اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱٨ اسفند ۱٣۹۰ -  ٨ مارس ۲۰۱۲

خجسته و گرامی باد ٨ مارس، روز جهانی زن، این نماد بیداری و مبارزه جهانی زنان علیه هرگونه تبعیض و نابرابری جنسییتی!

زنان مبارز و رنجدیده ایران!
٨ مارس این روز مهم تاریخی حاصل نبردی است که در پی اعتصاب عمومی و متحد زنان کارگر کارخانجات و صنایع نساجی و لباس دوزی نیویورک در ٨ مارس ١٨۵٧برای افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و بهبود شرایط بسیار نامناسب کارانجام گرفت. این تظاهرات با حمله پلیس و کتک‌زدن زنان برهم خورد. در پنجاهمین سالگرد آن اعتصاب و تظاهرات، کارگران درسال ۱۹۰۷ به خیابان ها نیویورک امدند. درسال ١٩٠٨ حزب سوسیالیست آمریکا به تشکیل کمیته ملی زنان برای کمپین حق رأی زنان در انتخابات اقدام می‌کند و در مارس همان سال کارگران زن بافنده سوزنی با خواست ممنوع کردن کار برای کودکان و کسب حق رأی زنان درنیویورک تظاهرات می‌کنند. رویدادهای ٨٨ مارس همان سال سبب گردید که در سال بعد یعنی سال ١٩٠٩ این روز به عنوان نخستین روز ملی زنان در آمریکا تثبیت شود.

پس از آن تظاهراتی در کشورهای اروپائی که در حمایت و پشتیبانی جنبش جهانی کارگری برخوردار بود، انجام گرفت. در کنگره‌ی بین المللی سوسیالیست‌ها که در سال ١٩١٠ در کپنهاگ دانمارک برگزار گردید، " کلارا زتکین " زن سوسیالیست از حزب سوسیال دموکرات آلمان ٨ مارس را به عنوان روز جهانی مبارزه زنان پیشنهاد می‌کند. کنگره این پیشنهاد را تصویب میکند. یک میلیون زن سوسیالیست و کارگر و دیگر اقشار اجتماعی همراه مردان خواهان حقوق سیاسی ـ اجتماعی برابر برای همه زنان و مردان شدند. آنها در ٨ مارس سال ١٩١١ در کشورهای آلمان، دانمارک، سویس و استرالیا تظاهراتی بر پا ‌کردند و با جشن و سخنرانی ، خواهان حق رأی، حق کار و آموزش حرفه‌ای برای زنان شدند. این روز به روز جهانی زن تبدیل شد که دولت های سرمایه داری یکی پس از دیگری برابری حقوق زن و مرد را پذیرفتند و آنرا به رسمیت شناختند. برغم اینکه این برابری حقوق در چارچوب و موازین نظام سرمایه داری در عمل با موانع و محدودین هائی روبروست اما تا همین حد نیز، این دستاورد ارزشمند مبارزان جهانی زنان یک پیشرفت شایان توجه است.

درخاورمیانه و شمال آفریقا نظیر ایران ، عربستان سعودی، شیخ نشین های حاشیه خلیج که دولت های مذهبی اسلامی بر سر کارند، این برابری صرفا حقوقی نیز هنوز پذیرفته نشده است. در ایران از همان آغاز شکل گیری دولت بغایت ارتجاعی و ضد انسانی مذهبی جمهوری اسلامی، زنان در زمره نحستین گروه های اجتماعی بودندکه با اجباری کردن حجاب اجباری و ممنوعیت کار و تحصیل در برخی از رشته ها به حقشان تجاوز شد. اما زنان با تظاهرات خود علیه سیاست های ارتجاعی حکومت اسلامی در سلب حق آزادی پوشش بپاخاستند که با تهاجم گله های حزب اللهی و ارازل و اوباشان مواجه شدند.
در طول حیات ننگین این حکومت صدها زن به دلیل مخالفت با حکومت مذهبی جمهوری اسلامی به دار آویخته شدند. هزاران زن دگراندیش مورد شکنجه وآزار و تعرض وحشیانه و غیرانسانی شده و می شوند. اما اعدام ، زندان و شکنجه و همه اقدامات سرکوبگرانه و فوق ارتجاعی و زن ستیزانه جمهوری اسلامی قادر نشد که به عزم و اراده راسخ زنان در تلاش و مبارزه برای تحقق مطالبات برابری طلبانه خود آسیب برساند. زنان به اشکال متعددی از مبارزه برای نیل به اهداف خود روی آوردند. ایجاد سازمانها و نهاد های مستقل زنان مانند کمپین "قانون بدون سنگسار" ، کمپین "اعدام کودکان بس" و کمپین "یک میلیون امضا" و ایجاد رسانه های اینترنتی مخصوص زنان مانند وبسایت شهروند-نت "تغییر برای برابری" و ده ها نشریه مستقل و منتقد زنان که برعلیه قوانینی چون حجاب، سنگسار ، تعدد زوجات ، دیه ، سن تکلیف، عدم حق طلاق ،حضانت از فرزندان پسر و دختر ، حق ارث ، و موضوع نابرابرتفکیک جنسیتی در مراکز آموزشی همچون مدارس و دانشگاه ها و نیز عدم رعایت حق اشتغال و... مبارزه کردند.
در جنبش اعتراضی بر علیه تقلب اشکار انتخاباتی سال ١٣٨٨ ، زنان بسیاری پیشاپیش مردان به مبارزه بر علیه حاکمیت بپاخاستند، که در حمله نیروهای سرکوب گر رژیم، بسیاری زخمی، زندانی ، شکنجه و مورد تجاوزقرارگرفتند. کشته شدن ندا آقا سلطان در این اعتراضات خیابان سمبول مقاومت زنان در تاریخ ننگین جمهوری اسلامی به ثبت رسید. درسال ١٣٨٩ زهرا بهرامی، شیرین علم هولی و چهار زن دیگر اعدام شدند. زنانی مانند نسرین ستوده، نرگس محمدی، مهدیه گلرو، مرضیه رسولی، زینب بایریدی، روناک صفازاده،بهار هدایت، مریم بیدگلی محبوبه کرمی ، فرشته شیراضی ، ژاله کرم زاده مکوندی، لیلا سیف ، فرح واضحان، عالیه اقدام‌دوست، کفایت ملک‌محمدی، فاطمه رهنما، ریحانه حاج ابراهیم دباغ، مطهره بهرامی، فاطمه خرم‌جو، سوسن تبیانیان، مهوش ثابت، فریبا کمال‌آبادی و ...   به زندانهای طولانی مدت و اعدام محکوم شده اند، همچنین دستگیری و اذیت و آزار مادران داغدارو خانواده زندانیان سیاسی در دستور کار رژیم ارتجاع است .
امروز دیگر بر هر عنصر صادقی در این جنبش جای هیچ تردید و توهمی نمانده است که به جز عبور از کلیت حکومت مذهبی محال است که زنان بتوانند به خواسته خود برسند وحقوق برابر سیاسی و اجتماعی با مردان را بدست آورند. این را نیز زنان به عینه تجربه بیش از ٣٣ سال حاکمیت جمهوری اسلامی آموخته اند.

کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران – برلین
Kupg_iran@yahoo.de
۶.٣.۲۰۱۲