالبات خودشان بودند. سندیکادر حالی پیگیری مطالبات رانندگان و کارگران را انجام میداد که اعضای هیئت مدیره مرتبا مورد تهدید و فشار بودند و حتی عوامل امینتی در محل سندیکا در جلسات مرتبا در حضور رانندگان از دستیگیری افراد سندیکا خبر می دادند به این طریق سعی داشتند اعضای حاضر در سندیکا را بترسانند تا شاید ما نتوانیم افراد را جذب سندیکا کنیم. تا شهریور ٨۴سندیکا از طریق مکاتبات اداری با مسئولین ذیربط هیچ نتیجه ای جهت بدست اوردن مطالبات رانندگان نداشت جز وعده های توخالی.
در ۱۶/۶/٨۴ سندیکای شرکت واحد اولین اعتراض ارام سندیکائی خود را با روشن کردن چراغهای اتوبوس در حین کاربه مسئولین نشان داد از انجائی که اکثریت رانندگان شرکت واحد در سطح تهران از این اعتراض استقبال کردند خشم عوامل امنیتی را برانگیخت و منجر به دستگیری تعدادی از اعضای سندیکا گردید. اما این حرکت اعتراضی که در سطح تهران بی سابقه بود توجه مردم و رسانه ها را بخود جلب کرد و چند نفر از اعضای هیئت مدیره با دفتر رئیس جمهوری هم در همان روز ملاقات کردند. قرار شد که مشکلات رانندگان از طریق شهرداری پی گیری شود.
تا دی ماه نه تنها مشکلی از دوش کارگران برداشته نشد بلکه تعداد دیگری از اعضای هیئت مدیره هم بازداشت شدند. این بی توجهی ها به خواست کارگران و بازداشت ها باعث شد تا رانندگان در مجمع های هفتگی تقاضای اعتصاب بکنند . سندیکا چند جلسه جهت اموزش اعتصاب به کارگران داشت و به محض اینکه اطلا عیه اموزش اعتصاب به دست رانندگان رسید رئیس هیئت مدیره اسالو و چندین نفر از اعضای هیئت مدیره دستگیر شدند. و این بازداشت ها باعث شد تا کارگران رسما از سندیکا بخواهند اعتصاب انجام شود تعدای از هیئت مدیره که هنوز بازداشت نشده بود با صدور اطلا عیه روز ۴/۱۰/٨۴را روز اعتصاب اعلام کردند که باز هم منجر به بازداشت تعدای دیگر از اعضای هیئت مدیره و اعضائ سندیکا شد. از انجائی که وسعت اعتصاب گسترده بود تردد شهروندان با مشکل جدی روبرو شده بود از طرفی فشار عوامل اطلاعاتی بروی اعضای هیت مدیره زیاد بود رانندگان مناطق مختلف بخشی از اعتصاب راشکسته و محل منطقه ۶اتوبوسرانی را تبدیل به محل اعتصاب کردند که منطقه ۶ از بزرگترین متاطق اتوبوسرانی تهران به شمار میرفت.
تجمع رانندگان تقریبا تا دو روز در منطقه ۶ ادامه داشت و قالبباف شهردار تهران در همان شب در حالی به جمع رانندگان معترض امد که باران شدیدی میامد و تقربا اکثریت اعضای هیئت مدیره در بند ۲۰۹زندانی بودند . که در همان شب ملاقات شهردار با رانندگان معترض تعدادی از اعضای زندانی از جمله ابراهیم مددی را ازاد کردند تا بتواننداز با کمک اعضا ازاد شده به تجمع رانندگان پایان دهند . که با صحبت های شهردار و فشار های عوامل امنیتی این تجمع بپایان رسید و بعد از یک هفته دیگر اعضا از جمله خود من از زندان اوین ازاد شدیم بجز منصور اسالو و قرار شد که به خواستها و مطالبات ما رانندگان رسیدگی شود و اسالو هم در فرصتی مناسب ازاد شود. شهردار قالیباف هم با ما جلسه ای گذاشت و قول همکاری داد. بعد ازگذشت چند هفته نه تنهااسالو ازاد نشد مسئولین هم هیچ چراغ سبزی به خواست های رانندگان نشان نداند .شهردار هم در این مدت ترتیب ملاقاتی را با کل رانندگان در استادیوم دوازده هزارنفری ازادی داد تا بلکه بتواند رانندگان را قانع کند با سندیکا همکاری نکنند . که البته سندیکا هم از این گرد همائی استقبال کرد و بیش از ٨هزار نفر از رانندگان به محل سالن دوازده هزارنفری امدند. البته تمام مسئولین شرکت واحد از جمله مدیر عامل شرکت واحد به محل امده بودند. خانواده اسالو هم به این محل امده بود تا شاید بتواند قول ازادی اسالو را از شهردار بگیرد. شهردار تهران در سخنرانی خود ضمن قول رسیدگی به مشکلات رانندگان سعی داشت کارگران را قانع کند تا با سندیکای شرکت واحد همکاری نکنند. و بطور ضمنی گفتنند که مشکلات را به تنهائی حل خواهند کرد و در اصل خود را نماینده کارگران میدانستند نه سندیکای شرکت واحد را.
این صحبتها خشم رانندگان را برافروخت و رانندگان شعارهائی برای ازادی اسالو و حمایت از سندیکا دادند که البته قالیباف محل را ترک کرده بود و صدای بلند گروه موزیک قصد داشت صدای رانندگان را خفه کند که رانندگان یکصدا همچنان شعار حمایت از سندیکا و ازادی اسالو میدادند. این برخورد رانندگان در واقع درخواست رانندگان از سندیکا بود و همچنان شعار قالیباف اعتصاب یادت نره را سر میداندبا توجه به اینکه مراسم تمام شده بود رانندگان قصد ترک محل را نداشتند و با بستن درب های استادیوم اجازه نمی داند اتوبوسها خارج شود با پادر میانی اعضای هیئت مدیره سندیکا رانندگان محل را ترک کردند. بعد از مراسم استادیوم شهردار از ملاقات با اعضای سندیکا منصرف شد. گویا سرکوب سندیکا بطور جدی در دستور کار عوامل امنیتی قرار گرفت با حضور اعضای سندیکا در شهرداری اجازه ملاقات ندادند و مدیر عامل وقت هم که بتازگی عوض شده بود از ملاقات با ما امتناع ورزید و همان حرفهای رئیس خود مبنی به اینکه من سندیکا را به رسمیت نمی شناسم و شخصا به خواست های کارگران رسیدگی میکنم را تحویل نمایندگان سندیکا داد.
سندیکا که حدود یکسال تلاش بی وقفه جهت مطالبات رانندگان کرده بود و خود را به کارگران پاسخگو میدانست مطالب شهردار و مدیر عامل را به اطلاع رانندگان رساندو اعضای هیئت مدیره بعد از کنفراس هفتگی با رانندگان و کارگران و نظر خواهی قرار شد اعتصاب دوم راجهت مطالبات رانندگان و ازادی اسالو و برسمیت شناختن نمایندگان سندیکا انجام دهد. در جلسه هیئت مدیره سندیکای این نظرات رانندگان مورد بررسی قرار گرفت و با اکثریت ارا اعتصاب دوم رانندگان مصوب شد. به محض توزیع اطلاعیه اعتصاب از طرف سندیکا از طرف شهردار و مدیرعامل شرکت واحد قرار ملاقاتی با اعضای هیئت مدیره سندیکا در محل دفتر مدیر عامل اتوبوسرانی گذاشته شد که از طرف سندیکا من و مددی و سلیمی به محل مذاکره رفتیم البته تا روز اعتصاب دوم یعنی ٨ بهمن ٨۴ یک هفته وقت باقی بود البته ما این زمان را گذاشتیم تا بلکه بتوانیم شاید امتیازی برای کارگران بگیریم و در صورت امتیاز اعتصاب را کنسل کنیم. مذاکره ما در حضور عوامل حراست شهرداری نماینده شهردار و مدیر عامل شرکت واحد و حراست شرکت واحد از ساعت ۲عصر شروع شد و تا حدود ۹شب ادامه داشت که طرفهای مقابل ما حاضر به دادن هیچ امتیازی جهت شکستن اعتصاب به ما نشدند و تمام حرفشان این بود که شما کاری را که ما میخواهیم انجام دهید بعدا ما به خواستهای شما توجه خواهیم کرد در اصل همان وعده سر خرمن و با تهدید و ارعاب میخواستنند به مقاصد خود برسند که بلافاصله پس از پایان مذاکره از طرف وزرات اطلاعات تمام اعضای سندیکا احضار شدند و پس یک بازجوئی چندین ساعته در دادگاه انقلاب که تا ده شب ادامه داشت مستقیم به بند ۲۰۹اوین منتقل شدیم حتی عوامل اطلاعاتی هم حاضر به دادن هیچ امتیازی جهت شکستن اعتصاب به کارگران نشدند.
من فکر میکنم که گروهی دوست داشتند که با این اعتراض ما را بطور کامل سرکوب کنند . البته در روز اعتصاب با توجه به اینکه اکثریت اعضای هیئت مدیره وتعدادی از خانواده های انها و فعالین سندیکا بازداشت شده بودند اما اعتصاب در همان ساعات اولیه شکل گرفت و بخشهائی از تهران کاملا تحت تاثیر اعتصاب رانندگان قرار گرفت.در روز اعتصاب صدها نفر از رانندگان دستگیر شدند و روانه زندان اوین شدند بیش از سیصد نفر در همان روزهای اولیه اعتصاب از کار بیکار شدند به مرور تا مدت شش ماه اکثریت کارگران اخراجی بجز ۴۵نفر به سر کار خود بازگشتنند و اعضای سندیکا هم هر کدام بعد از چندین ماه از زندان با قرار های وثیقه صد میلیونی ازاد شدند و دارای پرونده های در انتظار دادگاه شدند البته باز هم اعضای هیئت مدیره دست از تلاش برنداشتند و غیر از پیگیری حقوق کارگران به حمایت از کارگران اخراجی پرداختند . با توجه به اینکه محل دفتر سندیکا از طرف مقامات پلمپ شده بود اما هیئت مدیره سندیکا دست از تلاش برنداشتند و از منازل خود برای جلسات هیئت مدیره استفاده میکردند و همچنان با توزیع اطلا عیه های سندیکا به رانندگان اقدام به اطلاع رسانی میکردند. با توجه به اینکه اعضای هیئت مدیره سندیکا از کار بیکار شده بودند ولی باز از تلاش جهت حقوق رانندگان دست برنداشتند و حتی کمک های مالی به اعضای اخراجی از طریق کمک های مردمی و جمع اوری حق عضویت از رانندگان میکردند و هر سال با تمام فشارها در روز جهانی کارگر اقدام به تجمع و برگزاری مراسم کارگری میکردند که اگر تخمینی بخواهم بگویم از سال ٨۴ تا امروز بیش از ۴۰۰ بار اعضای هیئت مدیره و فعالین سندیکای شرکت واحد بازداشتی داشته و ده ها پرونده محکومیت بخاطر فعالیت سندیکائی. خوشبختانه با پی گیریهای هیئت مدیره و فعالین و دوستاران سندیکائی و حمایت های بین المللی اتحادیه های کارگری اکثریت به اتفاق اعضای سندیکا بعد از ۴و۵سال بیکاری به کارشان بازگشتند فقط دو مورد هنوز بیکار هستنند اقای اسالو و اقای اکبر پیرهادی و دو نفر از این اعضا در زندان هستنند اقای ابراهیم مددی و رضا شهابی که امیدورایم که ازادی و بازگشت بکار این عزیزان هم صادر شود.
البته تلاشهای سندیکا نتیجه گرفت و باعث دستاوردهای زیادی برای کارگران شد هر چند که امروز ما بخاطر جو امنیتی حاکم بر جامعه با ارم و اسم سندیکا در شرکت واحد نمی توانیم فعالیت کنیم ولی اعضای این سندیکا همچنان در محل کار به بدنه خود وصل هستنند و با جمع اوری طومارهای مختلف جهت مطالبات رانندگان تلاش میکنند و بارها و بارها امثال خودمن و دیگر اعضای سندیکا با مدیر عامل و مدیران شرکت واحد بر سر خواست های کارگران و رانندگان چانه زنی کرده ایم و مطالباتی را بدست اورده ایم. هیچوقت و در هر شرایطی حتی با فشارها و تطمیع ها ما رای کارگران را که به ما داده بودند به هیچ قیمتی نفروختیم و همچنان پیگیر حقوق همکاران خود هستیم به امید روزی که ما هم ازادانه بتوانیم تشکلی را که خودمان دوست داریم ازادانه انتخاب کنیم.

داود رضوی فعال سندیکائی
منبع: سایت سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه